Της Πόπης Διαμαντάκου Οσο οι πλατείες γεµίζουν λαϊκή αγανάκτηση τόσο φουντώνει και η µάχη των τηλεπεραθυράτων εκποµπών για το ποια θα οικειοποιηθεί την πλατεία και θα ενώσει – µήπως να πούµε τσουβαλιάσει – υπό τη ... σκέπη της τις αντιφατικές απόψεις σε έναν ενιαίο και τηλεοπτικώς αξιοποιήσιµο λόγο-της-οργής
Και εκεί που ώς χθες τα εν λόγω τηλεσαλονάκια ήταν αφιλόξενα για όσους είχαν λόγο επιστηµονικό, που σηµαίνει λόγο ο οποίος απαιτεί τεκµηρίωση, επιχείρηµα, σκέψη και γνώσεις από την πλευρά του κοινού, στοιχεία όλα ασύµβατα µε την τηλεόραση των κραυγών και του λαϊκισµού, αίφνης έστρωσαν χαλιά σε πανεπιστηµιακούς και υποκλίνονται µε δέος στην «αυθεντία» τους. Πρόκειται για οικονοµολόγους και συνταγµατολόγους και εξ αυτών, εκείνους των οποίων οι ερµηνείες για την αγανάκτηση του κόσµου συντονίζονται µε το κλίµα-της-οργής, θέτοντας το κύρος της πανεπιστηµιακής τους ιδιότητας στην υπηρεσία µιας τηλεόρασης των εντυπώσεων, και κυρίως µιας τηλεόρασης που σπεύδει να οικειοποιηθεί τη µαζική αγανάκτηση, να αγανακτήσει πρώτη αυτή και ως εκ τούτου να µετρήσει τη µαζικότητα της πλατείας στο δικό της κοινό.
∆υστυχώς στα τηλεπαράθυρα αυτής της τηλεόρασης βρίσκονται επιστήµονες οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια ήταν επιφορτισµένοι µε το υψηλό έργο να διαµορφώσουν γενιές µορφωµένων Ελλήνων. Πανεπιστηµιακοί δάσκαλοι, οι οποίοι αναλάµβαναν παιδιά οικογενειών που καταχρεώνονταν για να τα σπουδάσουν, προκειµένου να τους προσφέρουν τέτοιας ποιότητας γνώση, ώστε να µπορούν όχι απλώς να απορροφηθούν από την αγορά – τι ύµνος στη συντήρηση και αυτή η νοοτροπία! – αλλά να τη διευρύνουν µε ιδέες, να δώσουν ώθηση στον τόπο ολόκληρο µε τις αξίες της γνώσης. Πανεπιστηµιακοί δάσκαλοι που επιφορτίστηκαν µε το χρέος να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας η οποία ενισχύθηκε από τα πλουσιοπάροχα πακέτα των ευρωπαϊκών προγραµµάτων προς τα ελληνικά πανεπιστήµια, ώστε να διαµορφωθούν συνθήκες παραγωγής επιστηµονικού έργου. Τα έπραξαν όλα αυτά; Γιατί τα ελληνικά πανεπιστήµια βρίσκονται στον πάτο της διεθνούς κατάταξης.
Ενδεχοµένως ένα µέρος εξ αυτών των επιστηµόνων που βρίσκεται στα τηλεπαράθυρα πότε του Αυτιά και πότε του Παπαδάκη, πλήρως συντονισµένο µε τους όρους του τηλεοπτικού διαλόγου, έτοιµο να προσφέρει απόσταγµα σοφίας εν είδει «συνταγογραφίας» για την αντιµετώπιση της κρίσης, να θεωρεί ότι έχει επιτελέσει µε συνέπεια το χρέος του στους Ελληνόπαιδες και τη γνώση. Εξ ου και επικρίνει την πολιτική ως ανεπαρκή για τις υψηλές προδιαγραφές που έθεσε ως τάξη των σοφών στον δηµόσιο διάλογο όλα αυτά τα χρόνια.
Ισως γι’ αυτό ουδόλως ανησυχεί όταν ακούει έναν παρουσιαστή µιας απλής ενηµερωτικής εκποµπής να λέει ότι «είναι καιρός να κάνουµε έναν διάλογο, καθηγητές, δηµοσιογράφοι και “πλατεία”, όπως τον θέλουµε εµείς και όχι όπως τον θέλουν αυτοί». Εναν διάλογο όπως τον θέλει η τηλεόραση; Αυτή θα τον αναλάβει; Εύγε! Αυτό ακριβώς γινόταν µέχρι σήµερα. «Αυτά πάθαµε αφήνοντας τον δηµόσιο διάλογο να γίνεται από τα τηλεπαράθυρα» ξέφυγε σε µια στιγµή από επιστήµονα καλεσµένο του Παπαδάκη. Αχ! αυτό το µεγάλο ακροατήριο. Πόση σύγχυση προκαλεί!
Σε αυτό απευθυνόταν πάντως και ο κ. Μπέης της Πολιτικής ∆ικονοµίας, όταν έδινε από το παπαδάκειο τηλεπαράθυρο την πληροφορία ότι από το 1989 δεν υπήρχαν χρήµατα για µισθούς και συντάξεις. Ακριβής ή όχι η πληροφορία, την προσπέρασαν «αµάσητη». Κι ας ήταν µια ηµεροµηνία - ορόσηµο γιατί από τότε άρχισαν αλµατωδώς να αυξάνονται µισθοί και συντάξεις, λειτούργησε η ιδιωτική τηλεόραση εξ ου και ξεκίνησε το τσουνάµι της σκανδαλώδους κατανάλωσης και τις επόµενες δύο δεκαετίες ήταν που εκτινάχθηκαν καριέρες και αµοιβές τηλεαστέρων στα ύψη, ακριβώς επειδή διηγούνταν από τις εκποµπές τους τις «ιστορίες» που ήθελε το κοινό τους να ακούει. Αν από τότε «δεν υπήρχε σάλιο», µόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την πτήση στους αιθέρες ενός ολόκληρου τόπου; Το θέµα δεν είναι η στροφή προς τα πίσω και η ανάδευση του πάτου. Είναι πώς θα βγούµε από αυτόν. Είναι η ανάγκη για αίσθηµα υπευθυνότητας απέναντι στα «µεγάλα νούµερα», στο µαζικό της πλατείας, που οι προσπάθειες οικειοποίησής του από το καθιερωµένο και πεπερασµένων ορίων τελετουργικό της τηλεόρασης, το καθηλώνουν στον ρόλο της «πελατείας». Και τέτοια δεν έχουν οι επιστήµες, έχει µόνον η τηλεπαραθυράτη αυταρέσκεια.
TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου