Tης Πόπης Διαμαντάκου
Oποιος δεν είδε το ξέσπασμα του Εζέλ, του κεντρικού ήρωα της ομώνυμης τουρκοσαπουνόπερας που προβάλλει ο Antenna, την περασμένη εβδομάδα με το επικολυρικό του... παραλήρημα εναντίον των σαθρών αξιών της τουρκικής καταναλωτικής κοινωνίας και των ψευδοσυμβόλων της ευμάρειας, έχασε μια από τις τηλεοπτικές σκηνές που θα του θύμιζαν Φώσκολο στα καλύτερά του. Μόλις έχει αποσώσει το λουκούλλειο γεύμα του ο Εζέλ σε πανάκριβο εστιατόριο της Πόλης και έχει καπνίσει το επίσης ακριβό πούρο, προσφορά του καταστήματος για τους καλούς πελάτες, έχει αδειάσει και ένα μπουκάλι ουίσκι από τα σπάνια τα πεπαλαιωμένα - το δείχνει και το ξαναδείχνει σε κοντινό η κάμερα - και σηκώνεται όρθιος για να απαγγείλει ένα τρομερό κατηγορητήριο, εναντίον του καταστήματος με τους πανάκριβους λογαριασμούς για φαγητό που δεν αξίζει - «η καντίνα απέναντι έχει πιο νόστιμα σάντουιτς», τους λέει, αλλά «έρχομαι εδώ για να κάνω το μάρκετινγκ του εαυτού μου, να με δουν...». Kαι προσθέτει το ακόμη καλύτερο: «Στην "κούρσα" γι' αυτό το τραπέζι που είναι πρώτο μπροστά στην πίστα έχασα τους φίλους μου, έχασα το κορίτσι μου, έχασα τον εαυτό μου…». Θυμίζει κάτι;
Ισως πόσα κοινά έχουν οι κοινωνίες που έκαναν άλματα πέρα από τις δυνάμεις τους, από τη φτώχεια στην τρελή κατανάλωση, πόσα κοινά έχουν οι τηλεοράσεις διαφορετικών χωρών που απευθύνονται σε λαϊκό κοινό με τους ίδιους καημούς και τους ίδιους τρόμους. Αλλά ίσως περισσότερο από όλα αυτά, ότι είχαμε μια τηλεόραση που προηγήθηκε και που υποτίθεται ξεπέρασε τη φωσκολική αισθητική, εξελισσόμενη. Αντί για εξέλιξη όμως, επιστρέφει στο ίδιο σημείο και μάλιστα με εισαγόμενα τηλεοπτικά προϊόντα.
TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου