«Να πληρώσουμε τα σπασμένα;»...

Της Πόπης Διαμαντάκου

Τι θέαμα κι αυτό το πρωί της Δευτέρας! Παρουσιαστές – και συμπαρουσιάστριες – προσπαθούσαν να συνετίσουν ιδιοκτήτες ταξί σε νευρική κρίση.

Φταίει ο υπουργός, φταίει ο... άλλος υπουργός, φταίνε και οι δύο υπουργοί, φταίνε οι άλλοι, πάντως όχι αυτοί, εξηγούσαν εκπρόσωποι των ιδιοκτητών ταξί που περιόδευαν από νωρίς το πρωί ανά την καναλική επικράτεια για να εξηγήσουν ότι δεν έχουν ουδεμία ευθύνη που απέκλεισαν λιμάνια και αεροδρόμια προκαλώντας ασφυξία σε μια χώρα ήδη εξουθενωμένη.
Το καλύτερο θέαμα πάντως ήταν της Συμπαρουσιάστριας Μάγδας - μία είναι η Συμπαρουσιάστρια στην ελληνική τηλεόραση, στο πλευρό του Αυτιά. Εκτός εαυτού ούρλιαζε στον πρόεδρο των ιδιοκτητών, με φωνή μονότονα τσιριχτή, όπως δυστυχώς γίνεται η γυναικεία όταν χάνει τον έλεγχο του θυμού και φαλτσάρει υστερικά, ότι είναι απαράδεκτο να πληρώνουν οι πολίτες τα σπασμένα, πως δεν είναι τρόπος αυτός να διαμαρτύρονται, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο και να βρουν άλλη μέθοδο διαμαρτυρίας κ.λπ. Τους μάλωνε με την ψυχή της. Βουβός δίπλα ο Αυτιάς προσπαθούσε να πάρει τον λόγο για να μαλώσει και αυτός αλλά είχε πάρει παραμάζωμα το ζήτημα η διπλανή του και δεν είχε σταματημό.
Θύμωσε και ο πρόεδρος των ιδιοκτητών ταξί. «Δεν δεχόμαστε νουθεσίες από σας» της λέει. «Εγώ, ξέρω τι σας λέω γιατί έχω στην οικογένειά μου ταξιτζή» τον αποστομώνει εκείνη. Υπερθέαμα!
Το σπουδαιότερο ήταν αυτή η αιφνίδια στροφή της τηλεόρασης που μέχρι χθες κανάκευε κάθε πικραμένο του οποίου το πρόβλημα προσφερόταν για εκείνες τις οπερέτες λαϊκισμού στις οποίες έχει διαπρέψει και δημιουργήσει μοναδική παγκοσμίως παράδοση η εγχώρια, live, ψευδοενημερωτική τηλεόραση. Από τους αγαπημένους της, η συμπαθεστάτη τάξη των ταξιτζήδων που πότε για την αύξηση των κομίστρων, πότε για άλλου είδους προνόμια έδιναν και αυτοί τις μάχες τους. Και προς άγραν ψηφαλακίων οι πολιτικοί που γλίστρησαν επί σειρά ετών στον γλοιώδη αφρό του τηλεοπτικού λαϊκισμού έδιναν πάντα το «παρών» και πρόσφεραν τη συμπαράστασή τους στους εν λόγω αγώνες.
Με αυτήν την τηλεόραση πορευτήκαμε τόσο καιρό και αυτή η ίδια τώρα που είδε τα σκούρα με την οικονομική κρίση σπεύδει να «μαλώσει» τους κανακεμένους της, να τους «συνετίσει» σαν κλώσα τα κλωσοπουλάκια της: μηηηη θα σας κακοχαρακτηρίσουν που κλείνετε τα αεροδρόμια και πλήττεται ο τουρισμός, δεν είναι σωστό, να διαμαρτυρηθείτε με άλλον τρόπο, μη χτυπάτε τα ποδαράκια σας στο πάτωμα - για την ακρίβεια μην πυροβολείτε τα πόδια σας, τους είπαν, που όσο να 'ναι μοιάζει πιο αντρικός λόγος αλλά στην ουσία το ίδιο εννοούσαν οι τηλεοπτικοί «ειρηνιστές» - αλλά, όλα κι όλα, το δίκιο είναι με το μέρος σας. Φυσικά δεν φταίνε. Αδικημένοι. Και αυτοί. Οπως όλοι.
Πάνε χρόνια που με τη συνδρομή της τηλεόρασης του λαϊκισμού μετατράπηκε η δημοκρατία σε ένα καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν αρκεί να εμφανιστούν ως αδικημένοι.
Παρουσιαστές εκπομπών ανέλαβαν ρόλο σαν επίσημοι προστάτες των αδικημένων, έκαναν καριέρα υποστηρίζοντας το δίκιο του αδύναμου και χαϊδεύοντας αυτιά. Και το κράτος δικαίου εξελίχθηκε σε κράτος τηλεοπτικής αυθαιρεσίας. Δηλαδή, όποιος έχει την τηλεοπτική κάλυψη έχει και το δίκιο. On camera δεν υπάρχει περίπτωση να απολογηθεί κανείς για λάθη, ούτε υπόκειται σε κρίση. Μόνο που ακριβώς αυτή η νοοτροπία η οποία είχε επεκταθεί στην πλειονότητα της μεσαίας τάξεως σημαίνει και την κατάλυση της δημοκρατικής συνθήκης.
Δυστυχώς, το πιο θλιβερό ήταν να ακούμε την περασμένη Δευτέρα όχι μόνο τους παρουσιαστές να προσπαθούν να «συνετίσουν» τους ιδιοκτήτες ταξί να μη συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένοι χούλιγκαν που ξεσπούν σε εκείνους που δεν φταίνε αλλά και ταξιδιωτικούς πράκτορες, ξενοδόχους, εστιάτορες να τους εκλιπαρούν να αναλογιστούν τις ευθύνες τους για τη ζημιά στη χώρα. Αυτές ουδείς τις θέλει. Εμείς, ευθύνες; Οχι. Ο υπουργός φταίει.
Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή της ενθουσιώδους πορείας μιας τηλεοπτικής δημοκρατίας που παραμέρισε τους κανόνες δικαίου μπροστά στους μακράν πιο θεαματικούς κανόνες-του-θύματος και μόλις διαπιστώνει ότι εξελίχθηκε σε μια κοινωνία χωρισμένη σε κάστες, δηλαδή σε μια κοινωνία χωρίς δημοκρατική συνείδηση.
TAΝΕΑ