Πατριωτισμός και μάρκετινγκ...

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Η ιστορία είναι από αυτές που κυριολεκτικά «δεν υπάρχουν». Κι όμως, μέρες απάτριδος κεφαλαίου που ζούμε, είκοσι τέσσερις ιταλοί επιχειρηματίες προσφέρθηκαν να αγοράσουν οι ίδιοι ιταλικά ομόλογα για να... βοηθήσουν τη χώρα τους που βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.
Μέχρι να αρχίσει να πέφτει το χρήμα, οι δύσπιστοι δικαιούνται να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που απομένει για να ανακαλύψουν πίσω από την πρωτοφανή αυτή πράξη φιλοπατρίας ίχνη δευτερογενούς οφέλους και στοιχεία μοντέρνου μάρκετινγκ. Ας κάνουν όπως τους φωτίσει. Για τον Ντιέγκο ντέλα Βάλε, επικεφαλής της εταιρείας Tod's και συνιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας Φιορεντίνα, που συμμετέχει στην προσπάθεια, σημασία έχει να γλιτώσει η χώρα από τη χρεοκοπία και να βγει το συντομότερο δυνατό από τη φάση του «μπούνγκα μπούνγκα» και του μπερλουσκονικού επαρχιωτισμού.
Το είχε δηλώσει και πριν από λίγους μήνες όταν ανέλαβε να ανακαινίσει ιδίοις αναλώμασι το Κολοσσαίο δίνοντας είκοσι πέντε εκατομμύρια ευρώ, χωρίς την παραμικρή απαίτηση για ανταποδοτικές ενέργειες, διαφημιστικές, φορολογικές και άλλες, εκ μέρους του Δημοσίου. Το ποσό που διέθεσε η Tod's για το σενιάρισμα του συγκεκριμένου αρχαιολογικού δεινόσαυρου είναι πενήντα φορές μεγαλύτερο από αυτό που διέθετε ετησίως ο φαλιρισμένος Δήμος της Ρώμης. Η δουλειά οργανώνεται παστρικά και αθόρυβα και κανένα φωτογραφικό συνεργείο δεν σκαρφάλωσε στις ετοιμόρροπες αψίδες του μνημείου για να φωτογραφίσει μοντέλα με τα κομψά προϊόντα της εταιρείας που το 1996 ευλόγησε η ίδια η Νταϊάνα δηλώνοντας ότι «αυτά τα παπούτσια είναι πραγματικό ξόρκι κατά της βαρβαρότητας».
Ακούγεται απίστευτο, για τον Ντιέγκο ντέλα Βάλε όμως, που με την ίδια διακριτικότητα είχε χρηματοδοτήσει και την ανακαίνιση της Σκάλας του Μιλάνου, η επιστροφή της Ιταλίας στην εποχή της εθνικής αξιοπρέπειας και του καλού γούστου είναι προτεραιότητα που δεν παίρνει αναβολή.
Επαναλαμβάνομαι, αλλά η στάση του αξίζει να εμπεδωθεί έστω σαν μάρκετινγκ περιωπής. Γιατί όχι; Η καλύτερη στρατηγική φαίνεται πως είναι η αισθητική, εξ ου και ο επισκέπτης δεν θα συναντήσει ούτε ένα λογότυπο της εταιρείας στα σαράντα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα των εντυπωσιακών εγκαταστάσεων του groupe Tod's. Ο χώρος θυμίζει περισσότερο ιδιωτική ultrachic κατοικία και μουσείο μοντέρνας τέχνης και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται (σχεδόν) το ίδιο καλά με τους διάσημους πελάτες, όπως ο Νικολά Σαρκοζί, η Ούμα Θέρμαν και η Χίλαρι Κλίντον.
Κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ακόμη πλούσιοι Ελληνες, τι τους εμποδίζει, αναρωτιέμαι, να προβούν σε μια παρόμοια ανακουφιστική προς όλους μας διακριτική χειρονομία; Αν δεν είναι κρατικοδίαιτοι, τότε είναι τσιγκούνηδες. Κι αν δεν είναι τσιγκούνηδες, τότε είναι σίγουρα παρτάκηδες και καραμπινάτοι κακόγουστοι. Προσωπικά ψηφίζω το τελευταίο.
Αγιογραφίες από τα ΝΕΑ