ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΟΙ «9 ½ εβδομάδες» είναι ταινία του Χόλιγουντ με την Κιμ Μπάσιντζερ στο ξεπέταγμά της και τον Μίκι Ρουρκ πριν από τις πλαστικές. Το ίδιο έργο παίχθηκε επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, αλλά με πολιτικοοικονομικό σενάριο.
ΑΡΧΙΣΕ στο τέλος Μαΐου. Τότε εμφανίστηκε η μαύρη τρύπα 6-8 δισ. ευρώ στην ... εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2011. Και άρχισε το καλαμπούρι ότι παίρνουμε - δεν παίρνουμε την πέμπτη δόση. Στη συνέχεια το στόρι άρχισε να χειροτερεύει. Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε το κυβερνητικό ψυχόδραμα με το Μεσοπρόθεσμο, τους «Αγανακτισμένους» που έγιναν λαοθάλασσα στις 5 Ιουνίου στο Σύνταγμα, τις παραιτήσεις βουλευτών ή τα τηλεφωνήματα Παπανδρεου - Σαμαρά και την παρ' ολίγον οικουμενική κυβέρνηση.
ΤΟ ΕΡΓΟ κατέληξε στη μέση της περασμένης εβδομάδας όταν επήλθε συμφωνία στην έκτακτη Σύνοδο της Ε.Ε. Πολύ μελάνι - παραδοσιακό και ηλεκτρονικό - έχει χυθεί για να εξιστορηθεί το μπρα-ντε-φερ Τρισέ-Γερμανών και να εξηγηθεί το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Με την εξωτερική διάσταση να έχει αναλυθεί πλήρως, περισσεύουν κάποιες διαπιστώσεις που αφορούν το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ πρώτη: ο ανασχηματισμός που ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε τον Ιούνιο ήταν - με κάποιες πιθανές μικροδιαφορές - αυτός που θα έπρεπε να είχε κάνει τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η χώρα θα είχε κερδίσει εννέα χαμένους μήνες. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θυσιάστηκε. Αλλά η παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου στη Νίκης εξισορρόπησε το κυβερνητικό σκάφος. Αντίστοιχα, η μείωση του αριθμού «κολλητών», «συνεργατών», «πιστών» ή «κηπουρών» - όποια διατύπωση θέλετε, παίρνετε - στο υπουργικό σχήμα λειτούργησε απελευθερωτικά. Πρώτα απ' όλα για τον ίδιο τον Παπανδρέου, ο οποίος δεν χρειάζεται πλέον να δαπανά πολιτικό κεφάλαιο για να υπερασπίζεται τις εμμονές του ενός ή τον ανορθολογισμό της άλλης. Ηταν μια κίνηση πολιτικού κλασικισμού, αλλά και προσωπικής αυτοσυντήρησης. Ο πιο ανθεκτικός παίκτης - και αθλητής - της ελληνικής πολιτικής αντελήφθη ότι η κρίση φθείρει με ρυθμό πολύ ταχύτερο από την εξουσία.
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ δεύτερη: ο μηδενισμός της αντιπολίτευσης - με κάποιες μικροεξαιρέσεις - σε θέματα οικονομικής πολιτικής ωφέλησε τον Παπανδρέου στις Βρυξέλλες. Γάλλοι, Γερμανοί και άλλοι είχαν περάσει μια φάση αμφιβολιών για το αν η κυβέρνηση Παπανδρέου μπορεί να υλοποιήσει τις αλλαγές που απαιτεί η κατάσταση. Τις πρώτες τέσσερις - πέντε από τις εννιάμιση εβδομάδες φλέρταραν με τη λεγόμενη «πορτογαλική λύση» και ασκούσαν πίεση στο πολιτικό σύστημα, αρχής γενομένης από το ΠΑΣΟΚ, να πάει σε μοντέλο συναίνεσης. Ο ακραίος αρνητισμός της αντιπολίτευσης - που πυροδότησε κοινωνική έκρηξη - έκανε τελικά τον διεθνή παράγοντα να δει τον Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ με άλλο μάτι. Και να θεωρήσει ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να ευεργετηθεί με ένα γενναίο πακέτο στο θέμα του χρέους, διαφορετικά η Ελλάδα θα γινόταν Αργεντινή με σοβαρές συνέπειες για τη διεθνή οικονομία. Η επίσκεψη - καθαρής στήριξης - της Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα το περασμένο Σαββατοκύριακο είναι χαρακτηριστική.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ορισμένα από όσα είδαμε την περασμένη εβδομάδα να συμβαίνουν στο εξωτερικό είχαν την αφετηρία τους στο εσωτερικό.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου