First we take Manhattan, then we take Berlin: Ευάγγελος Βενιζέλος, μετά το υπ. Οικονομικών, τι; ...

Tου Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Από την πρώτη στιγμή που, υπό την επήρρεια της άθλιας εικόνας της κυβέρνησής του, ο Γιώργος Παπανδρέου αναγκάστηκε να προβεί σε έναν ανασχηματισμό εωσκομματικών ισορροπιών και κατευνασμού των "παρεών" της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, άπαντες κατάλαβαν πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν...

ανέλαβε το υπ. Οικονομικών για να "καεί" στις φωτιές που άφησε πίσω του ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Από το Ζάππειο του 2007 και τη βουλιμική βιασύνη να καταλάβει τις πασοκικές Βερσαλλίες μέχρι την διεθνή αναγνώριση στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον του 2011, ο εμπειρότατος, πλέον, πολιτικός έχει διδαχθεί πολλά.
Έμαθε, για παράδειγμα, πως σ' αυτή τη χώρα όλοι δικαιούνται να ονειρεύονται και να ελπίζουν πως θα γίνουν πρωθυπουργοί. Το κατάφερε ο αποδιοπομπαίος Σημίτης, πριν απ΄ αυτόν ο στιγματισμένος Μητσοτάκης.
Ακόμα περισσότερο, το κατάφερε ο "γιός του Ανδρέα" που αν και παραλίγο να χάσει εν μία νυκτί τα "αντικλείδια" της Χαριλάου Τρικούπη, το 2007, αν και λοιδωρήθηκε και χλευάστηκε όσο κανείς άλλος, επέστρεψε τροπαιούχος εκμεταλευόμενος την "μακρά απουσία" ενός Καραμανλή.
Και, όπως δείχνουν τα πράγματα, το ίδιο μπορεί βάσιμα να ελπίζει και ο πολιτικά νεκραναστημένος Σαμαράς, ο οποίος κέρδισε μία παράταξη, μεγάλο μέρος της οποίας τον θεωρούσε "προδότη", και τώρα ετοιμάζεται να κερδίσει και μία ημι-πτωχευμένη χώρα.
Κάπως έτσι και ο Ευάγγελος - το "Βαγγέλη" έχει σταδιακά ...εξαφανιστεί, καθώς δεν συνάδει με τη "φωτεινή πλευρά" της πολιτικής- Βενιζέλος κατάλαβε (έπαθε και έμαθε) ότι ...first we take Manhattan, then we take Berlin!...

Οι συνθήκες τον βοηθούν. Αν και ο ίδιος σπανίως άφησε τις συνθήκες να επικαθορίσουν τις εξελίξεις που τον αφορούσαν. Είχε φροντίσει και τις κατάλληλες επιρροές να διαθέτει, και με τους κατάλληλους ανθρώπους να μπορεί να συνομιλεί.
Κυρίως, όμως, είχε δοκιμαστεί σε επικίνδυνες αποστολές στο εσωτερικό της χώρας. Από την (νομική + συνταγματική) υπεράσπιση του Ανδρέα κατά το "βρώμικο '89", μέχρι τα πολύ δύσκολα του χειρισμού της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων- μία υπόθεση που θα μπορούσε να λογισθεί ως μικρογραφία και προοίμιο όσων ζούμε σήμερα με την τρόϊκα.
Βεβαίως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν θα αναλάμβανε το ίδιο εύκολα το υπ. Οικονομικών, το φθινόπωρο του 2009, εάν μάθαινε πως τα ταμεία της χώρας είναι άδεια και οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στη μέγγενη του ΔΝΤ.
Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κοινωνία έχει ήδη υποστεί το πρώτο σοκ και τελεί σε μετατραυματική παραίσθηση. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου φρόντισε να κάνει τη "βρώμικη δουλείά" και, ακόμα καλύτερα για τον κ. Βενιζέλο, την αποενοχοποίησε και μετά...απέτυχε. Και, τέλος, ο πρωθυπουργός είχε απεγνωσμένα ανάγκη από έναν ισχυρό σύμμαχο, έναν θηριοδαμαστή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Ο "Βαγγέλης" στην Ουάσιγκτον

Ο νέος "τσάρος" κέρδισε, από την άλλη, μία ουσιωδέστατη αντιπροεδρία (όχι σαν τη διακοσμητική του Θόδωρου Πάγκαλου) που τον καθιέρωσε ως "αντ' αυτού" -αν και ενίοτε οι ρόλοι συχγέονται-, και, το σημαντικότερο, έπαψε σε χρόνο ρεκόρ να είναι ο "Βαγγέλης της Θεσσαλονίκης που διαπρέπει εις τας Αθήνας" και έγινε ο "mr. Venizelos", o πολιτικός που χειρίζεται το δυσκολότερο project της Ευρωζώνης και συνομιλεί, απευθείας, με τη Μέρκελ, τη Λαγκάρντ, το Σαρκοζί, τον Τρισέ και τον Σόϊμπλε. Και, ας μην ξεχνιόμαστε (σκηνές από ταινία προσεχώς...) , τη Χίλαρι και το αμερικανικό estamblishment!!!
[[ σημείωση: Δεν είναι τυχαίο πως, τεχνηέντως και διακριτικά πληροφορηθήκαμε από τον συμπολιτευόμενο Τύπο πως η Μέρκελ ζήτησε να είναι παρών και ο κ. Βενιζέλος κατά τη συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου. Προφανώς, για τη συνέχεια της πολιτικής...]]
Ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει, ως εκ τούτου, πολύ καλά πως ακόμα κι αν εισπράξει μερικές χλευαστικές και υποτιμητικές-για την Ελλάδα, όχι για τον ίδιο- επισημάνσεις, ακόμα κι αν τον αντιμετωπίσουν ως "fat greek default" κάτι κοκκινομάγουλοι Ολλανδοί ή Φινλανδοί, στο τέλος της ημέρας θα έχει επιτύχει να τον γνωρίζουν από το Πεκίνο μέχρι την Καλιφόρνια.
Δυστυχώς -κι αυτό το έμαθε ο Ευάγγελος Βενιζέλος μετά το κάζο του 2007- για να γίνεις πρωθυπουργός πρέπει να σε μάθουν από τη Sunsετ Bulevard μέχρι την Κουάλα Λουμπούρ και από τις ΜΚΟ του Ζακ Λανγκ στο Παρίσι μέχρι τη γραμματέα του George Sorros.

Κερδισμένος, ότι κι αν γίνει...

Έχει, όμως, κι ένα πλεονέκτημα: η έννοια της αποτυχίας έχει (σχεδόν) πάψει να υφίσταται μετά τις τεράστιες γκάφες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, τον πάταγο της "μεύρης τρύπας" στα έσοδα και την ανακούφιση της αγοράς που "έφυγε ο αντιπαθητικός".
Ακόμα κι αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαχειριστεί, κάποια στιγμή, μία χρεοκοπία, όλοι θα γνωρίζουν πως δεν την προκάλεσε ο ίδιος αλλά κάτι τύποι στην Καραγιώργη Σερβίας, κάποιοι φαντασμένοι τραπεζίτες και golden boys της Fitsch, της Moody's ή της Standard & Poors και, φυσικά η "πινακοθήκη των ηλιθίων" της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως και να έχει, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένας ικανός άνθρωπος. Και θα βρει την άκρη.
Έχοντας εγκαταλείψει (οριστικά;) τη βουλιμική του περίοδο, μπορεί να ατενίζει το προσωπικό του μέλλον με αισιοδοξία. Συνομιλεί με την επιχειρηματική και δημοσιογραφική ελίτ της χώρας, αλλά, ταυτόχρονα, και με την "πλέμπα", διαθέτει ισχυρούς υποστηρικτές παντού και, κυρίως, μπορεί -παρά τον όγκο του- να ελίσσεται με τρόπο που θα ζήλευε και η Μάγια Πλιτσέσκαγια.
Είναι τόσο "πολιτισμένος" και τόσο "κυνικός", όσο χρειάζεται για να είναι χρήσιμος, γοητευτικός και επικίνδυνος, ταυτοχρόνως...

anatropi2020.blogspot.com