Το βράδυ του Σαββάτου στο Γουέμπλεϊ, τα βλέμματα του ποδοσφαιρικού κοινού δε θα είναι στραμμένα μόνο στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στις άκρες των δύο πάγκων.
Εκεί όπου ανοίγονται δύο διαφορετικές ιστορίες ζωής στα μάτια μας.
Εκεί, όπου ο ... βετεράνος «θρύλος» του Μάντσεστερ, θα συναντήσει το ταλέντο της προπονητικής, που επιθυμεί να γίνει ακριβώς το ίδιο στην Καταλωνία.
Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και ο Πεπ Γουαρδιόλα θα δώσουν τη δική τους μάχη, προκειμένου να βάλουν μια ακόμα λαμπρή υποσημείωση στη λέξη «τίτλοι», στο βιογραφικό τους.
Ο μύθος "Σερ Άλεξ Φέργκιουσον"
Ο άνθρωπος «έμβλημα» για την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ γεννήθηκε την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1942 στο προάστειο Γκόβαν της Γλασκώβης.
Η ποδοσφαιρική του πορεία ως κεντρικός επιθετικός, περνούσε από ομάδες όπως οι Ρέιντζερς, η Σεντ Τζόνστον και η Ντανφέρμλιν μεταξύ άλλων. Από το 1957 έως και το 1974 όταν και σταμάτησε σε ηλικία 33 ετών, ο Φέργκιουσον ήταν ένας αξιοπεπής Σκωτσέζος, αλλά ούτε καν διεθνής, ποδοσφαιριστής.
Η ωριμότητα και η αντίληψή του για το άθλημα, τον έκαναν γρήγορα να φορέσει τη φόρμα του προπονητή. Μετά τα πρώτα δειλά του βήματα, άρχισε να γίνεται γνωστός μέσω της δουλειάς του στη Σεντ Μίρεν, στην οποία παρέμεινε για μια σχεδόν πενταετία και την ανέβασε στην Πρεμιερ Λιγκ.
Ακολούθησε η Αμπερντίν με την οποία ήρθε και η καταξίωση και η αναγνωρισιμότητα. Τα τρία πρωταθλήματα Σκωτίας, τα τέσσερα κύπελλα και φυσικά το κύπελλο UEFA του 1982 που κατέκτησε με τους «Dons», τον τοποθέτησαν αυτόματα στη λίστα με τους πιο ικανούς τεχνικούς σε όλη τη Βρετανία. Τα ταλέντα άλλωστε, είναι διακριτά, είτε αγωνίζονται, έιτε δημιουργούν τακτικές...
Οι φήμες το καλοκάιρι του του ’86, ήθελαν το Φέργκιουσον να υπογράφει στη Γιουνάιτεντ, την ώρα που Άρσεναλ και Τότεναμ είχαν εκδηλώσει και αυτές έμπρακτο ενδιαφέρον. Τελικά το σενάριο, απέκτησε σάρκα και οστά το Νοέμβριο εκείνης της σεζόν, όταν απολύθηκε ο Ρον Άτκινσον.
Αυτό ήταν..., ο χάρτης του Αγγλικού και κατά συνέπεια του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είχε αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα, για την επόμενη 25ετία, μολονότι κανένας εκείνη την εποχή δε μπορούσε να προβλέψει κάτι τέτοιο.
Η αναφορά στο τι έκανε ο Φέργκιουσον στη Γιουνάιτεντ τα χρόνια που ακολούθησαν, είναι μάλλον περιττή, με δεδομένο πως αποτελεί τον άνθρωπο που την οδηγεί με μαεστρία στις επιτυχίες από τις αρχές του ’90 μέχρι και σήμερα. Δεν υπήρξε ποτέ ο προπονητής που συμβιβάστηκε με πρόσωπα και καταστάσεις που δεν του ήταν αποδεκτές.
Επί της θητείας του, ο πλουσιότερος σύλλογος του κόσμου δεν ενεπλάκη ποτέ σε μεταγραφικά σίριαλ δισεκατομμυρίων, διότι απλά ο Φέργκιουσον, προτιμούσε να δημιουργεί πάικτες κορυφαίου επιπέδου μέσα από τη λειτουργία της ομάδας του, και όχι να τους εντάσει σε αυτήν έτοιμους.
Γνωστές είναι και οι κόντρες του με αρκετούς παίκτες του, κόντρες από τις οποίες ο Σκωτσέζος έβγαινε πάντα νικητής, την ώρα που ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής αποχωρούσε από το σύλλογο, όπως και αν λεγόταν. Ακόμα και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ το 2003 που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ομάδας, και το καμάρι μαις ολόληρης χώρας που ζει για το ποδόσφαιρο, είδε τον προπονητή του να επικρατεί στην προσωπική τους κόντρα, με τον Άγγλο σταρ να μετακομίζει στην Ισπανία και τη Ρεάλ.
Το επεισόδιο Φέργκιουσον - Μπέκαμ με... άλλη ματιά.
Κατά καιρούς συνεργάστηκε με ποδοσφαιριστές, την αγωνιστική αξία των οποίων εκτόξευσε. Όλα αυτά είχαν ωφέλη για τον ίδιο το σύλλογο, ο οποίος έχει καταστεί όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ των 5 καλύτερων στον κόσμο. Η νοοτροπία που έχει περάσει σε όλη την ομάδα, απέχει χαρακτηριστικά από τη λογική των Ισπανών, ή των Ιταλών που παραδοσιακά, με το πληρωθικό τους ταλέντο, συνδυάζουν και την οικονομική τους ευρωστεία. Ο Σερ Άλεξ, επέλεξε την τακτική του δεσίματος. Παίκτες όπως ο Γκιγκς, ο Σκόουλς ή ο Νέβιλ πιστοποιούν τη λογική αυτή.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για παράδειγμα, μόνο ως ακατέργαστο διαμάντι θα μπορούσε να συνεργαστεί με το Φέργκιουσον. Ένα διαμάντι που σμυλεύτηκε εκπληκτικά, από τα 18 του χρόνια, και όταν η αξία του εκτινάχθηκε, πωλήθηκε, όπως ορίζουν οι κανόνες μιας εταιρίας που αποζητά το κέρδος, όπως η Μάντσεστερ. Άλλωστε ο άνθρωπος που τη διοικεί, ουσιαστικά, δεν είναι ο ιδιοκτήτης Μάλκομ Γκλέιζερ, αλλά ο προπονητής της.
Η περίπτωση του Φέργκιουσον είναι όπως και να ‘χει ξεχωριστή (δείτε βίντεο). Είναι δε προφανές, και κοινά αποδεκτό πως η Μάντσεστερ θα ήταν άλλη ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς την παρέμβασή του. 12 πρωταθλήματα, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, 1 Κύπελλο UΕFA, 5 FA Cup, 4 League Cup είναι προς απόδειξη των πεπραγμένων του, κάποιοι από τους σημαντικότερους τίτλους του.
Κάπως έτσι το βράδυ του Σαββάτου, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, θα επιδιώξει να δώσει μια από τις τελευταίες, ίσως, μεγάλες του παραστάσεις, ανάλογες με αυτές που έδωσε το 1999 και το 2008. Γιατί μια τόσο επιτυχημένη προσωπικότητα, σε όποιο χώρο και αν βρίσκεται, το βασικότερο είναι να ξέρει να αποχωρεί, έχοντας το κεφάλι ψηλά.
Ο φιλόδοξος... "νέος"
Την ώρα που ο ομόλογός του στον πάγκο της Μάντσεστερ συμπληρώνει σε λίγους μήνες τα 70, ο Γουαρδιόλα έκλεισε μόλις το Γενάρη τα 40. Ακόμα και αν η ηλικία του δεν προδικάζει πως πρόκειται για έναν έμπειρο προπονητή, ο Καταλανός από το 2008 που κοουτσάρει τη Μπαρτσελόνα, έχει προλάβει να ζήσει καταστάσεις, κατά βάση ευχάριστες, τις οποίες άλλοι δε θα βιώσουν ποτέ. Όσο και αν μοχθήσουν για αυτό (δείτε βίντεο).
Σίγουρα η περίπτωση του παλαίμαχου διεθνούς Ισπανού, δεν αποτελεί παράδειγμα, προσπάθειας, αλλά κυρίως ταλέντου και φυσικά τύχης. Ο Γουαρδιόλα όμως, μάλλον γνώριζε καλά πως να την κυνηγήσει και κάπως έτσι πριν από 3 καλοκάιρια βρέθηκε στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή.
Έχοντας διαγράψει όλη την πορεία από μικρό παιδάκι στο θρυλικό σύλλογο της Βαρκελώνης, κρεμώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, αντιλήφθηκε πως η υπηρεσιακή του σχέση με το ποδόσφαιρο, δεν σταμάτησε το 2006 στα γήπεδα του Μεξικό, όπου ολοκλήρωσε την καριέρα του.
Αμέσως ανέλαβε τη δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα δίνοντας εκεί τα διαπιστευτήριά του. Τα δείγματα γραφής για τον τότε πρόεδρο του συλλόγου Ζοάν Λαπόρτα, ήταν αρκετά και παραστατικότατα, ώστε να πείσουν τον τελευταίο να ανακοινώσει τον προβιβασμό του Πεπ, στην πρώτη ομάδα της Μπάρτσα.
Έκτοτε δουλεύει μεθοδικότατα, εκμεταλεύομενος στο έπακρο, το τρομακτικών δυνατοτήτων, «οπλοστάσιο», που έχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται. Απολύτα εναρμονισμένος με την εποχή του, φροντίζει να είναι σύγχρονος και να μαθαίνει από τα λάθη του, χωρίς εγωισμούς. Κάπως έτσι οι «μπλαουγκράνα» είναι ανίκητοι επί των ημερών του στην Ισπανία, με τρια πρωταθλήματα σε ισάριθμα χρόνια. Κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2009 και παρά την περυσινή του ήττα στα ημιτελικά από την Ϊντερ του Μουρίνιο, τη φετινή σεζόν, υποχρεώσε σε ήττα στην Πριμέρα Ντιβιζιόν,τον Πορτογάλο, που παραδοσιακά κατακτούσε τον εγχώριο τίτλο από την πρώτη του επαφή σε όποια χώρα και αν εργαζόταν (Πόρτο, Τσέλσι, Ίντερ).
Η «ευλογία» για τον Γουαρδιόλα είναι πως συνεργάζεται με εκπληκτικούς παίκτες, στην καλύτερη στιγμή της ποδοσφαιρικής τους ηλικίας. Πρώτος και καλύτερος ο Νο1 πάικτης του πλανήτη, Λιονέλ Μέσι. Όσο ο Αργεντινός θυμίζει, χωρίς την παραμικρή υπερβολή, τον Ντιέγκο Μαραντόνα, η Μπάρτσα θα κερδίζει και ο Γουαρδιόλα θα πιστώνεται τα ωφέλη. Κανείς όμως δεν παραμελεί παίκτες όπως ο Πικέ, ο Βίγια, ο Ντάνι Άλβες και φυσικά ο Τσάβι. Όλοι οι προαναφερθέντες κάνουν μοιραία οποιονδήποτε άνθρωπο τους καθοδηγεί από τον πάγκο, να ανεβαίνει επίπεδο.
Αυτή εμμέσως είναι η μια άποψη που θέλει τον 40χρονο τεχνικό, να είναι απλά ο γυμναστής ενός συνόλου που κερδίζει και χωρίς προπονητή, άποψη που υπήρχε και για τον προκάτοχό του Φρανκ Ράικαρντ, και μάλλον επιβεβαιώθηκε. Υπάρχει όμως και η αντίθετη, που υπαγορεύει ότι για να διαχειριστείς σωστά ένα δυναμικό με τέτοιες δυνατότητες, χρειάζεται και κόπο και τρόπο. Ο Γουαρδιόλα μέχρι στιγμής έχει επιδείξει σε υψηλό βαθμό και τα δύο έχοντας παράλληλα και τη διάρκεια στην υψηλή απόδοση της ομάδας και των παικτών του, σε αντίθεση με τον Ολλανδό που αντικατέστησε.
Σε αντιπαραβολή με με τον Φέργκιουσον, του οποίου η ποδοσφαιρική του πορεία ήταν μάλλον αδιάφορη, ο Γουαρδιόλα υπήρξε σπουδαίος αμυτνικός χαφ. Μεσουράνησε στην ομάδα της καρδιάς του για διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας, πέρασε από το Καμπιονάτο και ήταν παρών και σε τρία μεγάλα ραντεβού της εθνικής Ισπανίας.
Μέχρι στιγμής, δείχνει ακλόνητος στο σύλλογο που λατρεύει και ταυτόχρονα έτοιμος να γράψει ξανά ιστορία με την 2η του συμμετοχή σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ μέσα σε τρία χρόνια. Η πορεία του στα ενδότερα της Μπαρτσελόνα μοιάζει με παραμύθι. Ένα παραμύθι που ο ίδιος ο Γοαρδιόλα θέλει να συνεχίσει να μας αφηγήται, με καινούργιες, κάθε φορά περιπέτειες.
woop.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου