Η «Στέλλα» είχε τη δική της ιστορία...

Tης Πόπης Διαμαντάκου

Ενα ντοκιμαντέρ που ξαναπροβλήθηκε ως αφιέρωμα στη μνήμη του Μιχάλη Κακογιάννη από την ΕΤ1 θύμισε πόσο συναρπαστικοί αφηγητές της Ιστορίας είναι οι δημιουργοί του σινεμά.

Μια εκπομπή που ... ανασύρθηκε από το πολύτιμο αρχείο της κρατικής τηλεόρασης - ίσως όχι τόσο ευρύ όσο θα άρμοζε στη μακρά πορεία και το μεγάλο χρέος της στον εγχώριο πολιτισμό - και προβλήθηκε εν είδει αφιερώματος στον Μιχάλη Κακογιάννη, θύμισε ότι Ιστορία είναι και οι προσωπικές μνήμες. Κυρίως αυτές. Ιδίως όταν τις σφραγίζει η ματιά του δημιουργού που τις αφηγείται. Αυτές έχει συγκεντρώσει η σειρά «Η ιστορία των χρόνων μου».
Από αυτήν ανασύρθηκε η αφήγηση του Μιχάλη Κακογιάννη για τη «Στέλλα» του, όπου γίνεται σαφές ότι περισσότερο από δημιουργός της, από σκηνοθέτης των τριών μεγάλων σταρ, της Μελίνας Μερκούρη, της Ελλης Λαμπέτη και της Ειρήνης Παπά, ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του με τη σφραγίδα της αστικής του καταγωγής ανεξίτηλη στο σκηνοθετικό βλέμμα και τον λόγο του.
Τη σφραγίδα που είχε και ο ρόλος της «Στέλλας». Ρόλος μιας ελεύθερης γυναίκας. Τέτοιες ελευθερίες την εποχή εκείνη, λέει ο ίδιος, τις είχαν οι μεγαλοαστές. «Τα λαϊκά κορίτσια απλώς τις ονειρεύονταν. Γι' αυτό ταυτίστηκε και η Μελίνα με τον ρόλο. Ηταν και αυτή μια μεγαλοαστή».
Λόγο τον λόγο συντίθεται εκεί, στη μικρή οθόνη, η μαγική ατμόσφαιρα εκείνου του καιρού, που προσέφερε ακόμη τη χαρά της εξερεύνησης καινούργιων «τοπίων» πολιτισμού.
«Πηγαίναμε στο Τουρκολίμανο, ήταν ωραίο τη νύχτα, σαν κρεμαστό… Χορεύαμε οι Αθηναίοι μέχρι το πρωί». Τα μπουζούκια; Κι αυτά σε λαϊκές γειτονιές, «θυμάμαι την "Πίνδο" στη Φιλαδέλφεια, εκεί πήγαιναν οι κοσμικοί. Πηγαίναμε με τη Μελίνα, τον Μάνο… Μια φορά ήρθε ένας δυο μέτρα κοίταξε τη Μελίνα και είπε "θα εκτελέσω φακιρικό νουμεράκι για σένα". Εβγαλε κλωστές, βελόνες και άρχισε να ράβεται… Ο Φούντας έξαλλος. Η Μελίνα όμως τον αγκάλιασε, του είπε μπράβο. Εκείνος την ερωτεύτηκε, μας ακολουθούσε παντού».
Τα περιστατικά από τα γυρίσματα της «Στέλλας» και αυτά κομμάτια της ιστορίας. Μήπως αυτό δεν είναι τα τραγούδια του Χατζιδάκι, η φιγούρα της Μελίνας με το ατίθασο ύφος και η «ταβέρνα ο Παράδεισος» της ταινίας, και αυτή πραγματική.
Μόνο οι κριτικές τότε είπαν ότι ο Κακογιάννης δεν ξέρει τα λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί να γράψει στίχους γι' αυτά επειδή έγραψε «…τα παλικάρια παρατάνε τα ζάρια…» και οι νέοι στην Ελλάδα δεν παίζουν ζάρια, δουλεύουν όλη την ημέρα. «Τότε αυτοί που έβλεπα εγώ στα καφενεία, ποιοι ήταν;».
TAΝΕΑ