ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το χρηματοοικονομικό πορνό που παίζεται αυτή τη στιγμή σε Ευρώπη και Αμερική και απειλεί με αξιώσεις την Κίνα φαίνεται ότι δεν έχει τρομάξει αρκετά χώρες σαν την Ιταλία και την Ελλάδα. Σταθερά κι οι δύο στην κοσμάρα τους, οι μεν Ιταλοί ασχολούνται με το αν οι προσφυγοπούλες από το Μαγκρέμπ πρέπει να πηγαίνουν στο ...
σχολείο με μαντίλα ή με γαλλική κοτσίδα, οι δε δικοί μας τζαρτζάρονται με τους ταξιτζήδες και ασχολούνται με τον υποβιβασμό της Καβάλας, του Ολυμπιακού Βόλου και της Ηλιούπολης. Επειδή σιχαίνομαι το προσούτο με πεπόνι, δεν εμπιστεύτηκα ποτέ τις εκλεκτικές συγγένειες που λέγεται ότι έχουμε με τους Ιταλούς. Από προχθές το βράδυ όμως που έκανα το λάθος ν' ανοίξω την τηλεόραση, το γνωστό κλισέ άρχισε σιγά σιγά να πιάνει τόπο μέσα μου. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι με την πλαστικοποιημένη κώμη του να λογοδοτεί στη Βουλή για την κρίση, να μπερδεύει τα λόγια και τα χαρτιά του και να δηλώνει απελπισμένα παρών και μάχιμος, ενώ πάνω του έπεφταν οι τίτλοι τέλους.
Κι όμως, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έπινε τα κοκτέιλ του παρακολουθώντας τις ψυχοκόρες του να κάνουν μπουρμπουλήθρες στην πισίνα. Φέτος έχει στα πόδια του έναν ξινισμένο ψαρομάλλη με γυαλιά, τον υπουργό του των Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι, να του ψιθυρίζει στ' αυτί πόσο ανεπαρκής πρωθυπουργός είναι και ότι καλά θα έκανε να αποσυρθεί μια ώρα αρχύτερα στο πλησιέστερο spa. Γιατί η Ιταλία, σύμφωνα τουλάχιστον με τους αριθμούς, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ή μήπως όχι; Οι καραβιές κομψών Ιταλών που είδα εντελώς πρόσφατα στην Αστυπάλαια δεν έδειχναν να ανησυχούν διόλου για το άνοιγμα του 1,9 τρισ. ευρώ, ποσό πενταπλάσιο του ελληνικού χρέους, που τους περιμένει όταν με το καλό επιστρέψουν από τις διακοπές. Δε βαριέσαι... Οπως εμείς, έτσι κι αυτοί, με το που θα γυρίσουν την πλάτη στο πρόβλημα βρίσκουν αμέσως το κέφι τους κι αρχίζουν όλοι μαζί το «lasciate mi cantare».
Την καλύτερη καντσονέτα τους την τραγούδησαν πάντως τις προηγούμενες μέρες ο Μπαρόζο, ο Γιούνκερ και ο Ολι Ρεν, που βλέπουν τις αγορές να βγάζουν το ξίφος από το θηκάρι και να επιτίθενται στα ακάλυπτα νώτα της Ιταλίας, όπως ακριβώς το είχε πάθει η καημένη η Μόνικα Μπελούτσι στην ταινία «Μη αναστρέψιμο», εάν θυμάστε.
Εάν την περασμένη εβδομάδα δεν συναινούσαν στο πρώτο διστακτικό πλάνο λιτότητας η ιταλική αντιπολίτευση και ο αριστερός πρόεδρος Ναπολιτάνο, θα έλεγα ότι, ναι είμαστε «ούνα φάτσα - ούνα ράτσα». Τώρα λέω ότι, δυστυχώς, είμαστε σαν τα μούτρα μας...
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου