Ευαίσθητο θέμα. Κι εύκολα ξεφεύγεις από την ουσία του. Οι "Πρωταγωνιστές" μπήκαν στο Δρομοκαϊτειο. Παρουσίασαν περιπτώσεις, μέσα από...τις οποίες αναδύθηκαν κάποιες μόνο πλευρές από το δράμα των ψυχικά ασθενών. Που, πέρα από τη δυστυχία της ίδιας της νόσου, κουβαλάνε και την κατάρα μιας φοβικής κοινωνίας, που τους κρύβει στα υπόγεια της αδιαφορίας της, με τη στάμπα του τρελού.
Το δράμα του ψυχικά ασθενούς ξεκινάει από το ίδιο το περιβάλλον του, που, είτε δε θέλει να το παραδεχτεί-και άρα, δεν μπορεί να τον βοηθήσει-είτε το θεωρεί ντροπή και κρύβει το πρόβλημα.
Στην υπηρεσία αυτής της φοβικής κοινωνίας, ήταν για δεκαετίες και ο ελληνικός κινηματογράφος, που παραμόρφωνε την εικόνα του ψυχικά ασθενούς, παρουσιάζοντάς τον πάντα Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τους δε, γιατρούς του με τικ, συμπλεγματικές κινήσεις, για να αποσπάσει μ' αυτό τον ευτελή τρόπο, το γέλιο του θεατή.
Η σύντομη ματιά των "Πρωταγωνιστών" στο Δρομοκαϊτειο, έδειξε πως τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει στην αντιμετώπιση-από την πολιτεία, αλλά και την κοινωνία-αυτής της κατηγορίας των πασχόντων συνανθρώπων μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου