Οργή κατά της Αµερικής για το «σόου»...

«Το αµερικανικό δικαστικό σύστηµα είναι ένα απάνθρωπο σύστηµα που τσακίζει όποιον πέφτει στα χέρια του.

Θαυµάζω την αµερικανική δηµοκρατία, αλλά γνωρίζω ότι η... αµερικανική δικαστική µηχανή µπορεί να γίνει µια σατανική µηχανή. Τίποτε δεν µπορεί να δικαιολογήσει µια τόσο βίαιη και εξευτελιστική µεταχείριση ενός ανθρώπου. Η δικαστής έµοιαζε αποφασισµένη να κάνει έναν Γάλλο να πληρώσει...».

Στη δήλωση του Σοσιαλιστή πρώην υπουργού Πολιτισµού Τζακ Λανγκ αντικατοπτρίζεται το σοκ και η αηδία (η λέξη ακούστηκε από πολλά χείλη) που προκάλεσαν στους γάλλους Σοσιαλιστές, την πολιτική οικογένεια του Ντοµινίκ Στρος-Καν, οι εικόνες του ανθρώπου που µέχρι το Σάββατο ενσάρκωνε τη βεβαιότητα της νίκης στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012 σιδηροδέσµιου, ταλαιπωρηµένου, τελειωµένου. «Ο Ντοµινίκ Στρος-Καν καταδικάστηκε σε θάνατο διά των µέσων ενηµέρωσης», σχολίασε ο πρώην υπουργός ∆ικαιοσύνης Ροµπέρ Μπατιντέρ. «Μην ξεχνάτε πως στη Νέα Υόρκη δεν εκλέγονται µόνον οι δικαστές αλλά και οι εισαγγελείς και ο αρχηγός της αστυνοµίας. Η διαπόµπευση ενός ισχυρού πλούσιου άνδρα, παρουσία ενός θύµατος από πολύ φτωχικό υπόβαθρο, αποδίδει εκλογικά». Τη θλίψη της που τα γαλλικά µέσα δεν σεβάστηκαν στην περίπτωση του Στρος-Καν τον νόµο που απαγορεύει στη Γαλλία να µεταδίδονται εικόνες κατηγορουµένων µε χειροπέδες, ενόσω ισχύει το τεκµήριο της αθωότητας, εξέφρασε η ηγέτις των Σοσιαλιστών Μαρτίν Οµπρί. Ενας από τους γάλλους δικηγόρους του DSK, µάλιστα, άφησε ανοιχτό το ενδεχόµενο υποβολής µηνύσεων.

Στην αντίπερα όχθη, η κυβερνώσα ∆εξιά αναµειγνύει την επίσηµη εικόνα της µετριοπάθειας µε υπόγεια καρφιά. «∆ουλειά, ψυχραιµία, ενότητα, αξιοπρέπεια, αξιοπρέπεια», αξίωσε από τους υπουργούς του χθες, κεκλεισµένων των θυρών, ο Νικολά Σαρκοζί. Οπως επεσήµανε εντούτοις η «Monde», κατ’ ιδίαν ο γάλλος πρόεδρος εκτιµά πως η υπόθεση DSK είναι µια καταστροφή για το Σοσιαλιστικό Κόµµα, που έχασε ένα κοµµάτι της µάχης για το 2012 – τη µάχη της ηθικής. «Μετριοπάθεια και υπευθυνότητα» αξίωσε από τη δεξιά παράταξη, κεκλεισµένων των θυρών πάντα, και ο πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν. Παράλληλα όµως (φέρεται να) δήλωσε πως αν οι κατηγορίες που βαρύνουν τον Στρος-Καν επιβεβαιωθούν είναι ασυγχώρητες.

Φίλοι και συνεργάτες του DSK επιµένουν ότι «ακόµα δεν έχουµε ακούσει τη δική του αλήθεια». Η θεωρία της συνωµοσίας επιµένει, ένας πιο πρόσφατος υποστηρικτής της, ο φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί-Λεβί, ο οποίος αναρωτιέται µεταξύ άλλων «πώς είναι δυνατόν να µπήκε µια καµαριέρα µόνη, αντίθετα µε τη συνήθη πρακτική των περισσότερων µεγάλων ξενοδοχείων της Νέας Υόρκης να στέλνουν µια “ταξιαρχία καθαρισµού” δύο ατόµων, στο δωµάτιο µιας από τις πιο γνωστές προσωπικότητες του πλανήτη». Παράλληλα, πάντως, οι Σοσιαλιστές κάνουν προσπάθεια αποστασιοποίησης από αυτό που ο Αγνό Μοντεµπούρ χαρακτήρισε «ανθρώπινη καταστροφή». «Ενότητα, ευθύνη, µαχητικότητα», έδωσε το σύνθηµα χθες η Οµπρί κατά την έκτακτη συνεδρίαση του κόµµατος: «Ναι µεν η κατάσταση που αντιµετωπίζει ο Ντοµινίκ είναι πολύ σοβαρή, τίποτε όµως δεν δικαιολογεί να µην κάνουµε αυτά που έχουµε ήδη προγραµµατίσει, να εξηγήσουµε στους Γάλλους ότι έχουµε τις απαντήσεις που θα τους δώσουν ελπίδα. Σας το τονίζω, θα είµαστε παρόντες στο ραντεβού του 2012. Το Σοσιαλιστικό Κόµµα θα είναι εκεί για να ξαναβρούµε τη Γαλλία που αγαπούµε».

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ. Με το φαβορί Στρος-Καν εκτός παιχνιδιού, η Οµπρί δέχεται πιέσεις να δηλώσει επισήµως υποψήφια για το σοσιαλιστικό χρίσµα – οι δυο τους συνδέονταν από «σύµφωνο µη επίθεσης». Στα επίµονα ερωτήµατα των δηµοσιογράφων όµως περιορίζεται να απαντά «δεν είναι η ώρα». Οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν πως η πτώση του DSK ωφελεί κατά κύριο λόγο τον Φρανσουά Ολάντ, τον πρώην επικεφαλής του κόµµατος – και αποκαλούµενο «ήρεµη δύναµη» – που έχει δηλώσει ήδη υποψήφιος. Σύµφωνα µε χθεσινή δηµοσκόπηση, ένα 49% των κεντροαριστερών ψηφοφόρων προτιµά τον Ολάντ για υποψήφιο των Σοσιαλιστών το 2012 έναντι 23% που ψηφίζουν Οµπρί. Οι αναλυτές, εντούτοις, περιµένουν να εµφανιστούν στο άµεσο µέλλον και άλλοι υποψήφιοι – όπως ο πρώην πρωθυπουργός Λοράν Φαµπιούς και ο δήµαρχος του Παρισιού Μπερτράν Ντελανοέ – και αναρωτιούνται πόσο θα αντέξει η απόλυτη ενότητα που επιδεικνύει αυτή τη στιγµή υπό το κράτος του σοκ το Σοσιαλιστικό Κόµµα.

