Aπό το "Ναυτίλο"
Είναι τραγικό, αλλά έχει γίνει συνηθισμένο (ίσως και «χρήσιμο» να το βλέπουμε προκειμένου ο φόβος να εξαπλώνεται): ο διαδηλωτής
πεσμένος κάτω, δαρμένος, αιμόφυρτος κι όμως ακόμη ένας αστυνομικός (σε αυτήν την περίπτωση μπάτσος) να... σπεύδει δέρνοντάς τον κι άλλο! με κλομπιές, με κλωτσιές κι αν μπορούσε με δαγκιές, και
ύστερα, άλλος αστυνομικός -μπάτσος κι αυτός- να τρέχει με τη σειρά του και να συνεχίζει τον ξυλοδαρμό του ανυπεράσπιστου και πλέον εξουθενωμένου διαδηλωτή, πάλι
με κλομπιές, με κλωτσιές
στο κεφάλι, παντού, με μίσος, με ζήλο, με λύσσα κι ύστερα άλλος μπάτσος, κι άλλος, κι άλλος, όλοι να δείρουν, όλοι να θανατώσουν, με ειδεχθή αγριότητα, με επιδεικτική σκληρότητα -να
χτυπούν στα μουλωχτά και να φεύγουν, σαν λαγοί, θρασύδειλοι, άθλιοι, ύαινες.
...................................
Τι μυαλά κουβαλάνε τέτοιοι άνθρωποι; τι ψυχές είναι; τι εκπαίδευση έχουν πάρει;
Σιγά μην είναι αυτοί οι τύποι «εργαζόμενοι», μάλιστα «χαμηλόμισθοι», μάλιστα «λαϊκά παιδιά που βρήκαν κι αυτοί μια δουλειά να κάνουν» -τρίχες! λουμπεναριό
είναι, με νεκρωτική αγωγή, μισθοφόροι και παλιάνθρωποι, δολοφόνοι με στολή. Και άνθρωποι να ήταν κάποτε αυτά τα αθύρματα,
τους έχουν κάνει ύαινες!
Αλλά αυτό είναι η Αστυνομία; μηχανισμός παραγωγής ταγμάτων εφόδου;
Εν δυνάμει δολοφόνων;
Μπορεί να μην είναι έτσι όλοι οι αστυνομικοί, αλλά, ως φαίνεται, είναι πάρα πολλοί που είναι έτσι.
Στάθης Σταυρόπουλος (Ελευθεροτυπία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου