Έγκλημα εξουσίας...

Γράφει η Λώρη Κέζα

Η σουίτα του ξενοδοχείου Sοfitel είναι το ιδανικό σκηνικό για να παιχτεί μια κωμωδία για το δυσερμήνευτο ζήτημα της ηθικής. Αυτά που ισχύουν στην στη Νέα Υόρκη φαίνονται αποκρουστικά στο Παρίσι και αντιστρόφως. Αν πάντως έπιανε όλο αυτό το υλικό στα χέρια του ένας... Μολιέρος, σίγουρα θα δινόταν ένας καλός ρόλος στην κυρία Αν Μανσουρέ, περιφερειακή σύμβουλο εκλεγμένη με τους Σοσιαλιστές. Η εν λόγω πολιτικός μπορούσε κάλλιστα να γίνει νέα μαντάμ Περνέλ στο πλευρό του Ταρτούφου. Είναι μια γυναίκα που αδυνατεί να κατανοήσει τα ηθικά διακυβεύματα της εποχής της. Αρνείται να δει την ξετσιπωσιά, την αγένεια, την προσβολή_ ακόμη κι όταν αυτά εκδηλώνονται σε βάρος του παιδιού της.

Η κυρία Αν Μανσουρέ είναι μητέρα της δημοσιογράφου Τριστάν Μπανόν η οποία δέχτηκε σεξουαλική επίθεση, όπως καταγγέλλει, από τον Ντομινίκ Στρος Καν. Του είχε ζητήσει συνέντευξη πριν από 9 χρόνια, όταν έκανε τα πρώτα της βήματα στον τομέα της ενημέρωσης. Συναντήθηκαν κι εκείνος ήταν πολύ εκδηλωτικός. Κατόπιν της έστειλε μήνυμα γιατί ήθελε δήθεν να κάνει διορθώσεις στο κείμενο. Ακολούθησε μια σκηνή πάλης, πάντα κατά τα λεγόμενά της: «Προσπαθούσε να μου κρατήσει τα χέρια και να μου ανοίξει το παντελόνι. Του έλεγα ότι αυτό ήταν βιασμός αλλά δεν φαινόταν να ανησυχεί για τις συνέπειες». Με χτυπήματα, γρατζουνιές και σπασμένο το τακούνι η κοπέλα κατέβηκε στο δρόμο και κλείστηκε στο αυτοκίνητό της. Τηλεφώνησε στη μητέρα της η οποία έφτασε μιάμιση ώρα αργότερα και ανέλαβε του υπεράσπιση του άνδρα. Νουθέτησε την κόρη της: δεν έπρεπε να κινηθεί ενάντια σε πολιτικό γιατί θα στιγματιζόταν η ίδια. Θα την αναγνώριζαν όλοι εσαεί ως «το θύμα του Ντομινίκ». Θα καταστρεφόταν το επαγγελματικό μέλλον της μικρής.

Αυτή λοιπόν ήταν η στάση της μητέρας του θύματος: να σώσει την καριέρα της θυγατέρας_ ταυτόχρονα του Ντομινίκ και τη δική της. Δεν ξέρουμε αν αυτή είναι η κυρίαρχη θέση στους χώρους με εξουσία όμως έχει ενδιαφέρον να καταγραφεί η άποψη της περιφερειακής συμβούλου : το πασπάτεμα ήταν κάτι ανεκτό με αντάλλαγμα την ανέλιξη. Κατά καιρούς δημοσιεύονται στατιστικές για την σεξουαλική παρενόχληση και η νομοθεσία σε αρκετά κράτη γίνεται πιο αυστηρή. Κουβέντα να γίνεται. Υπάρχει μια διορατικότητα στη στάση της κυρίας Αν Μανσουρέ. Το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορούμενου είναι πιο ισχυρό από το υποθετικό «τεκμήριο ειλικρίνειας» του θύματος. Όλοι προσέχουν τις διατυπώσεις για το «φερόμενο ως δράστη» όμως γράφονται ατελείωτες σελίδες δικανικής φαντασίας για τις προθέσεις των θυμάτων. Γράφονται ατελείωτες σελίδες για την παγίδα της καμαριέρας. Γίνονται λεπτομερείς υποθετικές περιγραφές για το πώς εκείνος βγήκε από το μπάνιο, εκείνη φώναξε, εκείνος προσπάθησε να της κλείσει το στόμα για να προλάβει το ρεζιλίκι. Τον υπερασπίζονται εντελώς αβάσιμα και ακριβώς αυτό είχε στο μυαλό της η κυρία Μανσουρέ όταν απέτρεπε την κόρη της από την δημοσιοποίηση της επίθεσης.

Να επισημάνουμε μια ακόμη διαστρέβλωση, μέσα από τις δηλώσεις της κυρίας Μανσουρέ. Λέει ότι ο Ντομινίκ Στρος Καν είναι «εθισμένος στο σεξ». Κι άλλοι τον παρουσιάζουν ως μέγα μπερμπάντη και πορθητή. Πλην όμως ο βιασμός δεν έχει καμία σχέση με το σεξ. Ο βιασμός είναι έγκλημα επιβολής και εξουσίας_ δεν σχετίζεται με την φιληδονία. Όλα αυτά αξίζουν να διακωμωδηθούν σε μια ηθογραφία της εποχής μας οπότε αναμένουμε με ενδιαφέρον την τελευταία πράξη του έργου.
ΒΗΜΑ