Πουργκατόριο ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ δικαιούται να έχει τις εµµονές του. Οι τροϊκανοί έχουν τη Λούκα. Τις τελευταίες φορές που κλιµάκια της τρόικας ήρθαν στην Αθήνα το όνοµα της Κατσέλη ακούστηκε παρά πολύ. Τον ∆εκέµβριο µάλιστα µε ... αφορµή τις επιχειρησιακές συµβάσεις παραλίγο να ξεκινήσει τροϊκανός πόλεµος, λόγω της αντιστασιακής διάθεσης της υπουργού Εργασίας.

ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ δεν συµβαίνει αυτό. Ισως γιατί συµβαίνουν ενδιαφέροντα πράγµατα στο Σύνταγµα. Την ώρα που οι «Αγανακτισµένοι»µουντζώνουν τη Βουλή και φτύνουν τις υπουργικές λιµουζίνες, στην κάτω πλευρά της πλατείας,όπου βρίσκεται το υπουργείο Οικονοµικών, διαδραµατίζονται κρίσιµες διαπραγµατεύσεις. Αυτές – κατόπιν συνεννόησηςµε το υπουργείο Εργασίας – περιλαµβάνουνκαι το σιωπηρό ξήλωµα των εργασιακών σχέσεων όπως τις ξέραµε. Χωρίς πολλά φωνήεντα. Η αλήθεια είναι πως τα φωνήεντα ακούγονται στην πλατεία. Οταν µε το καλό περάσει το καλοκαίρι, ξηλωθούν τα αντίσκηνα κι επιστρέψουµε στην καθηµερινότητα, η Ελλάδα της εργασίας θα είναι πολύ διαφορετική.

ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΕΣ συµβάσεις που θα τορπίλιζαν τις κλαδικές. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Στις χιλιάδες µικροµεσαίες επιχειρήσεις, οι εργοδότες φωνάζουν έναν έναν τους εργαζοµένους και τους ζητούν εθελοντική µείωση αποδοχών «αλλιώς το µαγαζί κλείνει». Η µεγάλη διαφορά αφορά τουςνεοεισερχόµενους στον εργασιακό χώρο. Εµφανίζονται σιγά σιγά στη χώρα µας τα συµβόλαια πρώτης εργασιακής εµπειρίας για νέους 18 µε 25 ετών. Εχουν διάρκεια 24 µήνες και 20% χαµηλότερες αποδοχές από αυτές για τον νεοπροσλαµβανόµενο. Με απλή λογική, αν είσαι εργοδότης παίρνεις νεαρούς για δύο χρόνια και µετά τους αλλάζεις µε άλλους νεαρούς.

ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΕΡΙΦΗΜΟ CPE– Contrat Premiere Embauche, ελληνιστί Συµβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης – για το οποίο βγήκε η γαλλική νεολαία στον δρόµο το 2006, τινάζοντας τα πέταλα της δεξιάς κυβέρνησης Βιλπέν. Αλλά ένα µέρος της ελληνικής κοινωνίας βγήκε στην πλατεία και µουντζώνει, ενώτο µέλλον περνάει πίσω της. Βεβαίως, στην Ελλάδα του ∆ΝΤ και της ύφεσης ήταν επόµενο τα εργασιακά να γίνουν ρηµαδιό. Και το υπουργείο Εργασίας έχει δώσει µάχες έστω οπισθοφυλακών. Ας πούµε συµβόλαια πρώτης εργασιακής εµπειρίας δεν µπορεί να κάνει εργοδότης που έχει µειώσει το προσωπικό του µε απολύσεις. Ωστόσο, η εργασιακή πραγµατικότητα είναι τα κίνητρα σε ώριµηςηλικίας εργαζοµένους για πρόωρη έξοδο στη σύνταξη. Αρα de facto µείωση προσωπικού υπάρχει. Οσο για τους νέους τα διετή συµβόλαια θα είναι ένα εργασιακό πουργκατόριο που δεν θα οδηγεί ούτε στην Κόλαση ούτε, βεβαίως, στον Παράδεισο. Η ευηµερία µπορεί να περιµένει.

ΦΥΣΙΚΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ παρουσιάζονται ως κίνητρα για προσλήψεις νέων. Υπό µια έννοια περί αυτού πρόκειται. Απλώς η Ελλάδα που ζούµε – και στην οποία θα ζήσουµε – διαστρεβλώνει τη σηµασία των λέξεων όπως τις ξέραµε κανονικά.
Aγιογραφίες από τα ΝΕΑ