Η ανέχεια - των άλλων!...

Toυ Γιώργου Λακόπουλου

Ενα ερώτηµα βασανίζει τις περισσότερες ελληνικές οικογένειες. «Πώς θα τα βγάλουµε πέρα;». Αραγε όσοι αποφάσισαν να ρίξουν – πάλι – στον δηµοσιονοµικό Καιάδα µισθωτούς και συνταξιούχους το αντιµετώπισαν ποτέ; Οσοι µε κρύο αίµα θεωρούν αναγκαίο να κοπούν και άλλο τα ... εισοδήµατα µε φόρους και λοιπές αφαιµάξεις, είναι αλλού. Πόσο καιρό έχουν να µιλήσουν µε τον οικογενειάρχη που πρέπει να κόψει κι άλλο χωρίς καν να ξέρει µέχρι πότε; Με τη νοικοκυρά που φεύγει από το σούπερ µάρκετ µε τα µισά είδη από όσα χρειάζεται; Ξέρουν πώς επιβιώνει ο συνταξιούχος που δεν βγαίνει µε το νοίκι και τα φάρµακα;

Μίλησαν µε τον εργατοϋπάλληλο που περιµένει να µεσηµεριάσει για να πάει στη λαϊκή αγορά επειδή θα πέσουν οι τιµές; Εχουν ιδέα πώς – δεν – ζει ο άνεργος 40άρης που έχασε τη δουλειά του ή ο απελπισµένος 25άρης που δεν θα τη βρει ποτέ; Εχουν ιδέα τι σηµαίνει να έχει τη θηλιά στον λαιµό ο µικροεπιχειρηµατίας µε την ακάλυπτη επιταγή και τους απλήρωτους υπαλλήλους; Τους περνάει από τον νου τι τραβάει κάθε µέρα ο αγρότης για µια σοδειά που θα του µείνει;

Κακά τα ψέµατα. Αλλο να είσαι «φίλος των εργαζοµένων» και άλλο ένας από αυτούς. Ορισµένοι υπουργοί – όπως και ορισµένοι πολιτικοί γενικώς – µάλλον δεν φαντάζονται καν ότι η φτώχεια αντέχεται, η ζωή χωρίς προοπτική όχι. Ισως γιατί δεν περιµένουν στη λίστα του ΙΚΑ για ραντεβού. ∆εν έχουν παιδί στο δηµόσιο σχολείο. ∆εν θα βρεθούν στην ανεργία – µε την έννοια να µην έχουν ούτε για τα καθηµερινά έξοδα στο σπίτι. ∆εν είναι λαϊκισµός. Είναι µια διαπίστωση που βγάζει µάτι: όσοι µετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας µετέχουν ταυτοχρόνως και στο πρυτανείο της. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Το µόνοπου δενακούστηκε στο Υπουργικό Συµβούλιο ήταν ειλικρινείς φωνές συµπάθειας για αυτούς που θα πληρώσουν το µάρµαρο. Υπήρξαν θεωρίες για την αποτροπή της χρεοκοπίας, καβγάδες για την πολιτική ορθότητα των αποφάσεων, αντιδικίες για τους αριθµούς. Αλλά ούτε ένα δάκρυ για τους ανθρώπους που θα χάσουν κι άλλα. Κάποιοι από όσους βγαίνουν στα κανάλια ατσαλάκωτοι, επιχειρηµατολογούν υπέρ των µέτρων, σαν να µιλούν σε σεµινάριο «απολιτίκ» τεχνοκρατών. Και άλλοι είναι σαν να επαναλαµβάνουν το λεχθέν από τον Μαρκ Τουέιν: «Με προσπάθεια θα αντέξουµε την ανέχεια – των άλλων εννοώ».
TANEA