Απελπισµένοι βουλευτές...

Toυ Γιώργου Λακόπουλου

∆ΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ µεγαλύτερο δράµα αυτές τις µέρες από τη δυστυχία τού να είσαι βουλευτής – ειδικά του κυβερνώντος κόµµατος. Με όρους πλατείας, το βουλευτιλίκι είναι από τα πιο κακόφηµα επαγγέλµατα, µαζί µε τη δηµοσιογραφία. Με όρους πολιτικής, είναι απλώς το πιο... άχαρο. Αν εξαιρεθούν καµιά τριανταριά πρόσωπα που µπαινοβγαίνουν στις κυβερνήσεις και τα τηλεοπτικά στούντιο, οι άλλοι συγκροτούν σιωπηλές πλειοψηφίες. Προκειµένου να βρεθεί µια θέση στον επόµενο ανασχηµατισµό, συχνά δέχονται να χειραγωγούνται από πρόσωπα που κανονικά είναι υπάλληλοί τους.

Κυρίως, απλώς ψηφίζουν. Καµιά φοράτούς παρέχεταισε δόσεις το δικαίωµα να έχουν τη δική τους γνώµη, αλλά µετά ανακαλύπτουν ότι αυτό ισχύει υπό την προϋπόθεση να είναι σύµφωνη µε τη γνώµη της ηγεσίας.

Εστω για µια φορά µονάχα να σηκώσουν το λάθος χέρι στη λάθος στιγµή βγαίνουν από το παιχνίδι µε µια απλή επιστολή τριών αράδων προς τον πρόεδρο της Βουλής.

Παρ’ όλα αυτά, έωςπρόσφατα το βουλευτιλίκι είχε κάτι που διατηρούσε τη γοητεία του. Την επαφή τού βουλευτή µε την εκλογική πελατεία του. Ανάµεσα στους ψηφοφόρους του ήταν άρχοντας. Στις συναναστροφές όλοι κρέµονταν από το στόµα του, για να ακούσουν παρασκήνια, κοµµατικά µυστικά και ειδική πληροφόρηση που τους παρείχε στα πλαίσιο της αµοιβαίας εµπιστοσύνης. Ηταν η σταθερή θυσία του βουλευτή στον µόνο θεό που πιστεύει: τον θεό της επανεκλογής του. Και αυτήν την διαπραγµατευόταν κάθε στιγµή µε τους ανθρώπους της εκλογικής του περιφέρειας.

Αυτό ακριβώς χάθηκε τον τελευταίο καιρό για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Στη θέση της φιλοδοξίας για επανεκλογή µπαίνει τώρα η απελπισµένη προσπάθεια αναίµακτης...

απόδρασης από τη Βουλή. Είναι αρκετοί όσοι δεν θέλουν να είναι άλλο βουλευτές. ∆εν το αντέχουν. Τα κόµµα τους τούς βάζει να απολογούνται για αντίθετα από αυτά που είχαν πει στους ψηφοφόρους τους. Και νιώθουν ότι τους περιφρονούν. «Για πόσο θα προπηλακίζοµαι εγώ, για πόσο θα κάνω τη γλάστρα;» εξερράγη η Βάσω Ρεντάρη. Νέα παιδιά οι περισσότεροι, ξεκίνησαν ως σοσιαλιστές και καταλήγουν να εξηγούν γιατί φτιάχνουν τον πιο σκληρό καπιταλισµό. Αλλά όπως είχε πει ο ρώσος πολιτικός Βαντίµ Μπακάτιν: «Το να φτιάξεις καπιταλισµό από τον σοσιαλισµό είναι σαν να φτιάχνεις αυγά από οµελέτα».
TANEA