Το τελευταίο σουβλάκι...

Tης Ρούλας Γεωργακοπούλου

Δεκαεννέα και μία μείνανε μέχρι να αρχίσει να ισχύει ο νέος ΦΠΑ στα είδη εστίασης. Την Τετάρτη 31 Αυγούστου, ώρα μεσάνυχτα παρά ένα ακριβώς, έχω σκοπό να... πεταχτώ σαν αίλουρος στο πλησιέστερο σουβλατζίδικο, να προλάβω τον τελευταίο γύρο με πίτα στην παλιά τιμή. Οχι για να τον φάω αλλά για να τον βαλσαμώσω. Να 'χω να θυμάμαι την αλλαγή εποχής γιατί πώς αλλιώς να καταλάβει ο κοινός θνητός τη σφίξη αν όχι απ' ό,τι περνάει από το στομάχι του;
Τι να μας πουν τώρα τα σπρεντ, τα ασφάλιστρα κινδύνου και οι χρηματιστηριακοί δείκτες; Οσο κι αν προσπάθησε να μας τρομάξει η αργκό της κρίσης, η τρομάρα που θα πάρουμε από 1/9/2011 δεν θα έχει προηγούμενο. Το πράγμα είναι μεν οικονομικό καθότι επηρεάζει άμεσα τις συνήθειές μας δεκαετιών και βάλε. Είναι όμως προπάντων συμβολικό γιατί με το τελευταίο φθηνό σουβλάκι τελειώνει και το τελευταίο κοινωνικό αβαντάζ που είχε αυτή η χώρα. Γύρω από το τραπέζι ήμασταν όλοι ίσοι και οι βραδινές έξοδοι για φαΐ ήταν προνόμιο όλων των οικονομικών τάξεων, αφού οι λύσεις για καλό και φθηνό φαγητό ήταν πολλές και όλες δημοφιλείς και νόστιμες.
Αυτό και άλλα πολλά δυσοίωνα οδήγησαν τον Βασίλη Κορκίδη να ρίξει στη συζήτηση συμβιβαστική πρόταση που μετριάζει τον ΦΠΑ στο 13% ή 15%. Για τα οικονομικά μας υπουργεία όμως το 23% θεωρείται μονόδρομος μέχρι νεωτέρας, η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν πρόκειται να εκδοθεί. Διότι πού να βρεθεί «ισοδύναμο» μέτρο να αντικαταστήσει κάτι που έχουμε ήδη έτοιμο στο πιάτο...
Η πρόβλεψη του προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου για τα καταστήματα που θα κλείσουν από τον άλλο μήνα δεν είναι απλή προφητεία αλλά καθημερινή κατάσταση που σακατεύει τον εμπορικό κόσμο, ρίχνει τις πόλεις σε μαρασμό και κολοβώνει την υπερεκτιμημένη αρετή της πρωτοβουλίας που κάποτε ήταν το ζητούμενο αλλά σήμερα καλύτερα να μας λείπει.
Τους μόνους που βλέπω να παίρνουν πρωτοβουλία είναι ορισμένοι ιστορικοί σουβλατζήδες του ιστορικού Κέντρου της Αθήνας και άλλων τουριστικών περιοχών. Κάτι τυπάκια της πιάτσας που καλιγώνουν τον ψύλλο, οπότε σιγά μην αποδώσουν στα καθημαγμένα δημόσια ταμεία τον ΦΠΑ που επισήμως θα τσεπώνουν οσονούπω.
Ολο τέτοια πάω και σκέφτομαι και μετά μου κολλάει στο μυαλό ότι αυτό το 23% μετ' ου πολύ θα αντικαταστήσει στο συλλογικό μας ασυνείδητο όλους τους αριθμούς-φετίχ που έφτιαξαν τον μύθο του ελληνικού κράτους. Το 1821, το 1940, το 1453, το 1-1-4 μέχρι και το 11888 σού βάζω εγώ.
TANEA