«Θεία» ελαφρότητα ...

Της Πόπης ∆ιαµαντάκου

Καηµοί. Μεγάλοι. Και οι τηλεοπτικοί. Γιατί ποιος θα πει ότι δεν ήταν καηµός το ξέσπασµα της Ελεονώρας Μελέτη για την «άδικη αποχώρησή» της από το «Dancing with the stars»
Χάρη στην αποχώρηση της... Μελέτη από το σόου του ANT1, το είδος της τηλεόρασης που υπηρετεί µε συνέπεια και πάθος ανταποκρίθηκε πλήρως στον ρόλο του: τη συντήρηση εκείνης της πλασµατικής «παιδικότητας» που αποτελεί τον πυρήνα της τηλεοπτικής ψυχαγωγίας. Αίφνης η καναλική οικογένεια της Ελεονώρας συσπειρώθηκε γύρω από τη «δική του» για να αποδείξει ότι ενώ είχε όλα τα προσόντα, «δάκτυλος»σκοτεινός την οδήγησε στην έξοδο από το χορευτικό ριάλιτι διασηµοτήτων.

Σιγά σιγά και χωρίς τυµπανοκρουσίες και ακραίους τηλεοπτικούς σπασµούς που προκαλούν σύγχυση, το είδος της τηλεόρασης, το οποίο επέτρεψε στις καταναλωτικές κοινωνίες να λησµονήσουν ορισµένους πειθαναγκασµούς και να διοχετεύσουν την ενεργητικότητά τους στην κατασκευή ενός χαριτωµένου, τηλεοπτικά κατευθυνόµενου εγωιστικού εαυτού, αποκαλύπτει τα όριά του. Μπορεί να είναι διασκεδαστική η τηλεόραση,που παριστάνει ότι δεν έχει αυτονόητα, όπως ότι δεν υπάρχει θέαµα χωρίς σκηνοθεσία, κάστινγκ και σαφείς επιχειρηµατικούς στόχους του καναλιού που το παράγει, οπότε τσαντίζεται χάριν παιδιάς µε τον εαυτό της, αλλά την ίδια στιγµή επιβεβαιώνει τη διάσταση µεταξύ διασκέδασης και προβληµάτων της κοινωνίας. Για να µην ξεχνιόµαστε η γοητεία της τηλεόρασης ήταν αυτή η διαρκής πρόσκληση του κουρασµένου από το κυνήγι των υλικών απολαύσεων πλήθους να εγκαταλειφθεί σε έναν ιδιόµορφο παιδισµό.

Αυτόν που εξέφρασε υποδειγµατικώς η Ελεονώρα Μελέτη και όλο το θέαµα γύρω από την αποχώρησή της από το «Dancing».«Υποπτη»η βαθµολογία της κριτικής επιτροπής, που δεν της έβαλε 10άρια; «Περίεργη» η ψηφοφορία του κοινού; Ποιον θέλει να προωθήσει το κανάλι και απέβαλε µια τόσο καλή χορεύτρια; Και δίπλασε όλη αυτήτη φλυαρία της καχυποψίας, η «έκπληξη» όλων των υπολοίπων – από τη Μενεγάκη µέχρι τους Καραµεροχαριτάτους και τους Σκορδολιαγκαίους για το «φαβορί» που βρέθηκε εκτός ριαλιτονυµφώνος.

Α, ναι! Αυτή η «θεία» ελαφρότητα είναι τηλεόραση. Θέαµα που περιστρέφεται απλώς γύρω από τον εαυτό του, καταργώντας τη λογική σκέψη, για να συντηρήσει την «έκπληξη». Και τι θα κάνουµε αν δεν µας «εκπλήσσουν» τα τηλεοπτικά φαινόµενα, ποια τηλεόραση θα αντικαταστήσει αυτό το ηδονικό αναµάσηµα του ίδιου πάντα πολτού;

Ετσι το θέαµα της παιδιάστικης τσαντίλας µιας Ελεονώρας, ενός Τρύφωνα Σαµαράτων «χορευτικών»καρναβαλισµών – που στενοχωρήθηκε γιατί δεν θέλει να τον θεωρούν γραφικό – , για την ίδια τη λειτουργία της τηλεόρασης, της οποίας αποτελούν αναπόσπαστο µέρος, γεµίζει ώρες τηλεοπτικού προγράµµατος, το οποίο θυµίζει τις αντιδράσεις µιας οικογένειας, που κανακεύει το τέκνο της πρωτίστως για να στηρίξει την ίδια της την ύπαρξη µέσα σε έναν κόσµο άγριου ανταγωνισµού.
TANEA