Το ευρώ δεν φοβάται ελληνική πτώχευση. Είμαστε πλέον μόνοι...

Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος

Η ολοκλήρωση των διαδικασιών για το πορτογαλικό πακέτο διάσωσης, μαζί με το διαρκές ξεφόρτωμα ελληνικού χρέους που συστηματικά γίνεται από διάφορες χώρες, δημιουργούν τις τελικές προϋποθέσεις για τη θωράκιση της ευρωζώνης από τον... «ελληνικό ιό». Το ευρώ δεν φοβάται πια την ελληνική πτώχευση ή έξοδο και αυτό ακριβώς είναι το νόημα των νέων απαιτήσεων που θέτει η τρόικα για την πέμπτη δόση. Τώρα, είμαστε μόνοι. Εμείς και οι αποφάσεις μας.

Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας αν πιστεύουμε ότι μια ενδεχόμενη πτώχευση ή έξοδός μας από το κοινό νόμισμα θα προκαλέσει κάποιου είδους σεισμό σε αυτό. Το ευρώ δεν έχει πλέον πρακτικά κανένα αληθινό κίνδυνο από την ελληνική υπόθεση. Το «ντόμινο» του νότου έχει ήδη αποφευχθεί, η Ελλάδα είναι μια κατηγορία από μόνη της και, αν γίνει το κακό, η επίδραση στη σταθερότητα και την αξία του κοινού νομίσματος ασφαλώς θα υπάρξει, αλλά θα είναι ελεγχόμενη, περιορισμένη και βραχυχρόνια.

Αν συμβεί το κακό στην Ελλάδα, το ευρώ θα στηριχθεί αμέσως τόσο πολύ από τη Γερμανία και τις άλλες ισχυρές χώρες, που σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι «καθάρισε» από ένα μεγάλο και χρόνιο πρόβλημα, το κοινό νόμισμα γρήγορα θα καταλήξει ισχυρότερο απ’ ότι πριν. Η σχετική «πρόβα» έγινε πριν από δύο εβδομάδες με πολύ μεγάλη επιτυχία, μετά τα δημοσιεύματα για την έξοδο: η πτώση και η άνοδος μέσα σε λίγες ώρες ήταν πολύ χαρακτηριστικές…

Τι μας έκανε όμως τόσο διαφορετικούς από τους Πορτογάλους; Τρία δεδομένα: πρώτον, ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι πολύ πιο βαρύ. Δεύτερον, ότι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε στην αντιμετώπισή του. Τρίτον, ότι κι αυτά που έχει επιχειρήσει η κυβέρνηση να κάνει, τα έχει αφήσει στα μισά, έχει μείνει στα λόγια αλλά δεν έχει φτάσει στα έργα. Αποτέλεσμα, η ελληνική αξιοπιστία να έχει πλήρως καταρρακωθεί.

Η απαίτηση των δανειστών για έγγραφες δεσμεύσεις της χώρας εν όψει της επόμενης δόσης, κάτι που ήδη έχουν λάβει από την Πορτογαλία ανεξάρτητα από το εκεί εκλογικό αποτέλεσμα, ένα πράγμα δηλώνει: ότι είναι πλέον έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο ελληνικής πτώχευσης. Και, φυσικά, δεν τους ενδιαφέρει το τι θα προκαλέσει αυτή η απαίτηση μέσα στην Ελλάδα. Δεν είναι πια εκεί το θέμα τους, αφού έχουν πετύχει να χτίσουν τις άμυνες του ευρώ από το ελληνικό πρόβλημα.

Η ουσία του ζητήματος είναι ότι από τη στιγμή που εγείρουν μια απαίτηση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε εκλογές και, ακολούθως, πιθανότατα, σε κυβερνητική αστάθεια, προεξοφλούν ότι μπορούν εκείνοι να την αντέξουν. Προεξοφλούν ότι η χρεοκοπία είναι γι' αυτούς, για τις δικές τους προτεραιότητες, έννοια ελεγχόμενη.

Αυτό δηλώνει η απαίτηση. Ξέρουν πολύ καλά ότι η χώρα μπορεί να μπει στο πολιτικό και δημοσιονομικό χάος. Δεν τους αφορά πια. Πιθανότατα εκτιμούν ότι έχουν περισσότερα να κερδίσουν αν «τελειώνουν» μαζί μας, παρά αν συνεχίσουν.

Αυτά, πρέπει να τα έχουμε βάλει πολύ καλά στο μυαλό μας πριν πάρουμε αποφάσεις που θα σφραγίσουν αρνητικά τη μοίρα μας για πολλές δεκαετίες και θα μας οδηγήσουν σε συνθήκες ζωής τραγικές, από τις οποίες δεν υπάρχει επιστροφή.

Και οφείλουμε να έχουμε κάτι ακόμα στο μυαλό μας: Αν γίνει η καταστροφή της πτώχευσης ή της εξόδου από το ευρώ, ούτε κυβέρνηση θα είναι εδώ για να της ζητήσει κανείς τον λόγο που δεν τα κατάφερε, ούτε αντιπολίτευση να τη ρωτάνε γιατί δεν συναίνεσε. Δεν θα έχει μείνει τίποτα από αυτά. Δεν θα υπάρχει κανείς να του ζητηθούν ευθύνες…
Το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι μια χώρα ερείπιο κι ένας λαός που θα έχει γυρίσει 60 χρόνια πίσω, παλεύοντας να ξαναρχίσει από το μηδέν, αφού θα έχει χάσει τα πάντα. Αλλά τα πάντα.
ΒΗΜΑ