Του Θάνου Κακουριώτη
Οταν πρωτακούσαμε την είδηση δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας την προπερασμένη Κυριακή. Αλλά αυτό που είδαμε στις τηλεοράσεις την επόμενη ημέρα προκάλεσε αλγεινή εντύπωση: ένας άνθρωπος με χειροπέδες, βορά στα... ανελέητα τηλεοπτικά μέσα, ο τέως επικεφαλής του ΔΝΤ ή, αγγλικά, IMF, των πιο απεχθών αρκτικόλεξων για κάποιες χώρες που, όταν ζήτησαν τη βοήθειά του, κατέληξαν εξαρτημένες από αυτό και το νόμισμα που τους επέβαλε (δολάριο ή ευρώ), χώρες που πέρασαν από τα καβδιανά δίκρανα και διατηρούν ακόμα συλλογικά ψυχικά τραύματα από την εμπειρία τους με το ΔΝΤ.
Υποτίθεται, ωστόσο, ότι ο σκοπός της ίδρυσής του μετά τον πόλεμο ήταν να βοηθήσει οικονομικά όσους δεινοπάθησαν εξαιτίας του ανθρωποβόρου Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που σκόρπισε πείνα, δυστυχία και θάνατο. Οσο όμως περνούσε ο καιρός, μετασχηματιζόταν σε έναν οργανισμό που αποσκοπούσε στην εκμετάλλευση όσων αναξιοπαθούντων λαών είχαν τη φαεινή ιδέα προσφυγής σ' αυτόν για οικονομική αρωγή.
Κάποιοι, όμως, παρατήρησαν ότι το τελευταίο αφεντικό τού ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, που παραιτήθηκε στο τέλος της προπερασμένης εβδομάδας, διέφερε από τους άλλους διευθυντές και ως συνεπής σοσιαλιστής έπαιρνε το μέρος των φτωχών και όχι των πλουσίων, όπως ήταν η πρακτική του ΔΝΤ -ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, οπότε ακολουθούσε πιστά τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές του Μίλτον Φρίμαν κ.ά.
Εστω όμως κι αν είχε αγαθές προθέσεις ο Στρος-Καν, οι πολιτικές που ακολούθησε το Ταμείο, από την ψυχροπολεμική περίοδο και μετά, ήταν τέτοιες που η διαφοροποίηση ενός διευθυντή του από τις γενικές γραμμές της πολιτικής που είχε χαράξει θα θεωρούνταν επιεικώς απαράδεκτη από τις ΗΠΑ και άλλες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες. Κατά τον «Economist», όμως, ο Στρος-Καν θα μπορούσε ως πολιτικός «βαρέων βαρών» να είχε πείσει την Ανγκελα Μέρκελ, στην κρίσιμη συνάντηση της 16ης Μαΐου, να ενισχύσει οικονομικά την Ελλάδα προτού είναι πολύ αργά. Η συνάντηση δεν έγινε φυσικά ποτέ λόγω Οφηλίας και η πιθανή διάδοχός του, κ. Κριστίν Λαγκάρντ, πρώην καλή φίλη μας, τώρα μιλάει πολύ απαξιωτικά για την Ελλάδα, ίσως γιατί -όπως και άλλοι Ευρωπαίοι- μας έχει βαρεθεί.
Στην Αμερική, που τόσο πολύ θαύμασε ο Αλέξις ντε Τοκβίλ -ιδιαίτερα γιατί έβλεπε μια άμβλυνση των κοινωνικών διαφορών-, αντίθετα με οποιαδήποτε άλλη πολιτισμένη χώρα, είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου και στερείσαι του τεκμηρίου της αθωότητας. («Εχεις το δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλός. Οτιδήποτε πεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μαρτυρία εναντίον σου...»). Το «Perp walk» («περίπατος δράστη») είναι μια δοκιμασία που την υφίσταται ο κάθε συλλαμβανόμενος, αφού θεωρείται ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Περνάς δεμένος με χειροπέδες, με τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, ενώ τα φωτογραφικά φλας απαθανατίζουν το ρεζίλεμά σου, που μετά θα ταξιδέψει ανά τον κόσμο τη ευγενεί φροντίδι των ηλεκτρονικών μέσων.
Ατυχώς, ούτε ο οικονομικός πλανητάρχης Στρος-Καν μπόρεσε να γλιτώσει από αυτό το διασυρμό, παρ' ότι κάποιοι άλλοι τον απέφυγαν. Υπάρχει, ωστόσο, και το προηγούμενο τουλάχιστον 5 ανθρώπων που υπέφεραν αυτή την ταπείνωση, αλλά εκ των υστέρων αποδείχτηκε η αθωότητά τους. Ποιος μπορεί να δεχτεί ότι μια τέτοια μεταχείριση δεν αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και βάναυση προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Σε ηλικία 62 ετών ένας άνδρας σπάνια είναι ελκυστικός, εκτός εάν διαθέτει πλούτο, δύναμη και εξουσία (το κατά τον Κίσινγκερ μέγα αφροδισιακό), τα οποία ο «σοσιαλιστής της σαμπάνιας» αναμφίλεκτα διέθετε για τούτο και απαιτούσε ειδική μεταχείριση από τις γυναίκες, κάποιες από τις οποίες αντιδρούσαν έντονα όταν γινόταν επίμονος μέχρι βαθμού σεξουαλικής παρενοχλήσεως. Ετσι, ο τέως πανίσχυρος Στρος-Καν θα παρουσιαστεί ενώπιον του δικαστηρίου τώρα με το επιβαρυντικό του πρότερου ανέντιμου βίου. Η λαμπρή πολιτική του καριέρα θα αποτελεί οριστικά παρελθόν.
Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
Aπό τη στήλη "Εν-στάσεις" (Ελευθεροτυπία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου