Της Πόπης Διαμαντάκου
Σε άλλες εποχές θα έμοιαζε με αστείο η ανάδειξη των παραδοξοτήτων της εγχώριας τηλεόρασης, αυτές όμως τις πικρές ώρες της απόγνωσης και του αβέβαιου μέλλοντος είναι απλώς θλιβερές
Γιατί οι εν λόγω παραδοξότητες αφορούν μια... τηλεόραση που ξεσάλωσε επί δύο δεκαετίες στο τούλι και τον ταφτά, απέμεινε όμως απροετοίμαστη για τις δύσκολες ώρες.
Μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι ο Γιώργος Παπαδάκης του χρόνου θα αναλάβει 5ωρο πρόγραμμα. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τι θα λέει και τι θα δείχνει τόσες ώρες. Εχει δώσει τέτοια δείγματα υπερπληθωρικότητας που παρέχουν κάθε διαβεβαίωση ότι καλύπτει τόσες και άλλες τόσες ώρες, ενδεχομένως και μόνος του αν χρειαστεί, αγορεύοντας.
Αυτό είναι μια εγχώρια παραδοξότητα. Η αγόρευση των παρουσιαστών ενημερωτικών εκπομπών και δελτίων ειδήσεων. Θεωρούν ότι η κάμερα βρίσκεται απέναντί τους επειδή το φιλοθέαμον κόβει φλέβες να ακούσει τις απόψεις τους επί παντός επιστητού. Με δεδομένο δε ότι η θέση του παρουσιαστή είναι μόνιμη, καθημερινώς καθ' όλη τη διάρκεια της εκπομπής, ενώ οι σχολιαστές μπορεί να εναλλάσσονται, όπως και οι καλεσμένοι και εκτός αυτού είναι ο ίδιος που «μοιράζει χαρτί», δηλαδή μοιράζει τον χρόνο, κρατά άφθονο και για τον εαυτό του. Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος όχι μόνο του τηλεοπτικού χρόνου αλλά και του λόγου.
Αγορεύουν ακαταπαύστως από τον Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 ώς τον Τέρενς Κουίκ στο Κόντρα και από τον Παπαγιάννη του «Αποκαλυπτικού» ώς τον Αυτιά, μηδέ του Στραβελάκη εξαιρουμένου ο οποίος, απέναντι από τους σχολιαστές, σχολιάζει και ο ίδιος εκτενώς κάθε είδηση. Εξοχα. Μπορούμε να το παινευτούμε ότι έχουμε ρήτορες. Εχουμε άλλωστε και παράδοση στο είδος. Τηλεόραση δεν έχουμε.
Γιατί τα μαραθώνια πρωινά 5ωρα που εξαγγέλλονται θα διαλύσουν και τα τελευταία προσχήματα «τηλεοπτικής αγοράς». Τέτοιου είδους τηλεόραση μόνο στα περιθωριακά μικροκάναλα υπάρχει, όπου δύο πρόσωπα καλύπτουν όλο το πρόγραμμα και βρίσκονται 8ωρα στον αέρα.
Θα μπορούσαν να καλυφθούν οι ίδιες ώρες προγράμματος με ωραιότατες επαναλήψεις σειρών, ακόμη και της «Λάμψης», γιατί όχι; Οσο για τις ανάγκες για ενημέρωση σε μια εποχή κατά την οποία οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και υπάρχει ενδιαφέρον, καλύπτονται άριστα με έκτακτα δελτία. Ενα ενημερωτικό πρόγραμμα νωρίς το πρωί πριν ξεκινήσει ο κόσμος για τις δουλειές του αρκεί.
Περιττές πολυτέλειες
Σε μια εποχή τέτοιας οικονομικής κρίσης το πρωινό live πρόγραμμα άλλωστε είναι πολυτέλεια. Πάνε τα χρόνια που τα πρωινάδικα «έστρωναν» το κλίμα της ημέρας, διαμόρφωναν καταναλωτικά ήθη, μάγευαν τις νοικοκυρές με συνταγές για την ομορφιά και την ψευδοευτυχία, πούλαγαν σουξέ και έφτιαχναν τις φίρμες της πίστας. Καμία τέτοιου είδους χρησιμότητα δεν έχουν πλέον, γιατί άλλαξαν οι συνήθειες, οι πίστες δεν «οδηγούν» τη διασκέδαση και οι φίρμες καθιερώνονται από άλλου είδους μιντιακές αγορές.
Αλλωστε του είδους τα προγράμματα εμφανίστηκαν σε μια εποχή κατά την οποία οι αναμεταδόσεις της τότε δίκης στο Ειδικό Δικαστήριο είχαν διαμορφώσει ένα πιστό πρωινό κοινό. Για να αξιοποιηθεί η συνήθεια να ανοίγουν οι τηλεθεατές από το πρωί τους δέκτες τους και να καθηλώνονται ώς αργά το απομεσήμερο. Σε αυτήν τη ζώνη εντάχθηκαν οι τατιάνειες οπερέτες του τηλεκιτρινισμού που διαμόρφωσαν τη ζώνη των σημερινών πλέον μεσημεριανάδικων.
Οι εποχές άλλαξαν. Το κοινό του πρωινού, όπως και του απομεσήμερου, είναι εξαιρετικά μικρό. Αναφέρονται τα δήθεν «νεανικά κοινά» της Ελένης ή των Σκορδολιαγκαίων από τα μεσημεριανάδικα που ψάχνουν και αυτά θέματα για να παραγεμίσουν τον χρόνο τους και είναι για γέλια αν μετρήσει κανείς τα πραγματικά νούμερα.
TA ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου