Πηγάδια ...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΕΚΟΨΕ ΤΟ τσιγάρο, δεν τρώει λιπαρά και δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του. Στην προεκλογική καμπάνια τον έλεγαν χαϊδευτικά «no drama Obama». Κάτι που δεν χρειάζεται ελληνική μετάφραση.
ΩΣΤΟΣΟ, την εβδομάδα αυτή, ο Μπαράκ προσέφυγε σε κάτι που θυμίζει τους κλασικούς δραματικούς θεατρινισμούς της πολιτικής. Σηκώθηκε και... βγήκε έξω από μια συνεδρίαση με μέλη της αμερικανικής Βουλής. Η συζήτηση αφορούσε το πλαφόν του χρέους. Είναι ένα θέμα που διχάζει βαθιά Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς. Και με τον δανεισμό των ΗΠΑ να είναι στη στρατόσφαιρα των τρισ., το αν θα μπει φρένο στην ελεφαντίαση των αμερικανικών δημοσιονομικών στοιχείων είναι κάτι που αφορά το μέλλον της χώρας. Οχι το απώτερο, αλλά το άμεσο, αφού η έκβαση των τριγωνικών διαπραγματεύσεων Λευκού Οίκου, Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών θα κρίνει το αν οι οίκοι αξιολόγησης - Moody's και Σία που έχουν διαλύσει εμάς - θα «πειράξουν» προς τα κάτω την πιστοληπτική ικανότητα των ΗΠΑ.
ΥΠΑΡΧΕΙ η ιδεολογική ανάγνωση. Οι Ρεπουμπλικανοί θέλουν να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες και να μείνουν άθικτες οι φοροαπαλλαγές των πλουσίων. Οι Δημοκρατικοί κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ωστόσο, πίσω από τις διαφωνίες είναι σαφές ότι η Αμερική δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Φαίνεται και στο «πάτωμα» του δολαρίου. Ενα οικονομικό σχέδιο για το μέλλον είναι θέμα κοινής λογικής. Εκεί όμως που τελειώνει η κοινή λογική, αρχίζει η πολιτική.
ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ τους οι Ρεπουμπλικανοί είναι διχασμένοι. Οι ακραίοι ακτιβιστές του Tea Party, της λαϊκής Δεξιάς του τσαγιού, είναι αδιάλλακτοι στα οικονομικά. Θέλουν με οποιονδήποτε τρόπο να εκτροχιάσουν τον Ομπάμα εν όψει προεδρικής εκλογής του 2012. Το κομματικό κατεστημένο των Ρεπουμπλικανών πάλι θέλει να διαχωρίσει το δημοσιονομικό μέλλον της χώρας από την εκλογική μικροπολιτική, αλλά πιέζεται από τη βάση που είναι σαν νταλίκα χωρίς φρένα νύχτα κάπου στο Midwest, τις συντηρητικές μεσοπολιτείες. Οπως και αλλού, ο λαϊκισμός γκαζώνει και στις ΗΠΑ.
ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ κάτι; Ας πούμε τη Ν.Δ.; Ο Αντώνης Σαμαράς συμφωνεί στους οικονομικούς στόχους για το συμμάζεμα της χώρας. Διαφωνεί με τη φιλοσοφία του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, με εξαίρεση κάποιες επιμέρους πολιτικές και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ενα μέρος του κόμματός του θα ήθελε μια πιο προωθημένη αντίληψη για τη συναίνεση. Προς το παρόν όμως μένει σιωπηλό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ασχέτως δημοσιονομικών μεγεθών και κατάστασης της οικονομίας, η πολιτική είναι παντού η ίδια. Και στην πολιτική - με ή χωρίς οικονομική κρίση - το δίλημμα παραμένει σταθερό. Να δώσεις συναίνεση αν είσαι αντιπολίτευση; Ή να βάλεις φωτιά στα πηγάδια; Κρίνοντας από τους καπνούς, η πυρομανής παρόρμηση παραμένει ισχυρή.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.