Τόλμη...

Tου Δημήτρη Μητρόπουλου
ΤΕΤΟΙΑ ΚΡΙΣΗ δεν έχουμε ξαναζήσει στην Ελλάδα. Αρχίζει από την οικονομία. Αλλά το ερώτημα είναι αν και πώς θα αγγίξει τους θεσμούς.
Η ΑΠΟΡΙΑ αντιστρέφει τα δεδομένα της ελληνικής Ιστορίας του 20ού αιώνα. Η σταθερά ήταν η θεσμική αδυναμία. Επί δεκαετίες, το ... Παλάτι ήταν παράγων ανωμαλίας. Το αποτέλεσμα ήταν η ελληνική δημοκρατία να είναι ελλειμματική. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς στον Εμφύλιο και τα χρόνια που ακολούθησαν. Ή στη δικτατορία των Απριλιανών.
ΩΣΤΟΣΟ, από το 1974 και μετά η Ελλάδα έχει ένα σημαντικό κεκτημένο. Μπορεί να ζήσαμε φάσεις πολιτικής έντασης, αλλά οι θεσμοί λειτούργησαν. Είναι προφανές ότι η περίοδος που άρχισε με το Μνημόνιο ασκεί επάνω τους πίεση. Στις 14 Ιουνίου, ο Γιώργος Παπανδρέου συζητούσε τηλεφωνικά επί έξι ώρες με τον Αντώνη Σαμαρά το ενδεχόμενο οικουμενικής κυβέρνησης. Το Σύνταγμα και άλλες πλατείες της χώρας έγιναν θέατρο των διαδηλώσεων των «Αγανακτισμένων» που κατέληξαν να μουντζώνουν τη Βουλή και να φτύνουν τους βουλευτές. Την ίδια ώρα η χώρα εμφανίζει φαινόμενα οχλοκρατίας με κράξιμο πολιτικών σε δημόσιους χώρους, προπηλακισμούς ή ακόμη και βίαιες επιθέσεις.
Η ΕΛΛΑΔΑ είναι χώρα της Ευρώπης. Ωστόσο, με την ευρωζώνη στο μίξερ και την κρίση να έχει δρόμο μπροστά της, δεν ξέρουμε τι μας αναλογεί να ζήσουμε. Αν η πολιτική έχει δίπλα της ένα ερωτηματικό, είναι ενδιαφέρον να δει κανείς τι συμβαίνει με έναν άλλο θεσμό, την Εκκλησία. Μεταξύ παραδικαστικού και πάσης φύσεως σκανδάλων, η Εκκλησία είχε μπει σε φάση έντονης αμφισβήτησης από το 2005 και μετά. Φαινόταν κι από τα άδεια παγκάρια. Ωστόσο, με Αρχιεπίσκοπο τον Ιερώνυμο η εικόνα έχει αλλάξει. Πώς; Σιγά σιγά. Χωρίς μεγάλες κουβέντες αλλά με ταπεινότητα. Και με επιστροφή στον κοινωνικό ρόλο της Εκκλησίας. Φυσικά, η κρίση βοήθησε. Μια κοινωνία που φτωχαίνει και φοβάται, αναζητά κάπου να στηριχθεί. Ηταν ευτύχημα - και άλλη μία απόδειξη του ρόλου που επιτελούν τα πρόσωπα - ότι αυτό προέκυψε σε φάση που η Εκκλησία δεν ήταν πια στην πολιτικά αντιδραστική τροχιά που την είχε βάλει ο μακαριστός Χριστόδουλος.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ζακύνθου Χρυσόστομος είναι εξ αυτών που είχαν σταθεί απέναντι στον πρώην Αρχιεπίσκοπο. Ιεράρχης με πνεύμα και σοφία, άνθρωπος μοντέρνος και γοητευτικός, ο Χρυσόστομος έχει δώσει τολμηρά δείγματα γραφής. Και έχει αποδείξει ότι ένας άνθρωπος της Εκκλησίας μπορεί να είναι προοδευτικός - ή, ακόμη περισσότερο, πόσο προοδευτική μπορεί να είναι η Ορθοδοξία. Θα ήταν κρίμα να κατέβει από τον άμβωνα. Κανονικά οι μητροπολίτες είναι ισόβιοι. Αλλά η εμμονή του Ζακύνθου να παραιτηθεί, έχοντας περάσει τα εβδομήντα, είναι άλλη μία ένδειξη ότι η Εκκλησία αλλάζει. Σε αντίθεση με πολιτικά τζάκια, με - μικρά ή μεγάλα - κομματικά κατεστημένα αλλά και με υποσυστήματα εξουσίας που θεωρούν ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει και η κρίση δεν τα αφορά.
Ενώ αυτά την προκάλεσαν.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