Kαι η Άννα?...

Μετά την Όπρα...
Αυτοσαρκασμός? Το 'χε αυτό, πάντα, η Άννα. Μετά την Όπρα λέει να αποσυρθεί κι αυτή σιγά σιγά.
Δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε.
Και, πάντως, της ανταποδίδουμε το "ευχαριστώ".
Εμείς διαβάσαμε τη στήλη - κι αναρτήσαμε κείμενα της- περισσότερο από μια φορά...
H Οπρα αποσύρθηκε
Της Άννας Δαμιανίδη
Οπότε καιρός να φεύγω κι εγώ σιγά σιγά. Ταυτίζοµαι µαζί της κυρίως επειδή υπήρξα εξίσου διάσηµη ως δηµοσιογράφος, αλλά και... εξίσου βιωµατική. Οπως εκείνη έβαζε στα µάτια της µια θέρµη γεµάτη ενδιαφέρον για τον συνοµιλητή της και ταυτόχρονα για το κοινό, έτσι κι εγώ προσπαθούσα να θερµαίνω τις λέξεις χωρίς να τις καψαλίζω, να τις καίω ή να τις αφήνω άψητες, πράγµα που µου εξασφάλισε µια σταθερή ασχετοσύνη µε το ψήσιµο άλλων πραγµάτων, όπως πίτες, κέικ και οτιδήποτε έχει σχέση µε το αλεύρι. Δεν γίνεται να τα κάνει όλα κανείς, πράγµα που ποτέ δεν παραδεχόµαστε εµείς οι γυναίκες.

Τέλος πάντων, σήµερα διαβάζετε το τελευταίο «Αναλώσιµο». Η στήλη καταργείται στο εξής, σας αποχαιρετά και σας εύχεται καλό καλοκαίρι. Κράτησε δέκα χρόνια, µέρα µε τη µέρα, πράγµα που αν µη τι άλλο ανάλωσε αρκετές από τις δικές µου δυνάµεις και δυνατότητες να παρακολουθώ την επικαιρότητα και να βρίσκω θέµατα για χρονογράφηµα, που δεν ήταν ποτέ όσο έπρεπε ακριβώς χρονογράφηµα, γιατί το είδος, όπως έγραψε κι ο Νίκος Δήµου κάποτε, έχει πεθάνει. Οπότε κάθε µέρα ψάξιµο και κάθε µέρα δοκιµή, ανέβαλε για την εποµένη το καλύτερο δυνατό, κι έτσι πέρασαν δέκα χρόνια στα «ΝΕΑ». Βάλε κι άλλα δεκατέσσερα στο Πρώτο Πρόγραµµα του Ραδιοφώνου κι άλλα τόσα στην «Αυγή», σε περιοδικά, σε άλλες εφηµερίδες, ας σταµατήσω να µετράω καλύτερα. Απίστευτο να µαζεύεται ολόκληρη ζωή σε καθηµερινά αποκόµµατα, εφήµερα σαν τις εφηµερίδες, που θέλουν να τυπώνονται σαν να ήταν αθάνατες και είναι καταδικασµένες να ζουν µια µέρα.

Από την παιδική µου ηλικία, που διάβαζα τα «ΤΑ ΝΕΑ», τις µεγάλες σα σεντόνια σελίδες τότε, απλωµένα στο πάτωµα, µέχρι τώρα που αποχαιρετώ τον χώρο εργασίας, αγάπησα τις εφηµερίδες µε ανεξήγητο πάθος (και ειδικά ετούτη εδώ), ίσως γιατί νόµιζα πως θα έλυνα µαζί τους τα µυστήρια, θα καταλάβαινα τον κόσµο, θα είχα το προνόµιο να µη σταµατώ να τον ερµηνεύω. Πράγµα που συνέβη κατά κάποιον τρόπο κι αυτή η στήλη ήταν ό,τι ακριβώς ονειρευόµουν. Ευχαριστώ όσους µε διάβασαν έστω και µια φορά κι αυτούς που µου έδωσαν τη δυνατότητα τόσο καιρό να δοκιµάζοµαι.