Ευχές...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΗΤΑΝ Η ΕΠΟΧΗ που οι καμπαρντίνες ήταν ακόμη μόνο μπεζ - στην κλασική απόχρωση. Εκτοτε έγιναν μαύρες, χακί, μπλε και διάφορα συνθετικά χρώματα. Οι άνθρωποι του Σημίτη - και, βεβαίως, ο ίδιος ο πρωθυπουργός - φορούσαν όλοι μπεζ καμπαρντίνες. Κάτι που, με το πέρασμα του ...
χρόνου, δημιουργεί την αίσθηση ότι ήταν τότε συνεχώς χειμώνας. Τέλος πάντων. Μια τέτοια καμπαρντίνα φορούσε ο Νίκος Θέμελης στα τέλη Δεκεμβρίου του 1997 όταν ο υπογράφων, έχοντας μόλις μία εβδομάδα στο πολιτικό ρεπορτάζ του «Βήματος», του συστήθηκε, όχι χωρίς κάποιο άγχος, ένα βράδυ στο περιστύλιο της Βουλής.
ΕΥΓΕΝΗΣ και με ένα μόνιμα αφοπλιστικό χαμόγελο, ο Νίκος Θέμελης βρισκόταν στην καρδιά του εκσυγχρονιστικού κρεμμυδιού μαζί με τον Κώστα Σημίτη. Οπως όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι, ήταν χαρακτήρας γενναιόδωρος. Κάτι που είναι, βεβαίως, σπάνιο στην πολιτική. Και αυτό εξηγεί γιατί, δεκατέσσερα χρόνια, μετά στο κοιμητήριο του Παπάγου υπήρχε αίσθημα μελαγχολίας σε τόσα πρόσωπα. Για τους μεγάλους, τους μεσαίους και τους αφανείς της προοδευτικής παράταξης, ο αποχαιρετισμός ήταν προσωπικός. Ανθρωπος της διπλανής πόρτας του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου, δεν έκανε εχθρούς. Οχι γιατί δεν είχε τις απόψεις του ή γιατί του έλειπε η σκληρότητα που απαιτεί ο ρόλος.
ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΠΙΣΩ στο παρελθόν, δεν είναι δύσκολο να φθάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι η περίοδος 1996-2000 είναι η πιο γόνιμη της μεταπολίτευσης. Συνοψίζεται σε τρία γράμματα: ΟΝΕ. Αγχώδης και αποτελεσματικός, ο Θέμελης μετείχε στο σημαντικότερο εγχείρημα στην Ιστορία της χώρας. Στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια της εποχής, ήταν η εμπροσθοφυλακή του πρωθυπουργού. Αυτός που κρατούσε τις επαφές με την Ντάουνινγκ Στριτ, την Καγκελαρία ή το Μέγαρο των Ηλυσίων. Τότε που η Ελλάδα κέρδιζε μία - μία τις διπλωματικές μάχες, πετύχαινε τους στόχους και έμπαινε στην πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης. Συμπτωματικά, ήταν η περίοδος όπου το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε εκλογές ακόμη και στον πόντο, όπως το 2000.
Ο ΘΕΜΕΛΗΣ ήταν ιδεαλιστής - έντονα συναισθηματικός - κάτι που ζωντάνεψε τα μυθιστορήματά του και τα έκανε best sellers. Ηταν όμως και ρεαλιστής. Το καλοκαίρι του 2004 δεν του διέφυγε η σημασία της επέλασης της Δεξιάς του Κώστα Καραμανλή που είχε αιχμή της πολιτικής της τη δημοσιονομική απογραφή, πρώτη ραγισματιά στην ΟΝΕ. Οπως δεν του διέφυγαν οι κίνδυνοι του εναγκαλισμού του Γιώργου Παπανδρέου από δυνάμεις που ανήκαν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι η εκλογική ήττα του 2004 αποσταθεροποίησε για πάντα τη σχέση Γιώργου - Σημίτη, κρίσιμο στοιχείο για τις επιτυχίες της προηγούμενης περιόδου.
«ΕΥΧΟΜΑΙ από την οκταετία Σημίτη να μη μείνουν μόνον τα μπετά…», είχε πει στον υπογράφοντα ο Θέμελης ένα καλοκαιρινό πρωί στην Ακαδημίας. Ηταν τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή. Το φως έπεφτε στο κάπως ασκητικό πρόσωπό του. Η πολυετής μάχη με την αρρώστια είχε αρχίσει. Εύχεται κανείς η ευχή του Νίκου να πιάσει…
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ...