Υπερπαραγωγές ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ βγαίνουν συνήθως στους κινηµατογράφους οι υπερπαραγωγές καταστροφής. Τι καλύτεροαπό το να βλέπεις τον κόσµονα χάνεται – αλλά τουςπρωταγωνιστές να γλιτώνουν ωςεκ θαύµατος – µασουλώντας ποπ-κορν ή απολαµβάνοντας ένα... αναψυκτικό µέσα στη θερινή χαλαρότητα;

ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ αρχίζει να θυµίζει και ηδιακυβέρνηση Παπανδρέου. Είχε προηγηθεί,πριν από δύο καλοκαίρια, η διακυβέρνηση Καραµανλή. Αρα πρόκειται, στην κινηµατογραφική αργκό, για «sequel» –δηλαδή για συνέχεια. Το δυσάρεστο είναι ότι και οι µεν και οι δε ξεκίνησαν σε συνθήκες θριάµβου. Τον Σεπτέµβριο του 2007, οι άνθρωποι του Καραµανλή πίστευαν ότι είχαν «τελειώσει» τον Γιώργο. Σ’έναν χρόνο είχαν τελειώσειοι ίδιοι. Και τον Οκτώβριο του 2009, οι σχεδόν έντεκα µονάδες µε τις οποίες κέρδισε το ΠΑΣΟΚ είχαν δώσειστους ανθρώπους του Παπανδρέου το αίσθηµα ότι ήταν άτρωτοι. Είναι µια ψευδαίσθηση που πληρώνεται ακριβά στην πολιτική. Ο ΠΑΠΑΝ∆ΡΕΟΥ επιβίωσε τα πέτρινα χρόνια της αντιπολίτευσης ως πολιτικός µε αγύριστο κεφάλι. Αλλά και µε ηγετικό – έστω και ελέω ονόµατος – χάρισµα. Το πρόβληµα είναι ότι ως Πρωθυπουργός λειτουργεί διαφορετικά. Είναι σαφές – τους δεκαεπτά από τους είκοσι µήνες που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ – ότι η χώραπάει στον τοίχο. Οτι χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και βαθιές τοµές. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση διαπραγµατεύεται διαρκώς µε τον εαυτότης ή µε τους βουλευτές ή µε το κόµµα ή τους συνδικαλιστές. Και κάνει κάθε φορά το minimum, αναβάλλοντας ό,τι µπορεί για αύριο. Κάπως έτσι φθάσαµε στο χθεσινό δραµατικό Υπουργικό Συµβούλιο. Υποτίθεται ότι µετά το Μνηµόνιο – πέρσι τέτοια εποχή – δεν θα ξαναζούσαµε τέτοια πολιτικοοικονοµικά δράµατα.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ τριάντα πέντε χρόνια τα προβλήµατα της οικονοµίας αφορούσαν τον υπουργό Οικονοµικών. Τώρα µας αφορούν όλους. Αυτό όµως δεν φαίνεται να απασχολεί το πολιτικό σύστηµα. Και καταλήγουµε στην εξευτελιστική θέση να µας λένε δηµοσίως οι έξω τι πρέπει ναγίνει µέσα στη χώρα. Παρ’ όλα αυτά, των αποφάσεων έπρεπε να προηγηθεί ακόµη µια συζήτηση µε τους υπουργούς, ώστε αυτοί να µη λένε µετά ότι δεν ήξεραν ότι διαφωνούσαν. Και µια συζήτηση µε τους αρχηγούς των κοµµάτων της αντιπολίτευσης που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ποια είναι η κατάσταση της Ελλάδας. ΗΓΕΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ να δίνεις προσοχή, να προστατεύεις και να κατευθύνεις. Ο Παπανδρέου προσπαθεί να ανταποκριθεί στο τρίπτυχο αυτό. Αλλά καθυστερεί. Οταν κυβερνάς µε λιγότερη δύναµη από αυτήν που πραγµατικά σου αναλογεί, καταλήγεις να βρίσκεσαι µε λιγότερη δύναµη. Αυτός είναιο κίνδυνος.

Κάποιες από τις χθεσινές αποφάσεις – όπως οι ιδιωτικοποιήσεις – πάρθηκαν πολύ αργά. Κάποιες άλλες, όπως τα πρόσθετα εισπρακτικά µέτρα, θαµπορούσαν να είχαν αποφευχθεί µε µια πιο ρεαλιστική φορολογική πολιτική και ταχύτερες διαρθρωτικές αλλαγές.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ενώ η χώρα δεν χρειάζεται κι άλλα λόγια, αλλά ένα καθαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση ή, µε όρους Χόλιγουντ, ένα σχέδιο διαφυγής από την καταστροφή.
Αγιογραφίες από τα ΝΕΑ