Κόλαση...

Του Γιώργου Λακόπουλου

«Ή θα συνυπάρξετε ή δεν θα υπάρξετε». Ηταν το δόγμα του Κώστα Σημίτη κάθε φορά που οι εσωτερικές τριβές απειλούσαν την κυβερνητική συνοχή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάλι, είχε άλλη μέθοδο. Σήκωνε ο ... ίδιος το τηλέφωνο και έλεγε: «Πάρε τα μολύβια σου και φύγε τώρα». Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν υπήρχε θέμα: οι υπουργοί του ήξεραν ότι πρώτα πρέπει να παραιτηθούν και μετά να καβγαδίσουν. Στη σημερινή κυβέρνηση οι εσωτερικοί καβγάδες είναι εγκλήματα χωρίς τιμωρία.
Το κυβερνητικό σχήμα στήθηκε με χάσματα. Από τη μια τα πολιτικά στελέχη και από την άλλη οι γιάπις του νεοπαπανδρεϊσμού. Οι κηπουροί και οι άλλοι. Και οι παλαιοί πασόκοι που τα έδωσαν όλα για να νικήσει ο Γιώργος τον Βενιζέλο το 2007 ριγμένοι, στη γωνία. Παρά τις διορθώσεις, αυτό το μοντέλο δεν δούλεψε ποτέ ως ενιαίο πολιτικό κέντρο. Ούτε καν σαν υπουργικό συμβούλιο, παρά τις πυκνές συνεδριάσεις. Πότε επισήμως και πότε για κουβέντα ή για επιμόρφωση, όπως είναι η προβολή βίντεο. Δεν ψήφισαν ποτέ και δεν έγινε ποτέ συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών, παρότι υπήρχαν λόγοι.
Και από την αρχή ήταν αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα. Υπήρχε πρωθυπουργός, υπήρχε αντιπρόεδρος, αλλά έψαχναν και για συντονιστή. Μοιραία οι πιο ασθενείς κρίκοι έσπασαν. Οι υπόλοιποι έβγαλαν από το συρτάρι τις προσωπικές ατζέντες και γράφουν τα σενάρια του μέλλοντός τους. Οτι αρπάζονται μεταξύ τους δεν είναι πρόβλημα - συμβαίνει στις κυβερνήσεις. Οτι δεν έχουν συνέπειες είναι το πρόβλημα. Ενας υπουργός που τα κάνει ρόιδο σε ένα υπουργείο απλώς μετακινείται σε άλλο - ακόμη και αν δεν είναι βουλευτής. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ζευγάρια υπουργών που έχουν συναρμοδιότητες αλλά δεν μιλάνε μεταξύ τους. Αποφεύγουν ακόμη και να συνυπάρχουν σε συσκέψεις. Σε πολλά θέματα η κυβερνητική θέση άλλαξε, γιατί άλλαξαν οι υπουργοί που τα χειρίζονται. Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες βγαίνουν αυτοπροσώπως στα κανάλια και το λένε. Και φυσικά υπάρχουν υπουργοί που νιώθουν υποψήφιοι πρωθυπουργοί και προσπαθούν να βγάλουν τους άλλους από τον δρόμο τους. Κάπως έτσι τα πράγματα έφτασαν για την κυβέρνηση στο κολασμένο φθινόπωρο, που θα έλεγε και ο αντιπρόεδρός της. Μόνο που τώρα πίσω πίσω όλοι θυμούνται τον Ζαν Πολ Σαρτρ: «Κόλαση είναι οι άλλοι».
TANEA