Αποτρόπαιο ριάλιτι...

Tης Πόπης Διαμαντάκου

Παγκόσμια η συγκίνηση από τον θάνατο της Εϊμι Γουάινχαουζ. Φυσικά. Ενα 27χρονο ταλαντούχο κορίτσι, που έμοιαζε να τα ’χει όλα και να μην αντέχει τίποτε, ούτε τον εαυτό της.

Μια σπουδαία τραγουδίστρια, αναγνωρίζουν όλοι, σοουμπίζνες και ... κοινοί θνητοί. Δυστυχώς, στην πραγματικότητα, μια πρωταγωνίστρια ενός παγκόσμιου ριάλιτι θανάτου όπου όλοι περίμεναν το φινάλε για να «συγκινηθούν βαθιά». Και συγκινήθηκαν. Tουιτάρισαν μάλιστα τον πόνο τους για να τον… διαβάσουν τα πλήθη των δικών τους θαυμαστών.
Ετσι συνηθίζεται πλέον. Δεν είναι ούτε κι αυτός ένα προσωπικό, ιδιωτικό συναίσθημα. Πρέπει να κοινοποιηθεί, ειδάλλως δεν υπάρχει. Ετσι συμπληρώθηκε το υπερθέαμα θανάτου «Γουάινχαουζ». Με την οργιαστική ανταλλαγή μηνυμάτων στο facebook και στο twitter. Από συντετριμμένους.
Εθισμένη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Δεν ήταν μυστικό. Εθισμένοι χειρότερα ωστόσο, όλοι οι υπόλοιποι, οι φίλοι και το παγκόσμιο κοινό, στις τοξικές ουσίες του ριάλιτι. Αυτού του θεαματικού, «γαστριμαργικού» ξεφλουδίσματος προσωπικοτήτων, που τροφοδοτεί τα παγκόσμια μίντια. Γιατί όλοι γνώριζαν. Και απλώς παρακολουθούσαν. Ενδόμυχα όλοι στοιχημάτιζαν πόσο θα κρατήσει. Απλώς μερικοί στοιχημάτιζαν και στην πραγματικότητα. Υπήρχε λέει, site για τους τζογαδόρους, όπου καταγράφονταν στοιχήματα για την ημερομηνία θανάτου τη. Οπως έκαναν για το χρώμα της βασιλικής καπελαδούρας στον γάμο του βρετανού πρίγκιπα.
Ποια άλλη επιβεβαίωση χρειάζεται ότι εξευτελίζεται η ανθρώπινη ζωή χάριν της φαντασμαγορίας του τραγικού! Σε αυτή είμαστε όλοι εθισμένοι, ορισμένοι εύχονται να συμβεί για να απολαύσουν συγκλονισμό και άλλοι την προκαλούν, την σκηνοθετούν και μόνοι τους, είτε «αυτοκτονώντας» , σαν την Εϊμι Γουάινχαουζ, είτε σκοτώνοντας σαν τον νορβηγό νεοναζί.
Είναι τα ακραία ξεσπάσματα ενός κόσμου που σιγά σιγά, μετατρέποντας πολύτιμα ανθρώπινα συστατικά, όπως τα συναισθήματα, σε αγοραίο θέαμα, έχασε την ικανότητα να τα αισθάνεται πραγματικά. Τα συζητά, τα «βλέπει», τα καταναλώνει, αλλά έχει ξεχάσει την αίσθησή τους. Είναι ο κόσμος που έχει αντικαταστήσει την πραγματικότητα με τα μιντιακά στερεότυπα που την ανασυνθέτουν σε εύπεπτες μιντιακές διαστάσεις. Στερεότυπα όπως αυτά που πλαισίωσαν και τον μύθο της Γουάινχαουζ, αυτά που το παγκόσμιο κοινό θεωρεί πλέον σύμφυτα μιας ορισμένης κατάστασης ζωής, όπως είναι ενός ποπ ή ροκ σταρ.
Για παράδειγμα, το στερεότυπο του ροκάδικου εθισμού στις ουσίες - ποιος γλίτωσε, από την Τζόπλιν και τον Μόρισον μέχρι την Εϊμι που συμπλήρωσε το μακάβριο κλαμπ των «for ever twenty seven», καθώς όλοι έφυγαν στην ίδια ηλικία. Κομβικό στοιχείο τα ναρκωτικά, της μυθολογίας μιας σοουμπίζνες που χάρη σε αυτή τροφοδοτεί τα παγκόσμια μίντια με τις σάρκες της.
Γιατί πολύ εύκολα θρηνούν όλοι την 27χρονη Εϊμι, που έτσι κι αλλιώς έβλεπαν σαν μελλοθάνατη. Αλλά ουδείς διανοείται ότι υπήρχε οτιδήποτε που θα μπορούσε να πράξει για να την προλάβει. Πολύ στενοχωριόντουσαν που έβγαινε τύφλα στη σκηνή - η πρόσφατη εμφάνιση στην Σερβία θλιβερή - αλλά ήταν ενήλικη. Και ελεύθερη να διαθέσει τον εαυτό της. Ηταν; Γιατί τόσο νέα, τόσο διάσημη, τόσο ταλαντούχα αποτελούσε την ίδια στιγμή και χρυσωρυχείο για την υπερβιομηχανία της διασκέδασης, που επίσης τρέφεται με οτιδήποτε αφορά την ύπαρξη ενός σταρ, από το ταλέντο του μέχρι τις ίδιες του τις σάρκες.
Εξ ου και καθίσταται μάλλον ύποπτη η επιλεκτική ανοχή του Χόλιγουντ για βίτσια και καπρίτσια αυτοκαταστροφικά σαν της Εϊμι. Αντιθέτως εμφανίζει δυσανεξία σε φαινόμενα σαν του Μελ Γκίμπσον, που τον εξαφάνισαν. Τρόμαξε να γυρίσει ταινία. Επειδή είχε, λέει, προβλήματα με το ποτό και είχε κάνει και μερικά ρατσιστικά σχόλια - αυτά τους μάραναν- και μέσα σ' όλα βγήκε και η πρώην σύζυγός του και τον κατήγγειλε για βίαιη συμπεριφορά. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Ντέιβιντ Χάσελχοφ, τον αλλοτινό «Ιππότη της ασφάλτου», που καβάλησε το καλάμι με το τηλεοπτικό του σουξέ. Παρουσίασε και αυτός «προβλήματα με το αλκοόλ», αλλά επανέκαμψε, αποτοξινωμένος και κυρίως υπηρετώντας σαν κριτής πλέον το νέο είδος της τηλεόρασης των τάλεντ σόου.
TAΝΕΑ