Αυτοκριτική του Τύπου για τον νόµο της σιωπής

ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ που ήξεραν πολλοί αλλά κανείς δεν µιλούσε γι’ αυτό. Από τη στιγµήπου η πουριτανική Αµερική πέρασε χειροπέδες στον DSK, η Γαλλία δεν φαίνεται πια να είναι η χώρα που κανένας δεν ενδιαφέρεται να σκύψει στην κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάµαρας, αλλά ο τόπος µιας ιδιότυπης οµερτά. Και το δηµοσιογραφικό Παρίσι έχει αρχίσει να κάνει την αυτοκριτική του. «Αισθανόµασταν ότι ήµασταν ανώτεροι από τους Αµερικανούς και τους Βρετανούς τηρώντας την αρχή της προστασίας της ιδιωτικής ζωής» εξοµολογείται στους «Νιου Γιορκ Τάιµς» ο Πιερ Ασκί, ένας από τους εγκυρότερους πολιτικούς σχολιαστές στη Γαλλία και συνιδρυτής της ειδησεογραφικής ιστοσελίδας Rue89. «Εµείς οι δηµοσιογράφοι, όµως, δεν κάναµε τη δουλειά µας όπως θα έπρεπε. Κάναµε κατάχρηση κρατώντας µυστικά. Πρέπει να επανακαθορίσουµε τον ρόλο µας και τα όρια της ιδιωτικότητας» αναφέρει. Ενα από τα µυστικά που φύλαξε ο ίδιος ήταν η ερωτική σχέση που είχε συνάψει ο πρώην υπουργός Εξωτερικώντης Γαλλίας µε την κόρη του υπουργού Αµυνας της Συρίας. «∆εν έγραψα γι’ αυτό γιατί υποτίθεται ότι ήταν ζήτηµα της ιδιωτικής του ζωής. Εκανα λάθος. Η σχέση εκείνη είχε επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτικήτης Γαλλίας». Ο Πιερ Ασκί ψέγει τον εαυτό του και τους συναδέλφους του ότι κανένας έξω από τα όρια του µιντιακού χωριού δεν έµαθε πως η υποψήφια των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ρουαγιάλ και ο επικεφαλής του κόµµατος Φρανσουά Ολάντ είχαν χωρίσει από κλίνης όταν η πρώτη διεκδικούσε την εκλογή της στις προεδρικές εκλογές του 2007.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Καλά κρυµµένα µυστικά υπήρχαν και στην περίπτωση του Ντοµινίκ Στρος-Καν. Ο ανταποκριτής του ραδιοφωνικού σταθµού RMC στις ΗΠΑ Γιανίκ Ολάντ ταξίδευε συχνά στην Ουάσιγκτονµε την Air France.«Το πλήρωµα µού περιέγραφε τον DSK ως ένανδύσκολο επιβάτη που είχε µια συµπεριφορά εκτός τόπου απέναντι στις αεροσυνοδούς. Μια φοράτο πρόβληµα λύθηκε από µια αεροσυνοδό µε δυο χαστούκια» δηλώνει σήµερα. Για τα γαλλικάΜέσα, ωστόσο, ο DSK δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας seducteur, ένας γόητας που δεν άφηνε ασυγκίνητη καµία γυναίκα. Και όποιοςεπιχείρησε να σηκώσει τοκαπάκι, όπως ο δηµοσιογράφος της «Λιµπερασιόν» Ζαν Κατρεµέρ που έγραψε ότι η συµπεριφορά του Στρος-Καν απέναντι στις γυναίκες «άγγιζε τα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης», κατηγορήθηκε από τους συναδέλφους του ότι πέρασε την κόκκινη γραµµή. Η δηµοσιογραφική Γαλλία ετοιµάζεται τώρα νααναθεωρεί τη στάση της. Η αριστερή «Λιµπερασιόν» αναγνώριζε χθες στο κύριο άρθροτης ότι «ο γαλλικός Τύπος προστάτευε τον διευθυντή του ∆ΝΤ». Και άλλοι βλέπουν τη ρίζα του λιµπερτίνικου πνεύµατος στο µοναρχικό παρελθόν της χώρας.

«Η Γαλλία είναιακόµη ένας είδος µοναρχίας που διατηρεί την αριστοκρατική ηθική του 18ου αιώνα» δηλώνει ένας δηµοσιογράφος. «Ο µεγαλοκτηµατίας έχει δικαιώµατα πάνω στις γυναίκες· ο βασιλιάς έχει τις µετρέσες του».


Το Κόµµα έκλεινε τα µάτια

«Οπως συµβαίνει πάντα όταν καταγγέλλεις µια σεξουαλική επίθεση, πολλοί σκέφτηκαν ότι ήθελα να εκδικηθώ για κάτι τον Στρος- Καν. ο τότε επικεφαλής του κόµµατος Φρανσουά ολάντ έκανε ότι δεν άκουσε τίποτε». Η αν Μανσουρέτ, µητέρα της συγγραφέως Τριστάν Μπανόν που καταγγέλλει απόπειρα βιασµού από τον DsK, εµπλέκει σχεδόν ολόκληρο το Σοσιαλιστικό Κόµµα στην υπόθεση της κόρης της. «υπάρχει µια αρσενική οµερτά πολύ ισχυρή ανάµεσα στους Σοσιαλιστές. Κάποιοι µάλιστα θαύµαζαν την ικανότητα του Στρος-Καν να γοητεύει τις γυναίκες» δηλώνει σε συνέντευξή της στη «Ρεπούµπλικα».


Η Ευρώπη πιέζει για τον διάδοχο στο ΔΝΤ


Μεγαλώνει συνεχώς η λίστα πιθανών υποψηφίων για την ηγεσία του ΔΝΤ, µε τους Ευρωπαίους να πιέζουν να τοποθετήσουν στη θέση αυτή δικό τους άνθρωπο.

Την ίδια στιγµή εντείνονται και οι πιέσεις προς τον Ντοµινίκ Στρος-Καν να παραιτηθεί από γενικός διευθυντής του ΔΝΤ. Η υπουργός οικονοµικών της αυστρίας Μαρία Φέκτερ τού ζήτησε να αναλογιστεί ο ίδιος τι πρέπει να κάνει, ενώ η ισπανίδα οµόλογός της Ελενα Σαλγκάντο προσέφερε την υποστήριξή της στο φερόµενο ως θύµα που έκανε την καταγγελία.

Σύµφωνα µε τη γερµανική εφηµερίδα «Bild», το όνοµα του διευθύνοντος συµβούλου της Ντόιτσε Μπανκ, Γιόσεφ ακερµαν κυκλοφορεί ήδη στο Βερολίνο ως πιθανού αντικαταστάτη του ΔΝΤ. αλλος υποψήφιος είναι ο επίσης Γερµανός Τόµας Μίροβ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας ανοικοδόµησης και ανάπτυξης. από προχθές εξάλλου ως πιθανή υποψήφια για την ηγεσία του Ταµείου φέρεται η υπουργός οικονοµικών της Γαλλίας Κριστίν λαγκάρντ.

ολο και περισσότερες χώρες από τη Γηραιά Ηπειρο, µε πρώτη τη Γερµανία, δηλώνουν σαφώς ότι θα ήθελαν και ο επόµενος επικεφαλής του ΔΝΤ να Ευρωπαίος.

Οι Τούρκοι. Εκείνοι που θα ήθελαν πολύ να βάλουν δικό τους άνθρωπο στην ηγεσία του ΔΝΤ είναι οι Τούρκοι.

Εκτός από το όνοµα του πρώην υπουργού οικονοµικών Κεµάλ Ντερβίς, τώρα ακούγεται και το όνοµα του σηµερινού οµολόγου του Μεχµέτ Σίµτσεκ. ο ίδιος µάλιστα εκδήλωσε ενδιαφέρον. Την τελική απόφαση για το εάν θα υπάρξει επίσηµη υποψηφιότητα για το ΔΝΤ θα την πάρει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν.


Αν το θύµα έβγαινε από την αφάνεια

Εκανα τον ξένο Τύπο φύλλο και φτερό αλλά δεν βρήκα ούτε µια αράδα από τις γνωστές γυναικείες υπογραφές. Κι αν παρήλθαν οι χρόνοι που η απόπειρα βιασµού ήταν προνοµιακό πεδίο για φεµινιστική παρέµβαση, εγώ πάντως αισθάνοµαι υποχρεωµένη να εκτεθώ µε τα µαραζωµένα φεµινιστικά αντανακλαστικά µου.

Και γιατί να το κρύψω άλλωστε; Επείγοµαι, θέλω οπωσδήποτε να δω την Οφηλία live, να τη ρωτήσω µε ταµάτια βουρκωµένα τι ακριβώς διηµείφθη στη σουίτα 205-209, να µην τα φαντασιώνοµαι και να µη φτιάχνοµαι αδίκως όπως κάνει ολόκληρη η υφήλιος. Προς το παρόν, οι µόνοι που έχουν το δικαίωµα να βλέπουν τη θαρραλέα καµαριέρα από τη Γουινέα είναι οι δικαστές και οι αστυνόµοι του Χάρλεµ, την ώρα που ο τηλεοπτικός διασυρµός του πέφτουλα µε το µπουρνούζι συνεχίζεται µε πρωτοφανή λαµπρότητα.

Πουρκουά; Μήπως πληρώνειτην απροθυµία των Ευρωπαίων να παραδώσουν στην αµερικανική αστυνοµία τον γέροντα Πολάνσκι; ∆εν το αποκλείω. Οπως άλλωστε δεν αποκλείω την πιθανότητα η φτωχή Αφροαµερικανίδα, εάν εκτεθεί στις κάµερες, να γίνει δυο φορές θύµα αυτών που θα τη ζυγίσουν, θα τη µετρήσουν και θα εκτιµήσουν αν τελικά άξιζε τον κόπο το κυνηγητό γύρω από το κρεβάτι. Με το καταχρεωµένο ευρωπαϊκό µου µυαλό όµως, δυσκολεύοµαι να κατανοήσω τον δικονοµικό αυτό προστατευτισµό. Αµφισβητώ επίσης ζωηρά τη θρυλούµενη αµερικανική ισονοµία η οποία για να µη διαταραχθεί η κοινότητα των µαύρων δεν δίστασε προ ετών να βγάλει λάδι τον άσο του ράγκµπι Ο. Τζ. Σίµπσον για το διπλό φονικό. Με αυτές τις επιφυλάξεις περιµένω την ετυµηγορία των ενόρκων και µε την ευκαιρία κηρύσσω έκπτωτη την πολιτική ορθότητα, γύρω µου κι εντός µου. Ξου.

Αν ήταν ο Κεντέρης;

Η ΥΠΟΘΕΣΗ Στρος-Καν αρχίζει όλο και περισσότερο να µοιάζει µε την υπόθεση Κεντέρη - Θάνου. ∆ιάσηµα πρόσωπα, στον κολοφώνα της δόξας τους κι ενώ ετοιµάζονταν για κάτι σπουδαίο, βρέθηκαν να κατηγορούνται για ποινικά αδικήµατα, έγιναν βορά των µέσων ενηµέρωσης και της νοσηρής περιέργειας του κόσµου ολόκληρου, άλλαξαν πρόσηµο σε µια στιγµή. Και στις δυο περιπτώσεις οι κατηγορίες ήταν όχι µόνο σοβαρές αλλά και εξευτελιστικές (αν και βέβαια δεν συγκρίνεται το κλέψιµο στον αθλητισµό µε την επίθεση σε άνθρωπο), οι κατηγορούµενοι αρνήθηκαν τα πάντα και οι θεωρίες συνωµοσίας οργίασαν.

Και τότε και τώρα υπήρξαν σκοτεινές ζώνες, ανακινήθηκαν λιγότερο ή περισσότερο απίθανα σενάρια και άλλοθι, παίχτηκαν παιχνίδια εξουσίας, επιστρατεύτηκαν όλα τα υλικά µέσα για να αντιπαλέψουν την ύβριν. Κι εδώ κι εκεί ο πρότερος βίος των πρωταγωνιστών ήταν το πειστικότερο επιχείρηµα εναντίον τους. Και οι δύο υποθέσεις κλόνισαν και βρώµισαν όχι µόνο τους κατηγορούµενους (παρ’ ότι µια πράξη, όσο βαριά και να είναι, δεν µπορεί και δεν πρέπει να σβήνει πραγµατικά επιτεύγµατα, πόσω µάλλον όταν είναι του µυαλού) αλλά και την αίσθηση όλων µας για τα δηµόσια πρόσωπα και τον δηµόσιο χώρο, την περηφάνια πολλών για λίγους πετυχηµένους εκπροσώπους συλλογικοτήτων (µιας χώρας, µιας πολιτικής παράταξης) που ακόµα µετράνε κι αλίµονο αν έπαυαν να µετράνε. Υπάρχει βέβαια και µια µεγάλη διαφορά (πέρα από το ότι η υπόθεση Στρος-Καν έχει ακόµα µπροστά της πολλά κεφάλαια): στη µια περίπτωση η ∆ικαιοσύνη ήταν βραδύτατη, διακριτική υπέρ των ισχυρών, έσβησε αντί να λύσει. Στην άλλη, δίνει µαθήµατα ταχύτητας και ανεξαρτησίας, υπήρξε «τυφλή» µε την αρχαία έννοια: δεν χαρίστηκε στους δυνατούς, ακόµα και µε κίνδυνο να τους αδικήσει. Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγµατολόγος, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ

Αν δικαζόταν στην Ελλάδα


AΝ Ο ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ είχε συλληφθεί στην Ελλάδα, η δικαστική εξέλιξη της υπόθεσής του θα ήταν εντελώς διαφορετική, στοιχηµατίζουν όσοι γνωρίζουν καλά πώς λειτουργεί στη χώρα µας η ∆ικαιοσύνη. Το πιθανότερο σενάριο κωδικοποιείται ως εξής: Επειτα από µήνυση της 32χρονης καµαριέρας, ο εισαγγελέας πιθανολογείται ότι θα διέτασσε τη σύλληψη του καταγγελλόµενου. Αν εκείνος παρέµενε ασύλληπτος και περνούσε το αυτόφωρο, τότε θα ακολουθούσε η διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, στο πλαίσιο της οποίας εν καιρώ θα καλούνταν να δώσει εξηγήσεις.

Στο µεταξύ, το όνοµά του, ακόµα και αν είχε διαρρεύσει σε δηµοσιογραφικά «πηγαδάκια», δεν θα µπορούσε να δηµοσιοποιηθεί επισήµως χωρίς να έχει εκδοθεί σχετική εισαγγελική διάταξη, και έτσι όλοι θα µιλούσαµε για τον 62χρονο «ανώτατο αξιωµατούχο». Από την προανάκριση µέχρι την έκδοση αµετάκλητου παραπεµπτικού βουλεύµατος, θα είχαν µεσολαβήσει τουλάχιστον τρία χρόνια, µε βάση τους ρυθµούς απονοµής της ελληνικής ∆ικαιοσύνης. Ενδέχεται δε, στο µεσοδιάστηµα, η καµαριέρα, που δεν θα ήταν πια 32χρονη αλλά 35χρονη, να είχε βρεθεί και η ίδια αντιµέτωπη µε ποινικές ευθύνες για συκοφαντική δυσφήµηση και ψευδή καταµήνυση εις βάρος του «ανώτατου αξιωµατούχου». Αυτή είναι η µία πλευρά της ελληνικής ∆ικαιοσύνης, που κάνει κάποιον ίσως να χαµογελά συγκρίνοντάς τη µε τα αµερικανικά δεδοµένα... Υπάρχει όµως και η δεύτερη ανάγνωση, αποτυπώνοντας τη διαφορά του νοµικού πολιτισµού, που µεταφράζεται στον σεβασµό του τεκµηρίου της αθωότητας και της εκδίκασης των υποθέσεων όταν το πάθος πια έχει καταλαγιάσει και η ∆ικαιοσύνη δεν απονέµεται µε όρους επικοινωνιακούς. Η «δίκαιη δίκη», εξάλλου, αποτελεί µία από τις θεµελιώδεις παραµέτρους και της Ευρωπαϊκής Σύµβασης ∆ικαιωµάτων του Ανθρώπου, παραµένοντας όµως ζητούµενο στη διάρκεια κάθε ποινικής διαδικασίας για όλους τους παράγοντες που συµµετέχουν.
TANEA