"Έγκλημα" στο Κολωνάκι...

Το Βατοπέδι είναι εδώ...
Της Μαίρης Αδαμοπούλου

Βράδυ Αυγούστου. Ερημιά στην Αναγνωστοπούλου. Προχωράμε με τον Γιώργο και μετράμε τα κλειστά μαγαζιά. Επαναλαμβάνουμε κάθε λίγο τη φράση «έκλεισε κι αυτό;». Μόνο που κάθε φορά η φωνή μας ακούγεται κι έναν τόνο πιο χαμηλά. Στο τέλος δεν ... το ξαναλέμε. Απλώς κοιτάμε με απογοήτευση τις άδειες σκονισμένες βιτρίνες. Και ξαφνικά, εκεί, ανάμεσα στα φαντάσματα των κολωνακιώτικων μπουτίκ μια βιτρίνα φρέσκια, μίνιμαλ, διακριτικά φωτισμένη, «μυρίζει» καινούργιο. Πλησιάζουμε με περιέργεια. «Μα τι πουλάει αυτό το μαγαζί που άνοιξε εκεί που τα άλλα κλείνουν;». Στο ράφι λικέρ κουμκουάτ, μελιού και μήλου, σε κομψά μπουκαλάκια. Πιο κει άλλα μπουκαλάκια. Πλαστικά. Σαμπουάν με καλέντουλα. Στο βάθος, σε μια προσεκτικά φτιαγμένη κάβα από σκούρο ξύλο, τοποθετημένα κρασιά. «Μα καλά, τι μαγαζί είναι αυτό που πουλάει σαμπουάν και λικέρ;» αναρωτιέμαι και αναζητώ με το βλέμμα την επιγραφή. Η λύση βρίσκεται κολλημένη πάνω στην τζαμαρία. «Αγνά Αγιορείτικα Προϊόντα». Οπα! Δεν μπορεί. Ανοιγοκλείνω τα μάτια. Ξαναπλησιάζω. Διαβάζω μέσα στο μισοσκόταδο τις ετικέτες. Και τα λικεράκια και τα σαμπουάν (με καλέντουλα, παρακαλώ) είναι προϊόντα της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου. Και το κρασί από την καλύβη της Ιεράς Σκήτης, δεν θυμάμαι τι άλλο... Πάμε από το πλάι. Σαπούνια στα ράφια τακτοποιημένα σε πυραμίδες. Μηλόξιδο, κεριά (όχι διακοσμητικά, αλλά από αυτά που ανάβουμε στην εκκλησία) και σφραγίδες για πρόσφορα. Περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και το κοιτάζω από μακριά. Θα μπορούσε να είναι ένα κομψό ντελικατέσεν ή ένα μοδάτο μαγαζί με βιολογικά προϊόντα. Τίποτα με την πρώτη ματιά δεν αποπνέει θυμίαμα. Τίποτα δεν θυμίζει ρασοφόρους και σκάνδαλα. Ούτε ασκητισμό και κατάνυξη. Ενα εμπορικό κατάστημα, ελκυστικό, μοντέρνο, ντιζαϊνάτο, που φέρνει στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης αγνά προϊόντα από το Αγιον Ορος. Οταν οι άλλοι κλείνουν, η ανάπτυξη ανοίγει πανιά με τη βοήθεια της μοναστικής κοινότητας του Αγίου Ορους. Με έξυπνο μάρκετινγκ επιχειρεί να προσελκύσει όχι τουρίστες, αλλά τις πελάτισσες που χάνει από το άβατο. Και για τη δύσκολη την ώρα διαθέτει και κομποσκοίνια και «δάκρυα της Παναγίας». Στο ακόμη απορημένο βλέμμα μου, ο φίλος μου μου ψιθυρίζει: «Πίστευε και μη ερεύνα».
ΤΑΝΕΑ