Συστήματα ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ απλό να κυβερνάς μια χώρα σε κρίση. Το εξήγησε πέρυσι στον Παπανδρέου και σε όσους υπουργούς πήγαν στο σεμινάριό του ο Ρον Χάιφετς. Ο Χάιφετς διδάσκει ηγεσία στο Χάρβαρντ. Ειδικεύεται σε καταστάσεις που ο ίδιος ορίζει ως «πρόκληση προσαρμογής». Είναι η φάση όπου μια κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο γιατί πάει στον τοίχο. Αυτό όμως προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας.
«ΠΡΟΣΕΞΤΕ!», είχε πει ο Ρον στους ΠΑΣΟΚους υπουργούς. «Υπάρχει ο κίνδυνος γρήγορα να στραφείτε ο ένας εναντίον του άλλου χωρίς να ξέρετε γιατί…». Κάθε σύστημα αντανακλά κατ' ανάγκην το ευρύτερο περιβάλλον του. Καθώς στην Ελλάδα της κρίσης αρχίζουν να συγκρούονται διαφορετικές ομάδες, είναι αναπόφευκτο αυτές να αρχίσουν να εκφράζονται εντός της κυβέρνησης. Αυτό μπορεί να συμβεί και ερήμην των αρχικών προθέσεων των υπουργών. Θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι η περίπτωση Ραγκούση και Ρέππα. Με την Αθήνα γεμάτη άδεια ταξί, πόσο αντιμεταρρυθμιστής είναι πραγματικά ο δεύτερος; Ή μήπως ο πρώτος λειτουργεί υπό την πίεση μιας κοινωνικής ομάδας που θα ήθελε πιο γρήγορες αλλαγές και ασφυκτιά με τη συνολική βραδύτητα της κυβέρνησης Παπανδρέου;
ΕΙΝΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΟ αν σκέφτηκε κανείς τον Χάιφετς προχθές, όταν ο Ανδρέας Λοβέρδος τα 'βαζε πρώτα με τον γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Σωτήρη Λύτρα και ύστερα με την προκάτοχό του στο Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Η Μαριλίζα - όπως και ο Ρέππας - δεν είναι το είδος του ανθρώπου με τον οποίο εύκολα τσακώνεται κάποιος. Ωστόσο, αυτή είναι μια κυβέρνηση σε ένταση ή, μάλλον, ένα σύνολο ανθρώπων υπό μεγάλη πίεση. Δεν είναι μόνον οι φιλοδοξίες ή οι ιδεολογίες. Είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ο διχασμός που αυτή υποβάλλει.
Η ΕΛΛΑΔΑ είναι διχασμένη. Οι μεν επιμένουν να υπερασπίζονται το μοντέλο της Μεταπολίτευσης. Οι δε θεωρούν ότι το μοντέλο αυτό δεν είναι πλέον βιώσιμο. Ο κόσμος άλλαξε. Φθηνό χρήμα δεν υπάρχει. Κοινώς, μας πήραν χαμπάρι. Οι μεν υποστηρίζουν ότι έως ένα σημείο μπορούμε να κάνουμε αλλαγές. Οτι πρέπει να πάμε σε πολιτική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη και το ΔΝΤ. Οι δε αντιλαμβάνονται ότι χωρίς αλλαγές θα ζήσουμε ιστορικές στιγμές τύπου: «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν…». Ακόμη περισσότερο, ότι η πολιτική διαπραγμάτευση στην Ευρώπη της Μέρκελ και των Φινλανδών δεν σημαίνει χαλάρωση των στόχων αλλά έξοδο από την ευρωζώνη. Οι μεν είναι σε άρνηση. Οι δε είναι - σχεδόν - σε παράκρουση. Εξ ου και τα Υπουργικά έχουν ένταση και μικροεπεισόδια.
Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ δεν καθρεφτίζεται μόνο στο Υπουργικό Συμβούλιο και το ΠΑΣΟΚ αλλά και στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα. Πού μας οδηγούν όλα αυτά; Οχι πολύ μακριά. Οταν οι πολιτικοί δεν τσακώνονται, σκέφτονται μεγαλοφώνως για συνεργασίες ή εκλογές, ή και τα δύο.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.