Φτάνει η συναίνεση;...

Tου Γιώργου Λακόπουλου

Οι χειρότεροι λογαριασµοί είναι αυτοί που γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο. Τέτοιους λογαριασµούς κάνει αυτές τις µέρες το πολιτικό σύστηµα. Παρακάµπτει ότι αν δεν ικανοποιηθούν οι – συµφωνηθείσες – απαιτήσεις της τρόικας, δόση τον Ιούνιο δεν έχει. Αρα, η... χώρα καταθέτει πινακίδες. ∆εν υπάρχουν περιθώρια για εσωτερικούς πολιτικούς ελιγµούς; Το βασικό δίληµµα δεν είναι καν συναίνεση ή όχι. Είναι: άµεση πτώχευση ή όχι; Πολιτικά κόλπα και µπλόφες δεν χωράνε. Ή το καταλαβαίνουν τα δύο µεγάλα κόµµατα ή σχολάει ο γάµος.

Ωστόσο στην πολιτική το νόµισµα έχει πάντα δύο όψεις. Από τη µία η αυτάρεσκη επιµονή τού Αντώνη Σαµαρά να αρνείται τη συναίνεση.

Στην άλλη υπάρχει η µονόπλευρη εκδοχή της κυβέρνησης περί συναίνεσης. Τι ακριβώς προτείνουν;Το ΠΑΣΟΚ να κυβερνά και η Ν.∆. να στηρίζει; Οι υπουργοί να ανήκουν στο ένα κόµµα και το ζόρι να το τραβάνε και τα δύο; Μάλλον για κορόιδα ψάχνουν.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση πρέπει να ανοίξει τα χαρτιά της. Να εξηγήσει καθαρά πού βρίσκονται τα πράγµατα. Τι ακριβώς θα επιδιωχθεί µε τη συναίνεση και ποια πρόσωπα θα αναλάβουν να τη διαχειριστούν στην πράξη. Να ζητήσει ενεργή υποστήριξη από την αξιωµατική αντιπολίτευση, κάνοντας υποχωρήσεις. Να ρίξει τα µούτρα της και να καλέσει τη Ν.∆. όχι απλώς σε κοινή στάση αλλά σε κοινή ανάληψη ευθυνών. Ακόµη και σε συγκυβέρνηση; Γιατί όχι. Μόνη της η συναίνεση δεν φτάνει. Και ας αναλάβει τότε ο Σαµαράς την ευθύνη να αρνηθεί επειδή, τάχα, έχει πρόγραµµα και περιµένει τη σειρά του να το εφαρµόσει.

Αλλιώς θα χάσουν και οι δυο. Η κυβέρνηση θα κρεµαστεί µε το δικό της σκοινί. Και η Ν.∆.θα ενταφιασθεί κάτω από την αδυναµία της να κατανοήσει τι παίζεται αυτές τις µέρες. Το θέµα δεν είναι ποιος θα κυβερνήσει, αλλά πώς θα κυβερνήσει.

Είναι να κρατηθεί η οικονοµία ζωντανή. Αλλά για να συµβεί αυτό δεν αρκεί να αλλάξουν οι πολιτικές της Μεταπολίτευσης. Πρέπει να αλλάξει και η κουλτούρα τής εν λευκώ διακυβέρνησης που έχουν οι ηγεσίες των κοµµάτων της Μεταπολίτευσης. Το παιχνίδι «φύγε εσύ να έλθω εγώ για να ξαναφέρω εσένα µέχρι να επιστρέψω εγώ» τελείωσε. Τώρα προέχει αυτό που έλεγε ο Μαχάτµα Γκάντι: «Πρέπει να γίνουµε η αλλαγή που θέλουµε να δούµε».
TANEA