Του Kώστα Μποτόπουλου
Υπήρχαν ανέκαθεν – και για ένα διάστηµα συνυπήρχαν – δύο Δεξιές στην Ελλάδα. Μια Δεξιά αστική και πολιτισµική, του Μελιγαλά αλλά και της Χαϊδελβέργης, της συντήρησης αλλά και της διανόησης, των «εθνικών» ιδεών αλλά και των... καλών τρόπων, του λαού αλλά όχι του πεζοδροµίου, του σαλονιού αλλά όχι µόνο του νεοπλουτισµού. Και µια Δεξιά ψευτο-λούµπεν και βλαχο-µπαρόκ, τραµπούκικη και αντικοινοβουλευτική, των µεγάλων λόγων αλλά και των ύβρεων κατάτου αντιπάλου, της Γιουροβίζιον και του Μπαϊρακτάρη, του χρήµατος και τηςεπιδεικτικής χυδαιότητας. Η πρώτη είχε εµβληµατικό εκπρόσωπο τον πραγµατικό Καραµανλή, έδωσε τη διαχείριση της εξουσίας (και)σε έναν Κωνσταντίνο Τσάτσο, έναν Γεώργιο Ράλλη, έναν Παναγιώτη Κανελλόπουλο, δίχασε την Ελλάδα αλλά καιτην έβαλε στην Ευρώπη, στηρίχτηκεστον χωροφύλακα αλλά και στον Χατζιδάκι. Η δεύτερη ήταν η Δεξιά του τρίκυκλου καιτου παρακράτους, του περίστροφου µέσα στηΒουλή, του υπουργού που φώναζε γηπεδικά συνθήµατα στη γιορτή της νεολαίας, του παιδιού του λαού-Ζορό, του «δηµοψηφίσµατος» του Χριστόδουλου και της κοροϊδίας των «Κουτόφραγκων», τηςεύκολης χρήσης των λέξεων «αντεθνικός»,«προδότης», «µειοδότης». αυτή ηµορφή της Δεξιάς αντί να καταστεί αναχρονιστική έγινε «µέινστριµ» την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, τιµήθηκε πολιτικά και θεσµικά, πέρασε τον τρόπο και το ήθος της. Και µάλλον πια είναι, όπως απέδειξε το πρόσφατο ξέσπασµα (και η µη αποδοκιµασία) επιφανούς εκπροσώπου της, η µόνη όψη µιας παράταξης που κάποτε είχε, όπως ο τόπος χρειάζεται, περισσότερα να δώσει.
TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου