Στον κόσμο των υπέρβαρων...

Tης Πόπης Διαμαντάκου

Πρωταγωνιστές με όλο και περισσότερα κιλά, άνθρωποι που δυσκολεύονται να κουμαντάρουν τον όγκο τους, πάλλονται on camera από συναισθήματα, πάθη, έρωτες και δίνουν απέλπιδα μάχη για να νικήσουν το λίπος.

Γεματούληδες οι... κεντρικοί χαρακτήρες σε σειρές και σόου μιας τηλεόρασης της παχυσαρκίας, που δύσκολο να πει κανείς αν εντάσσεται στο σύγχρονο πνεύμα της ανοχής για το διαφορετικό ή αν πρόκειται για μια νέα μηχανή εκμετάλλευσης μιας από τις πιο ευάλωτες κοινωνικές κατηγορίες.
Πάντως είναι συγκινητικές οι ιστορίες όπου πρωταγωνιστές τέτοιων τηλεοπτικών θεαμάτων μάχονται να αποκτήσουν αυτοσεβασμό σε έναν κόσμο που τους περιθωριοποιεί επιμένοντας να αποθεώνει την μακάβρια αισθητική της μοντελικής ανορεξίας. Ισως γιατί έτσι νομίζει ότι ξορκίζει την παχύσαρκη νωθρότητα του πνεύματός του, εγκαταλειμμένου προ πολλού στις νοσηρές ηδονές της μιντιακής βουλιμίας.
Οπως κι αν έχει, σειρές όπως το «Μάικ και Μόλι», μια τρυφερή ιστορία αγάπης μεταξύ δυο ανθρώπων που γνωρίζονται πάνω στον αγώνα τους να νικήσουν την ασθένεια της βουλιμίας και τους δένει ο κοινός στόχος, έκαναν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από την αναμενόμενη. Το ίδιο και το «Huge» (προβάλλεται από το FOXlife), μια νεανική, σαπουνοπερική σειρά, που αφηγείται τις περιπέτειες μιας ομάδας εφήβων σε ειδική κατασκήνωση για να μάθουν να ελέγχουν τις βουλιμικές τους κρίσεις.
Παρ' όλο που η σειρά είναι light και αποφεύγει τις πραγματικά σκληρές εικόνες ενός εθισμού, που δεν διαφέρει από αυτόν του αλκοόλ και των ναρκωτικών, οδηγώντας σε ορισμένες στιγμές τον εθισμένο στην εξαθλίωση, καθώς μπουκώνει χωρίς αίσθηση γεύσης και χωρίς όριο κορεσμού τροφές ξέχειλες από λίπη, είναι πολύ περισσότερο από μια χαριτωμένη νεανική σειρά. Γιατί μαζί με τα νεανικά φλερτ και τα πρώτα φιλιά, ξετυλίγεται το δράμα παιδιών που βλέπουν το σώμα τους μέσα από τα μάτια των άλλων και έχουν μάθει να το μισούν. Αυτοτιμωρούνται μπουκώνοντας ό,τι βρουν. Χωρίς να λείπει η κοκεταρία, αλλά και η ανταγωνιστική συμπεριφορά, καθώς το κοινό πρόβλημα κάθε άλλο παρά εξαλείφει τα πάθη και τα ελαττώματα των χαρακτήρων.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Αμερική αποφάσισε να δει το πρόβλημα. Και μαζί της, ο υπόλοιπος κόσμος. Καθώς όσο περισσότερο το φαγητό γίνεται θέαμα με τις πάμπολλες εκπομπές μαγειρικής φαντασμαγορίας τόσο επιβεβαιώνεται ότι η σχέση του πολιτισμού του θεάματος με τη γεύση, όπως και με τις υπόλοιπες αισθήσεις, είναι ένας σκληρός ανταγωνισμός. Που απλώς τροφοδοτεί τη βιομηχανία των ψευδαισθήσεων. Το ίδιο όπως με τον ερωτισμό και τα πορνό, η απόλαυση του φαγητού διαστρεβλώνεται σε παροξυσμική βουλιμία.
TAΝΕΑ