Θράσος θητών, ρεβανσιστών...

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ

Με αφορμή τη συναινετική υπερψήφιση της κατάργησης του ασύλου ως προμετωπίδας του νέου νόμου για τα ΑΕΙ και πάνω στα αποκαΐδια του συναινετικού κουκουλώματος -και- της υπόθεσης Siemens άρχισε να...

ξετυλίγεται, να διαμορφώνει ατζέντα και να φτιάχνει στρατόπεδα η νέα «εθνική αφήγηση» για τη χώρα. Τι δεν ακούσαμε και τι δεν διαβάσαμε μέσα σε μία εβδομάδα…

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην, γραπτή, ομιλία του για τη στήριξη των νέων αντισυνταγματικών και αντιδραστικών επιλογών για τα ΑΕΙ μίλησε για σοβιετικού τύπου πανεπιστήμια, πήρε τη σκυτάλη από την πρόσφατη αρθρογραφία του Π. Μανδραβέλη της «Καθημερινής», που μόλις προ δεκαημέρου εγκάλεσε επιφανείς υπουργούς, τον Ρέππα και τον Καστανίδη, σε διαδοχική του αρθρογραφία για σοβιετικές κρατικίστικες αντιλήψεις.

Ιδού το «νέο ψέμα», δηλαδή τάχατες η εγκαθίδρυση μιας ηγεμονίας απόψεων μεταπολιτευτικά που είχαν στον πυρήνα τους «σοβιετικές λογικές», που κράτησαν “κλειστή την κοινωνία και αντιπαραγωγική την οικονομία». Το νέο ψέμα που στηρίζει τον νέο μύθο της εθνικής αφήγησης για τη χώρα.

Είναι περισσότερο από προφανής η αγωνιώδης προσπάθεια των κρατούντων και των ιδεολογικών τους ταγών στα τρία μεγάλα συγκροτήματα Τύπου να διαψεύσουν μια δραματική πραγματικότητα που δοκιμάζει ανελέητα την κοινωνία μας και αποτυπώνεται σε απίστευτα νούμερα για την ανεργία, την ύφεση, τα λουκέτα, όλους τους δείκτες μιας προϊούσας μαζικής φτωχοποίησης.

Στο πολιτικό πεδίο εξελίσσεται μια ευρεία, απολύτως συναινετική, επιχείρηση αναστήλωσης του δικομματισμού. Η έκβαση της οποίας θα εξαρτηθεί, προφανώς, από τον βαθμό που θα απενοχοποιηθεί το σύστημα για την κατάσταση χρεωκοπίας που βρέθηκε η χώρα, ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται η απονομιμοποίηση της αριστεράς, μέσω της επίρριψης ευθυνών για τη μεταπολιτευτική πορεία του τόπου.

Προφανής στόχος η ηθική - πολιτική απαξίωση και η πολιτική συμπίεση μέσω εκτεταμένης καταστολής αυτής της δύναμης, δηλαδή της αριστεράς, που σε συνθήκες κρίσης μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί ως το αντίπαλο δέος και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Η «νέα αφήγηση» με επίκεντρο τη συνεχή, απόλυτα αόριστη, επίκληση δήθεν του «δημοσίου συμφέροντος», το οποίο αντιπαρατίθεται προς οτιδήποτε κοινωνικό, συλλογικό, ταξικό μόρφωμα είναι μορφοποιημένο θεσμικά και αντιστέκεται στην πολιτική του Μνημονίου, δεν είναι παρά μία κυνική απολογητική της ιδεολογικής ομηρείας στους νόμους της αγοράς και της αποδοχής του ρόλου υπαλληλίας στις νεοφιλελεύθερες διεθνείς πολιτικές ελίτ.

Στον βωμό και προς επίρρωση των δογμάτων και των στερεοτύπων, που ακριβώς έχουν στόχο τη διάλυση της έννοιας του κοινωνικού συμφέροντος και την υπονόμευση της λόγιας και κινηματικής αντίστασης μέσα στον υπαρκτό δημόσιο χώρο, προπαγανδίζεται και καθοδηγείται από την κυβέρνηση ο επώδυνος «κοινωνικός αυτοματισμός» σε όλες του τις εκφάνσεις.

Στοχοποιείται το κοινωνικό σώμα ως σύνθεση διεφθαρμένων συντεχνιών, ενώ ταυτόχρονα αγιογραφούνται όλες οι επιχειρούμενες αλλαγές - μεταρρυθμίσεις, από τα ΑΕΙ και τις εργασιακές σχέσεις έως τη διαχείριση των απορριμμάτων και την τύχη της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αλλαγές που ανοίγουν πόρτες και παράθυρα στην πιο άγρια εκμετάλλευση και κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης και κοινωνικής χρεωκοπίας.

