Πολυθρόνες ...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ωραιότερες ταινίες του Χόλιγουντ είναι το «Πολυθρόνα για δύο» με τον Εντι Μέρφι και τον Νταν Ακρόιντ. Δύο φθονεροί γέροι καπιταλίστες, ιδιοκτήτες μιας μεγάλης εταιρείας, αποφασίζουν να δουν αν η καρέκλα κάνει το αφεντικό. Τοποθετούν λοιπόν στην καρέκλα έναν μαύρο ζητιάνο - τον Μέρφι - και κάνουν ζητιάνο τον λευκό ανιψιό τους - τον Ακρόιντ - που ήταν αφεντικό. Το σοκ - της απότομης φτώχειας ή του απότομου πλουτισμού - είναι αμοιβαίο.
ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ εκδοχή του «Πολυθρόνα για δύο» παίζεται από τις εκλογές και μετά μεταξύ Δημήτρη Ρέππα και Γιάννη Ραγκούση. Δεν είναι σαφές ποιος είναι ο μαύρος και ποιος ο λευκός. Ο Ραγκούσης όμως πήρε όλο το υπουργείο του Ρέππα. Και ο Ρέππας το μισό υπουργείο του Ραγκούση. Δεν ξέρω αν υπήρξε αμοιβαίο σοκ. Η αντιμετάθεση όμως δεν έγινε χωρίς αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν «etats d'ame» - ελληνιστί κινήματα ψυχής.
ΕΠΙ ΕΙΚΟΣΙ μήνες ο Δημήτρης άκουγε μια κριτική - από τους φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές - ότι στρογγύλευε και καθυστερούσε. Η μομφή αφορούσε τον ΟΣΕ και τις αστικές συγκοινωνίες - όπου ο Ρέππας δεν φαινόταν να έχει διάθεση για ιδιωτικοποιήσεις-εξπρές. Αλλά και την απελευθέρωση φορτηγών και ταξί που «νερώθηκε». Ο Ραγκούσης έδωσε λαβή για σχόλια όταν, στο θέμα των ταξί, άφησε τους αλγόριθμους που συσχετίζουν οχήματα και πληθυσμικά δεδομένα και πήγε σε άνοιγμα του επαγγέλματος. Η δραστικότητα της παρέμβασης φάνηκε στη χθεσινή άδεια από ταξί Αθήνα.
ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Εσωτερικών πάλι, ο Ρέππας δεν απέκλεισε το να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, προσθέτοντας τα γνωστά «ναι μεν, αλλά». Η περίπτωση του υπουργού Εσωτερικών έχει ενδιαφέρον. Ο Ρέππας τα 'χει δει όλα στο ΠΑΣΟΚ. Και λοχαγούς και εκσυγχρονιστές και δελφίνους και πρωτοκλασάτους. Για τους τελευταίους έλεγε παλαιότερα κατ' ιδίαν ότι «είναι αυτοί που κλάνουν πρώτοι» σε μια έκρηξη αρκαδικού χιούμορ. Εχει δει επίσης το Μνημόνιο κι έχει ξεσπαθώσει κατά των «τζιτζιφιόγκων» του υπουργείου Οικονομικών που χρέωναν με διαρροές στο Μεταφορών τις καθυστερήσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν ήταν οι ίδιοι σε θέση να προωθήσουν.
Ο ΡΕΠΠΑΣ ήταν επίσης συγκρατημένα απαισιόδοξος - «ο Θεός να βάλει το χέρι του» - για το Μνημόνιο και, κυρίως, για τη δυνατότητα υλοποίησης της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Πολιτικός που δεν καβάλησε ποτέ το καλάμι, ήταν σκεπτικός μάλλον γιατί ήξερε την κοινωνία, τις δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού και της διοίκησης, καθώς και τις δυσλειτουργίες του ελληνικού μοντέλου.
ΩΣΤΟΣΟ, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Το μαχαίρι στο Δημόσιο - με τη μορφή μείωσης προσωπικού - είναι η επόμενη μάταιη μάχη της οικονομικής πολιτικής. Μένει να φανεί πώς θα τη χειριστεί, πέρα από τα λόγια, ο Δημήτρης.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.