Μόσιαλος ανάδρομος...

Tης Ρούλας Γεωργακοπούλου
Μέσα στην τόση σύγχυση που επικρατεί, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος το ξεκίνησε πρώτος. Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπύρος Παπασπύρος ή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλίας Μόσιαλος; Οποιος και... να το πέταξε «προληπτικά» έστω, θα ήθελα, με όλον το σεβασμό, να τον πληροφορήσω ότι η λευκή απεργία στον δημόσιο τομέα δεν είναι έκτακτη πρακτική αλλά καθημερινή συνήθεια, και αν δεν έχεις λιποθυμήσει μπροστά από γκισέ δεν νοείσαι πολίτης αυτής της χώρας.
Και ο πιο αμελής χρήστης ΔΟΥ είναι σε θέση να υποθέσει με ακρίβεια ποια ώρα κάνουν διάλειμμα για μπραντς οι υπάλληλοι και ποιανού είναι η σειρά να πάει για τυρόπιτες κουρού από Δευτέρα έως Παρασκευή. Φυσικά, υπάρχουν πάντα και παντού αυτοί που σκίζονται να εξυπηρετήσουν τον πολίτη εις βάρος, πολλές φορές, του ωραρίου τους. Εχω εντοπίσει και τέτοιους στην Εφορία της γειτονιάς μου, αλλά αμφιβάλλω αν η περίπτωσή τους έχει πέσει στην αντίληψη του οικείου υπουργείου.
Ας κάνει καλά ο κύριος Μόσιαλος όταν έρθει η ώρα να ξεκουνήσει τα «αρμόδια πειθαρχικά όργανα» που, και αυτά, κινούνται ανάλογα με τους βιορυθμούς τους.
Μιλώντας για βιορυθμούς οφείλω να ομολογήσω ότι, με βάση την ψευδοεπιστημονική αυτή θεωρία, ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος θα περάσει στην Ιστορία ως «νέος» ακόμη κι αν βγάλει ρίζες σε αυτό το πόστο. Οχι μόνο γιατί δεν διαθέτει τον «επαγγελματισμό» των προκατόχων του, αλλά κυρίως διότι συνδιαλέγεται αδιακρίτως με τα μίντια σαν κανονικός άνθρωπος χωρίς τουπέ και λεκτικές μπλόφες.
Κατά τα άλλα, το ξαλάφρωμα του δημόσιου κορβανά από τους πολυάριθμους οικοτρόφους του θα προτιμούσα να γινόταν ντεκλαρέ και με ρεαλιστικά κριτήρια κι όχι με προειδοποιητικές βολές ηθικολογικού χαρακτήρα για το ποιος είναι αποδοτικός και ποιος τα ξύνει.
Το χράτσα χρούτσα είναι, βεβαίως, εκκωφαντικό και η μονιμότητα ηχεί πια σαν σκάνδαλο εκεί που παλιά λογαριαζόταν σαν το υπ' αριθμόν ένα θεσμικό κατόρθωμα του νεοπαγούς ελληνικού κράτους. Και αν εξηγώ καλά τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα ο εμπνευστής της, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ακόμη και αυτός θα αναγκαζόταν σήμερα να παραδεχτεί ότι «δυστυχώς, παραπαλιώσαμε».
Εμένα πάντως, αν ήμουν δημόσιος υπάλληλος, και λεφτά να μου έκοβαν, και το ωράριο να μου φούσκωναν, και φορομπηχτικούς πειραματισμούς να εφάρμοζαν πάνω μου, και πάλι θα καθόμουν να με βρίζουν αργόμισθη και κοπρόσκυλο από πάνω. Αρκεί να είχα το προνόμιο να τρώω κάθε μεσημέρι με τα παιδιά μου, να τα διαβάζω τα απογεύματα και να μην αφήνω τη διαπαιδαγώγησή τους στην Πάτι και τη Χάνα Μοντάνα.
ΤΑΝΕΑ