Χέρια ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ τον Γιώργο Παπανδρέου η πρωθυπουργία του διαδραματίζεται στο πεδίο της οικονομίας. Αναρωτιέται όμως κανείς πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν το παιχνίδι παιζόταν στα εξωτερικά. Είναι εκεί που έχει αποδειχθεί διαχρονικά πιο... δυνατός. Ισως δυνατότερος από οποιονδήποτε άλλον έλληνα πολιτικό τις τελευταίες δεκαετίες.
ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ τις σκέψεις αυτές είναι η επίσκεψη του Πάνου Μπεγλίτη στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί έχουν στρώσει κόκκινο χαλί για τον υπουργό Αμυνας, με πρόγραμμα συναντήσεων που υπερβαίνει το πρωτόκολλο, αφού έχει συναντήσεις με Πρωθυπουργό και δεν συμμαζεύεται. Ολα αυτά ενώ υπογράφονται μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ διάφορα αμυντικά και διπλωματικά προικοσύμφωνα συνεργασίας.
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι ότι η προσέγγιση Αθήνας και Τελ Αβίβ έγινε μέσα σε λίγες εβδομάδες πέρσι το καλοκαίρι. Ολα αυτά παρά το γεγονός ότι η παραδοσιακή σχέση της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο εμπόδιζε μια τέτοια κίνηση. Ή ότι η ένταση στη Μέση Ανατολή ήταν μεγάλη με το Ισραήλ σε ρόλο αλεξικέραυνου, όπως φάνηκε και με την υπόθεση του στολίσκου που πήγαινε στη Γάζα. Παρ' όλα αυτά, η κίνηση έγινε. Ηταν και δεν ήταν τριγωνοποίηση των σχέσεών μας με την Τουρκία. Ο Ερντογάν έχει βάλει απέναντι τους Ισραηλινούς. Ωστόσο, το άνοιγμα της Αθήνας προς το Ισραήλ δεν αποσταθεροποίησε τη σχέση με την Τουρκία. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η προσέγγιση έγινε με εταίρο τη συντηρητική κυβέρνηση Νετανιάχου.
ΤΟ ΟΤΙ η κυβέρνηση Παπανδρέου κάνει τα εξωτερικά να φαίνονται εύκολα, δεν σημαίνει ότι είναι εύκολα. Αλλά το ίδιο δεν έχει γίνει με τον Παπανδρέου υπουργό Εξωτερικών το 1999, όταν προέκυψε μέσα σε γενική κατάπληξη η ελληνοτουρκική προσέγγιση; Η κίνηση εκείνη μας απελευθέρωσε στην Ευρώπη, ενώ εξασφάλισε και μια ουσιαστική εκτόνωση στη σχέση με την Αγκυρα. Το πικρό ερώτημα είναι αν το άνοιγμα στο Ισραήλ μάς εξασφαλίζει αντίστοιχα οφέλη. Η πρόχειρη απάντηση είναι ότι δεν μας εξασφαλίζει. Κι αυτό έχει να κάνει με την αδυναμία της στρατηγικής μας θέσης.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ μας είναι το χρέος και η οικονομική κρίση. Από την αρχή, η διακυβέρνηση Παπανδρέου προσπάθησε να παίξει με τα εξωτερικά - το δυνατό της χέρι - για να κερδίσει ζωτικό χώρο. Ωστόσο, ούτε η αναθέρμανση της σχέσης με τον Ερντογάν, ούτε η κινητοποίηση του ίδιου του Παπανδρέου στην Ευρώπη, ούτε το παιχνίδι με την Κίνα φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αν η κρίση χρέους είναι ταυρομαχία, παραμένουμε κόκκινο πανί για τις αγορές. Δυστυχώς, αυτό δεν αλλάζει. Ούτε το διεθνές ισραηλινό λόμπι, ούτε η επανεμφάνιση των Αμερικανών στον διπλωματικό μας ορίζοντα αλλάζουν τα βασικά δεδομένα της κατάστασής μας που παραμένει δύσκολη.
ΜΕ ΑΠΛΑ λόγια, λαμπρή η εξωτερική μας πολιτική, αλλά η χώρα αναστενάζει κάπου μεταξύ Τόμσεν, Μαριλίζας, Παπουτσή και Νίκου Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Η κυβέρνηση θα χρειαστεί διπλωματία και τόλμη στο εσωτερικό, όσο κι αν οι εξωτερικές σχέσεις - ιδίως με εταίρους όπως το Ισραήλ - θα μας είναι χρήσιμες, εντός ή εκτός της ευρωζώνης...
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.