Η «νέα αφήγηση της Ελλάδας των αλλαγών και της ανοικτής κοινωνίας μέσα στο διεθνοποιημένο περιβάλλον» αναλαμβάνεται οικειοθελώς από τη σημερινή κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς έχει αναλάβει, επίσης, εν λευκώ το έργο της «εθνικής σωτηρίας». Εδώ, όμως, μπαίνει η ανάγκη, για να γίνει πιστευτό το απολύτως έωλο με πραγματικούς όρους εγχείρημα, να εμφανιστεί, ακόμα καλύτερα να συγκροτηθεί, ένα εθνικό μέτωπο.

Επιτέλους, με επίκεντρο την κατάργηση του ασύλου, συγκροτήθηκε το μέτωπο «από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις της ευθύνης», κατά Παπαχελά, εναντίον των ανεύθυνων, αριστερίστικων, λαϊκίστικων λοιπών δυνάμεων. Από κοντά και ο Καρχιμάκης να επανέρχεται στον ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη του μπάχαλου, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε για το πού επικεντρώνεται η στοχοποίηση της αριστεράς.

Το νέο «μπλοκ» στηρίζεται ιδεολογικά, όχι μόνο από την πυκνή αρθρογραφία του Στ. Μάνου, αλλά και από τον πλέον συγκροτημένο λόγο του Μ. Βορίδη σε σχέση με τις άναρθρες και αντιφατικές ρητορείες στελεχών του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο βουλευτής πηγαίνει στην καρδιά, την ουσία του ζητήματος. Δηλαδή στην αμφισβήτηση της ταξικής συγκρότησης και των κοινωνικών αντιπαραθέσεων στο έδαφος των αναλύσεων της αριστεράς, επίσης στην αποδοχή της απαξίωσης της εργασίας, των κοινωνικών κατακτήσεων και των διευρυμένων ελευθεριών σε συνθήκες κρίσης.

Αντίθετα, η ενίσχυση της ιδιωτικής σφαίρας, η εκποίηση δημόσιου πλούτου, η επιχειρηματικότητα και τα κάθε είδους κίνητρα, ιδιαίτερα τα φορολογικά, για εκτεταμένη κερδοφορία του κεφαλαίου θεωρούνται ως μόνα ικανά προτάγματα και συμβατά στο διεθνές παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον για την αποφυγή της πλήρους χρεωκοπίας.

Η διάλυση του δημόσιου χώρου και του αλληλέγγυου κοινωνικού συμφέροντος θεωρείται προϋπόθεση για μια «ανοικτή κοινωνία των πολιτών», που μόνο έτσι μάλιστα μπορεί να διεκδικήσει τη θέση της χώρας μέσα στον «πολτό» της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο κυνικός εκσυγχρονιστικός λόγος συνιστά ένα νέο λαϊκισμό, στο πλαίσιο του οποίου απαξιώνεται η ίδια η δημοκρατία των διευρυμένων κοινωνικών κατακτήσεων και πολιτικών ελευθεριών, ενώ διαμορφώνει ένα νέο πεδίο πλήρους ασυδοσίας και διαπλοκής τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική. Η κραυγή «δεν υπολογίζω το πολιτικό κόστος» είναι πλέον το πιο σύνηθες «κλείσιμο ματιού» στα μεγάλα -και όσα θέλουν να γίνουν μεγάλα- συμφέροντα για το νέο πανηγύρι εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας.

Αρκετοί μιλούν ήδη για μια επιχείρηση ρεβανσισμού απέναντι στις όποιες κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αν ήταν μόνο αυτό, δεν θα πείραζε πολύ, γιατί θα αποτελούσε μάχη οπισθοφυλακών για τις δυνάμεις που πιστεύουν και «τρέχουν» το Μνημόνιο στη χώρα μας. Δυστυχώς αυτή είναι μία από τις πλευρές μιας συνολικής προσπάθειας στρατηγικής ανασυγκρότησης των αστικών δυνάμεων στο έδαφος της κρίσης.

Πολιτική που πρέπει να ανατραπεί με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους, αλλά για να γίνει αυτό δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορο το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς η σκληρή ιδεολογική αντιπαράθεση στο έδαφος της καθολικής κρίσης, καθώς αυτή η μάχη για την ηγεμονία στη νέα φάση διαμορφώνει την ατζέντα για την κοινωνική και ιδεολογική χειραγώγηση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης που προοιωνίζονται ζοφερό το μέλλον.

avgi.gr