Κυνισμός...

Toυ Γιώργου Λακόπουλου

Ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου ανακοίνωσε στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής την πρόθεσή του να νομοθετήσει με βάση το πόρισμα της επιστημονικής ομάδας που είχε συσταθεί για να... μελετήσει το πρόβλημα της ποινικής μεταχείρισης όσων εμπλέκονται με τα ναρκωτικά.
Ανοιξε μια συζήτηση για απλά πράγματα. Πρώτον, οι χρήστες ναρκωτικών είναι ασθενείς και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Δεύτερον, η καταπολέμηση των ναρκωτικών έχει νόημα αν στοχεύει τον έμπορο και όχι το θύμα του. Τρίτον, η κατοχή μικρής ποσότητας ναρκωτικών - που θα οριστεί αυστηρά με τον νόμο - για προσωπική του χρήση δεν επισύρει ποινική δίωξη.
Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που λένε από χρόνια όλες οι επιστημονικές ομάδες της υφηλίου, των υπηρεσιών του ΟΗΕ συμπεριλαμβανόμενων.
Από την επομένη μπήκε μπροστά μια φάμπρικα, στην οποία συνέπεσαν οι πιο αταίριαστες συνιστώσες του πολιτικού φάσματος. Το ΚΚΕ ανακάλυψε ότι η κυβέρνηση καταφεύγει στη «ναρκωκαταστολή» του λαϊκού κινήματος. Βουλευτές της ΝΔ αποφαίνονταν ότι ο στόχος της είναι να μοιράζει... φούντες. Αλλοι διέβλεπαν καταχθόνιο σχέδιο, κατά πάσα πιθανότητα με την επίνευση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ - η διεθνής μασονία τούς ξέφυγε. Πιο ευέλικτοι οι βουλευτές του ΛΑΟΣ επανέφεραν το θέμα της... θανατικής ποινής - που δεν μπορεί να υπάρχει.
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Οι πιο άσχετοι άνθρωποι μιλούσαν για ένα θέμα, για το οποίο μόνο οι απολύτως σχετικοί έχουν τον κύριο λόγο. Γιατί, απλούστατα, ποιος είναι ασθενής και ποιος όχι δεν ορίζεται με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής!
Εχει ξανασυμβεί. Π.χ., η Ιερά Εξέταση αποφαινόταν για τις λειτουργίες της γυναικείας φύσης. Σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού το Πολιτικό Γραφείο εξέδιδε γνωματεύσεις για την ψυχική κατάσταση των ανθρώπων. Σήμερα κάποιοι μπερδεύουν τον φάντη με το ρετσινόλαδο και τη Μαλιώρη με τον Αδωνη.
Παρακάμπτουν έτσι ότι το ποιος χρειάζεται θεραπεία δεν ανήκει στην αρμοδιότητα κομματικών οργάνων αλλά της ιατρικής επιστήμης. Η πολιτική σκοπιμότητα και η ιδεολογική ακαμψία μπορεί να οδηγήσουν στη φρίκη.
Αλλωστε, ένας νόμος για τα ναρκωτικά ούτε δημιουργεί ούτε λύνει τίποτε. Απλώς, επιβάλλει ρυθμίσεις σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Η επιστημονική αξιολόγηση αυτών των ρυθμίσεων δεν είναι δουλειά των κομμάτων, των δημοσιογράφων ή των ιεροδιακόνων. Δεν είναι αρμοδιότητα του «Ριζοσπάστη», που αποφαινόταν χθες ότι τα ναρκωτικά «δεν είναι αρρώστια».
Βεβαίως, τα κόμματα έχουν θέση και τη λένε. Αυτό το θέμα όμως δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση. Η σπέκουλα στον φόβο υποκρύπτει ένα είδος κυνισμού. Με την έννοια που έλεγε ο αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μένκεν: «Κυνικός είναι ο άνθρωπος που όταν μυρίζει λουλούδια ψάχνει να βρει το φέρετρο».
TANEA