Ντοματοσαλάτα...

Tου Γιώργου Λακόπουλου

Ο Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έβαλαν στις δεκαπενταυγουστιάτικες δηλώσεις τους νότες αισιοδοξίας: η χώρα θα τα καταφέρει. Καλοσύνη τους. Προς το παρόν είναι μια... χώρα η οποία χρωστάει 350 δισεκατομμύρια ευρώ, το έλλειμμα του τρέχοντος προϋπολογισμού της παραμένει διψήφιο, η βιομηχανική παραγωγή τον τελευταίο χρόνο έπεσε άλλα 12%, στα μητρώα του ΟΑΕΔ υπάρχουν 822.000 άνεργοι, κλείνουν μερικές δεκάδες επιχειρήσεις κάθε μέρα, οι ακάλυπτες επιταγές έφτασαν στο 1,5 δισ. ευρώ και η ύφεση τρέχει με 7%. Τι μπορεί να καταφέρει με αυτό το προφίλ μια χώρα που βρίσκεται ήδη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο;
Φυσικά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά η ελπίδα δεν γίνεται δεκτή ως ενέχυρο στις διεθνείς αγορές. Αρα η λύση δεν βρίσκεται στην ελπίδα. Πού βρίσκεται; Στην… ντοματοσαλάτα! Αστειάκι; Καθόλου. Το ελληνικό πρόβλημα αποτυπώνεται στα υλικά μιας χωριάτικης σαλάτας. Μόλις χθες υπήρχε πλήρης εξήγηση στο ρεπορτάζ της Νικολέττας Μουτούση, στα «ΝΕΑ». Στο κατ' εξοχήν ελληνικό έδεσμα συναντάς συχνά ντομάτες Βελγίου και πιπεριές από το Ισραήλ. Και μιλάμε για περίοδο στην οποία αυτά τα προϊόντα βρίσκονται εν αφθονία στα ελληνικά μποστάνια. Παρ' όλα αυτά, τα εισάγουμε. Μόνο αυτά; Στην ίδια σαλάτα πιθανόν το τυρί προέρχεται από τη Δανία, το λάδι από την Ισπανία και η ρίγανη από την… Κίνα!
Δεν είναι πλάκα; Πουθενά στις αμιγώς αγροτικές περιοχές της Ευρώπης τα μανάβικα δεν πουλάνε κατά κύριο λόγο εισαγόμενα ζαρζαβατικά. Συμβαίνει όμως στην Ελλάδα. Ξενοδοχεία σε περιοχές ονομαστές για συγκεκριμένα προϊόντα σερβίρουν στους πελάτες τα ίδια προϊόντα από τη Βουλγαρία και την Τουρκία. Αυτή την περίοδο στα σούπερ μάρκετ βρίσκεις μόνο λεμόνια Αργεντινής και πατάτες Κύπρου. Σχεδόν όλοι οι ξηροί καρποί εισάγονται από την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Με άλλα λόγια: ανεξάρτητα από το εμπορικό κέρδος του πωλητή αυτών των προϊόντων, ο παραγωγός που ωφελείται βρίσκεται εκτός των ελληνικών συνόρων.
Αντί να βρίζουμε στα καφενεία τη «σκύλα τη Μέρκελ» που δεν εγκρίνει το ευρωομόλογο - για να... δανειστούμε κι άλλο - ας γίνουμε αυτάρκεις σε αυτά που δίνει η ελληνική γη. Φυσικά δεν θα αρχίσουν ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς να φτιάχνουν ντοματοσαλάτα με εγχώρια υλικά. Μπορούν όμως να εξηγήσουν ότι τίποτα δεν θα καταφέρει η χώρα αν δεν αρχίσει ο καθένας από τα απλά και τα στοιχειώδη. Με σκέτη ελπίδα δεν γίνεται. Και όπως έλεγε ο άγγλος ποιητής Ουίλιαμ Ουόλς: «Μπορώ να αντέξω την απελπισία μου, αλλά όχι και την ελπίδα των άλλων».
ΤΑΝΕΑ