Φαντάσµατα...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΣΣΣ … Η πολιτική κοιµάται. Ερώτηµα: πρόκειται να ζήσουµε τον δικό µας Μάη του ‘68;

ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΕΣ και οι παροµοιώσεις δεν είναι βοηθητικές. Αλλος ο Μάης του Παρισιού και άλλος της Αθήνας. Στην Ελλάδα του facebook – που αριθµεί πάνω από τρία εκατοµµύρια – το κυρίαρχο στοιχείο είναι η... οικονοµική κρίση. Μια κρίση που δεν αποτυπώνεται πλέον σε στατιστικές, αλλά σε καθηµερινές θλιβερές ιστορίες της διπλανής οικογένειας. Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες είναι ειρηνικές. Εχουν πολλή νεολαία αλλά όχι µόνο. Αν η σύγκριση µε τον Μάη έχει, τηρουµένων των αναλογιών, ενδιαφέρον, είναι γιατί πρόκειται για µαζικές εκδηλώσεις που δεν ελέγχονται από τα κόµµατα. Ακόµη περισσότερο: οι «Αγανακτισµένοι» αµφισβητούν συνολικά – για την ακρίβεια µουντζώνουν – το πολιτικό σύστηµα.

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ µε τον Θόδωρο Πάγκαλο που, σύµφωνα µε τον χαρακτήρα του, επέστρεψε τη µούντζα, όλοι οι άλλοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Ο Γιώργος Πεταλωτής βγήκε για λογαριασµό της κυβέρνησης να µαζέψει τα λεγόµενα του αντιπροέδρου. Ο Αντώνης Σαµαράς είπε µια καλή κουβέντα στη χθεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Οµάδας της Ν.∆. Ο Αλέξης Τσίπρας ανακάλυψε στην Πλατεία Συντάγµατος µια νέα εκκλησία του ∆ήµου. Και πάει λέγοντας. ΛΕΓΕΤΑΙ ότι στις πλατείες περισσεύει η διαµαρτυρία, αλλά δεν υπάρχει – ακόµη – ιδεολογία. Πράγµατι οι βραδιές έχουν ένα «απολιτίκ» άρωµα. Αλλά η έξοδος του κόσµου στον δρόµο δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία κινείται και αµφισβητεί. Επειτα από µια δεκαετία όπου το όραµα του µέσου Ελληνα ήταν πώς θα αποκτήσει φουσκωτό, το lifestyle απέθανε µαζί µε τα δανεικά. Και τα φαντάσµατα της ευµάρειας βγήκαν στον δρόµο.

ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ του Πρωθυπουργού λένε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει κάτι µεταξύ Βουλγαρίας και Ιταλίας. Αρα να βρεθεί µε πολιτικούς που να είναι κάτι ανάµεσα στον Μπορίσοφ και τον Μπερλουσκόνι. ∆εν είναι µια αισιόδοξη προοπτική, αν το υπάρχον πολιτικό σύστηµα ισοπεδωθεί. Φυσικά, έχει κανείς κάθε λόγο να διαµαρτύρεται για τον τρόπο µε τον οποίο ο δικοµµατισµός έχει ορίσει τις τύχες αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια. Αλλά η ολοκληρωτική διαµαρτυρία δεν είναι πάντα γόνιµη. «Η πλατεία είχε κάτι» – για να συµπληρώσει κανείς τον ∆ιονύση Σαββόπουλο – από µηδενισµό.

ΟΙ ΜΟΥΝΤΖΕΣ εικονογραφούν, πάντως, την κατάρρευση του δικοµµατισµού στις δηµοσκοπήσεις. Ηδη οι ψηφοφόροι είχαν αρχίσει να κινούνται φυγόκεντρα από τις αυτοδιοικητικές κάλπες. Οι νίκες Καµίνη και Μπουτάρη στην Αθήνα δεν ήταν κοµµατικές επιτυχίες – άσχετα αν το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε έξυπνα. Ηταν ο θρίαµβος των αντισυστηµικών υποψηφίων. Συνέβη και στην Πελοπόννησο, µε ωφεληµένο τον όχι και τόσο φωτισµένο Πέτρο Τατούλη.

ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ όλα αυτά κάπου; ∆ηλαδή θα ενταθεί η µαζικότητα και το ποτάµι του κόσµου θα ξεχειλίσει; Θα υπάρξει «ατύχηµα» και αναταραχή; Ή θα υπερισχύσει η ραστώνη του καλοκαιριού; Ούτως ή άλλως, η εµφάνιση των «Αγανακτισµένων» προοιωνίζεται ένα µέλλον µε διαφορετικές πολιτικές συµπεριφορές. Αυτές όµως – πλην απροόπτου – θα φανούν στις προσεχείς εκλογές.
Aγιογραφίες από τα ΝΕΑ