Αλλαξογκολιές...

tsaousa
Μαυρισμένη από τον ήλιο ξαναγύρισα στον πάγκο μου, στο μετερίζι μου όπως λένε οι αγωνιστές και ο Μητροπάνος, με μια θλίψη για τον Σεπτέμβρη που έρχεται.

Θλίψη, γιατί παρότι όπως όλοι οι άνθρωποι έχω κι εγώ επιλεκτική μνήμη, ξαφνικά άρχισα να...

θυμάμαι τα πάντα.

Με το που πάτησα στην Αθήνα, μα τον Τουτάτη, μα το πλήρωμα του χρόνου, είδα το φως το αληθινό που επειδή είναι τζάμπα, το χρωστάς μια ζωή.

Θυμήθηκα τους Σεπτέμβρηδες όλης της προηγούμενης ζωής μου που έθαβα με πειθαρχία εργάτη από το πρώην Ανατολικό μπλοκ, στα τρίσβαθα της μνήμης.

Τη μαμά που με τράβαγε στον «Ευριπίδη» να αγοράσουμε τετράδια, μολύβια και πλαστελίνες, ως τον «Μπουρτζάλα» για Μοντγκόμερι.

Απαίσια μνήμη, πρώτον γιατί μου την έσπαγε επειδή ποτέ η μάνα μου δεν μου αγόραζε κάτι με τόση χαρά όσο τα μολυβοτετράδια και δεύτερον, επειδή είχα βαρεθεί να φοράω Μοντγκόμερι σαν τρόφιμος Αγγλικού ιδρύματος.

Από αυτό το σημείο ξεκίνησα την επανάσταση μου στην εφηβεία: δεν το ξαναφόρεσα και δανείστηκα ένα παλιό μπουφάν της φίλης μου Βιβής, της οποίας η μάνα της αγόραζε μπουφάν. Η Βιβή πήρε το παλτό της Άννας, η Άννα την πλεκτή ζακέτα της Μαρίας και η Μαρία το Μοντγκόμερι από μένα.

Μετά το προχωρήσαμε και στα παντελόνια γιατί το Levi’s τότε έκανε 600 δραχμές. Έτσι, αγόραζα εγώ ένα τζιν κάθε Σεπτέμβρη, η άλλη ένα κοτλέ, η τρίτη ένα ψάθινο και τα φορούσαμε με τη σειρά. Ώσπου κολλήσαμε όλες μύκητες, αλλά ήταν κι αυτό ένα είδος επανάστασης.

Το ίδιο κάναμε και με τους γκόμενους. Έπαιρνε η μια το γκόμενο της άλλης, κάνοντας βέβαια τη σεξουαλική μας επανάσταση.

Πηγαίναμε το καλοκαίρι διακοπές με τους κανονικούς και από Σεπτέμβρη τους συναλλάζαμε.

Κάποιο Σεπτέμβρη, πολύ ερωτευμένη με τον Χρήστο, έκανα τη επανάσταση μου στην επανάσταση, κρύβοντας τον από τις άλλες μη μου τον φάνε.

Αυτές το καταλάβανε και δεν ξαναμιλήσαμε από τότε.

Τότε ήταν που ξέχασα όλους τους Σεπτέμβρηδες της ζωής μου. Να μη μου ξαναμιλήσουν οι απαίσιες για ένα γκόμενο που στο κάτω-κάτω ήταν και δικός μου; Όσο «δικός μου» ήταν τέλος πάντων, γιατί αυτός μου την έκανε μόνος του τον Οκτώβρη φτιάχνοντας τα με τη γκόμενα του κολλητού του.

Από τότε μέχρι σήμερα όλη η ζωή μου πάει έτσι. Όλων η ζωή πάει έτσι.

Μπορεί τα Μοντγκόμερι και οι γκόμενοι ή οι μύκητες να έχουν άλλο όνομα ή να ανταποκρίνονται μόνο σε έννοιες, πάντως όλοι κάνουμε μικρές επαναστάσεις για τίποτα και συναλλάζουμε τα πάντα μεταξύ μας.

Απορώ με το σκεπτικό της φύσης να δημιουργήσει τόσα εκατομμύρια ανθρώπους. Ένας, έφτανε.

Π.χ. τώρα στις 3 του Σεπτέμβρη που ξανακαλούμαστε να κάνουμε την επανάσταση μας μετά τις διακοπές του καλοκαιριού, θα πήγαινε αυτός ο ένας μόνος του Αγανακτισμένος και ούτε δακρυγόνα θα ‘τρωγε, ούτε σάπιο λουκάνικο. Είναι δυνατόν να βλάψεις τον εαυτό σου;

Επιπλέον, την επόμενη μέρα θα είχε καταργηθεί το Μνημόνιο, θα έπαιρνε τα χαμένα του επιδόματα πίσω, τα δώρα του και μια γενναία αύξηση.

Συν τοις άλλοις, η πλατεία Συντάγματος θα ήταν καθαρή σαν την πρώτη μέρα που την έφτιαξαν.

Αυτή θα ήταν η πρώτη γνήσια επανάσταση στην ανθρώπινη ιστορία: η αναμέτρηση ενός μόνο ανθρώπου με τον εαυτό του. Χωρίς να συναλλάξει τίποτα με κανέναν.

Και ίσως να μην πήγαινε καν στο Σύνταγμα, από τη στιγμή που θα ήξερε ότι όλα είναι στο χέρι του.



Βαρύς ο Σεπτέμρης, βαρύς αν είσαι άνθρωπος μέσα σε άλλους ανθρώπους κι έχεις να συναλλάζεσαι.