Ερήμην του Αριστοφάνη

ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Τα χρόνια που η έννοια «δημόσιο χρέος» απασχολούσε μόνον κάτι γρουσούζηδες και εκκεντρικούς, ο Αριστοφάνης ήταν ο νάμπερ ουάν ταραξίας του ελληνικού καλοκαιριού. Θεατρομανείς αλλά και απλοί χρήστες των Επιδαυρίων γέμιζαν τις κερκίδες και οι έριδες είχαν αυτό που λέγαμε τότε, «επίπεδο». Ποιο... από τα δύο είχε τη δύναμη να διαδεχτεί το άγγιγμα του Καρόλου Κουν; Το αγροτικό ιδεώδες του Κώστα Μπάκα που πατούσε στην παράδοση του Θεάτρου Τέχνης ή μήπως η αστική μετατόπιση του Σπύρου Ευαγγελάτου που ήρθε για να μεγεθύνει την άποψη του Αλέξη Σολομού;
Η ειρηνική διείσδυση λαϊκών κωμικών όπως ο Βουτσάς, ο Βέγγος και η Βουγιουκλάκη σ' άλλους φαινόταν ευλογία κι άλλοι σήκωναν προειδοποιητικά το φρύδι. Η διαφορά του λαϊκίστικου από το λαϊκό και του επικαιρικού από το «ζωντανό» ξέφυγε από τον στενό κύκλο των εκκεντρικών και των γρουσούζηδων που λέγαμε παραπάνω κι άρχισε να απασχολεί πολύ περισσότερους. Με εξαίρεση την ιδιοφυή περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου, η αττική κωμωδία λόγο στον λόγο ξενέρωσε κι αντί για γέλια, ελαφράδα και πρόκληση άρχισε να παράγει καντάρια άγχους σαν το αγχωμένο σόλο του Κραουνάκη, αν θυμάστε. Μια ελπίδα που είχαμε για φέτος με την «Ειρήνη» του Πέτρου Φιλιππίδη, πάει πνίγηκε κι αυτή στο φλιτζανάκι του καφέ.
Στην τούρλα της καθημερινότητας διακρίνω κι άλλους να έρχονται με τη φούρια του κληρονόμου. Από τον εκπεπτωκότα Λαζόπουλο ώς τα μούσκλια και το beach bar χιούμορ του Κανάκη, ωιμέ.
Και τώρα; «Βοηθήστε μας καλέ μου Αριστοφάνη, κι έχουμε τόση ανάγκη να γελάσουμε», όπως θα έλεγε κι ένας Ντίνος Ηλιόπουλος, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Ολα αυτά ερήμην του κωμικού ποιητή που προπαγάνδιζε τις παλιές αξίες και τον Αισχύλο ενώ ταυτόχρονα είχε το θράσος να παίρνει δανεικά κι αγύριστα από την τεχνική του Ευριπίδη κι ας τον έκανε ρόμπα επί σκηνής.
Μυστήρια τρένα αυτοί οι ποιητές, και δη οι κωμικοί. Αν υπάρχει κάτι πολύ θαυμάσιο στην περίπτωσή τους, δεν είναι άλλο από τη δημιουργική τους ασυνέπεια. Σκατά πιάνουν, χρυσάφι γίνεται. Και μη μου πείτε ότι έμεινε κανείς που να γελάει με τις λέξεις, τις χειρονομίες και τα σουσούμια που άλλοτε ξεσήκωναν το κοινό. Εφόσον οι μούντζες, το σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο, τα γιούχα, οι εξωνημένοι πολιτικοί άρχοντες, οι ύποπτες αμυντικές δαπάνες και τα σκατά στο Πρυτανείο ξέφυγαν από το εργαστήρι του ποιητή κι έγιναν πραγματική ζωή, ο Αριστοφάνης δηλώνει αδυναμία και ξαναγυρίζει φουρκισμένος στα θυμαράκια. Του ζητώ ν' αφήσει τις ηττοπάθειες και να ξαναστρωθεί επειγόντως στη δουλειά...
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.