Αξιοποίηση αντί απόλυσης...

Γράφει η Λώρη Κέζα

Εχουν ενδιαφέρον οι ψηφοφορίες στις ιντερνετικές εφημερίδες. Στο ερώτημα «Να φύγουν από το Δημόσιο οι κοπρίτες;» η συντριπτική πλειοψηφία απαντά ότι πρέπει να πάνε στο πυρ το εξώτερον. Ωραία, να σηκωθούν να φύγουν, να μην τους... πληρώνουμε: αυτοί κατέστρεψαν την οικονομία, αυτοί διέλυσαν το κράτος, αυτοί πίνουν φρέντο αντί να δουλεύουν. Να τα συμμεριστούμε όλα αυτά και να συμβάλλουμε στην απομάκρυνσή τους. Καλό όμως θα ήταν λίγο πριν από τη δυνατή κλωτσιά να αναλογιστούμε πού θα φτάσει η ανεργία, αν προτιμάμε να πληρώνουμε συντάξεις αντί μισθούς και αν υπάρχει μια πιο δημιουργική λύση. Ο υπουργός Οικονοµικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, µιλώντας στο συνέδριο του βρετανικού περιοδικού «Economist» έδειξε τις διαθέσεις του. Είπε ότι τον περασµένο χρόνο ο αριθµός των δηµοσίων υπαλλήλων µειώθηκε κατά 80.000, δηλαδή κατά 10%, ενώ τα επόµενα τέσσερα χρόνια θα µειωθεί κατά 150.000. Δεν θα σταθούμε στην ανερμάτιστη συμπεριφορά της κυβέρνησης, με κάθε υπουργό να λέει τα δικά του, θα σταθούμε περισσότερο στην άνεση με την οποία γίνονται αποδεκτές αυτές οι ιδέες.

Στην πρόσφατη ψηφοφορία αναγνωστών οι δύο στους τρεις συναινούσαν με τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Εκδηλώνεται μια χαιρεκακία από τη διεύρυνση της ανασφάλειας. Η απειλή της απόλυσης εξομοιώνει τρόπον τινά τους ιδιωτικούς υπαλλήλους με τους δημόσιους και αυτό λειτουργεί καθησυχαστικά. Αντί λοιπόν το αίτημα να είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας για όλους, η μία κοινωνική ομάδα επιχειρεί να βγάλει το μάτι της άλλης χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Πώς θα είναι η χώρα όταν η ανεργία ξεπεράσει το 20%; Κάπου εκεί θα σκαρφαλώσει το ποσοστό αν απομακρυνθούν οι χιλιάδες που έχει κατά νου ο κ. Παπακωνσταντίνου. Πώς θα είναι η ζωή όταν σε κάθε σπίτι θα υπάρχει ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά που όχι μόνο δεν φέρνει χρήμα αλλά έχει καταρρακωθεί και μεταδίδει στους άλλους τη δυσθυμία του;

Το πρόβλημα με τους δημοσίους υπαλλήλους δεν είναι ο αριθμός τους, είναι η παραγωγικότητα. Εχουν οι ίδιοι μερίδιο ευθύνης. Δείγμα συμπεριφοράς, σε εποχή που γίνεται συζήτηση για απολύσεις και πειθαρχικές ποινές: σε εφορία η υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο (που πληρώνει το κράτος) με τη φίλη της. Μεγαλοφώνως λέει τα προσωπικά της, περιφρονώντας πολίτη που στέκεται μπροστά στο γραφείο. Οταν εκείνος αρχίζει να βαδίζει πάνω κάτω για να εκτονώσει τον εκνευρισμό του, εκείνη του λέει: «Σταθείτε κάπου, με ζαλίζετε». Να την απολύσουν ή να μην την απολύσουν; Τέτοιες εμπειρίες έχουν όσοι νιώθουν άνετα με την αραίωση του προσωπικού που μισθοδοτείται από τους φορολογούμενους. Κάτι ακόμη: η χαμηλή παραγωγικότητα στο Δημόσιο παρεμποδίζει την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Αν χρειάζεται μισό πρωινό για μια σφραγίδα ή μισή ώρα στην ουρά του ταχυδρομείου για την αγορά γραμματοσήμων, μένουν πίσω άλλες δουλειές.

Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην αδράνεια εκείνων που τους μανατζάρουν: από τον τομεάρχη ως τον υπουργό. Πλήθος υπαλλήλων στελεχώνει υπηρεσίες με ασαφή καθήκοντα. Πλήθος υπαλλήλων διεκπεραιώνει στο ωράριό του υποχρεώσεις οι οποίες στον ιδιωτικό τομέα ξεπετάγονται σε μία ώρα. Πλήθος υπαλλήλων δεν προσέρχεται στον τόπο εργασίας. Η πολιτική ηγεσία αδυνατεί να τους ελέγξει. Το χειρότερο είναι ότι αδυνατεί να τους εμπνεύσει.
ΒΗΜΑ