Yπογράφει μια καθημερινή σειρά, τα «Μυστικά της Εδέμ», η οποία σπάει τα ρεκόρ τηλεθέασης τρία χρόνια, έχει διαγράψει μια ιδιαίτερα επιτυχημένη τηλεοπτική πορεία μέσα από πολλές και διαφορετικές θέσεις, υπογράφει μια ιδιαίτερα δημοφιλή στήλη στα «Νέα» και συνεχίζει ακάθεκτη. Η πορεία της Ελενας Ακρίτα είναι ... γνωστή και με σημαντικούς σταθμούς. Παράλληλα είναι ένα πρόσωπο το οποίο κάθε φορά, αν και σπάνια, που θα αποφασίσει να δώσει κάποια συνέντευξη θα μιλήσει για όλα και για όλους. Η δημοσιογράφος και σεναριογράφος μιλώντας αποκλειστικά στο «Βήμα» περιγράφει την τηλεοπτική κατάσταση και εκμυστηρεύεται πώς νιώθει σε μια χώρα που βυθίζεται στην κρίση.
- Πώς βλέπετε τα πράγματα στην τηλεόραση;
«Σε προσωπικό επίπεδο λέω “Ευχαριστώ, Θεέ μου, που φεύγω”. Είναι η πρώτη χρονιά στη ζωή μου και στην καριέρα μου- και ξέρετε ότι στην τηλεόραση έχω κάνει πολλά πράγματα μπροστά και πίσω από τις κάμερες που λέω “φεύγω πάνω στην ώρα”».
- Τι σας πίεσε τόσο ώστε να το πείτε αυτό;
«Κατ΄ αρχάς είναι αδύνατο πια να κάνεις τη δουλειά σου. Δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχουν τα μέσα. Δεν έχεις τα εργαλεία που χρειάζεσαι, είτε αυτό αφορά καταστάσεις είτε αφορά ηθοποιούς. Πρέπει να εξαντλήσεις ό,τι διαθέτεις από φαντασία με το τίποτα. Ταυτόχρονα, τώρα που τελειώνει η σεζόν, βιώνω στην οικογένεια της “Εδέμ” όλη αυτή τη μεγάλη αγωνία του φάσματος που τους περιμένει μπροστά τους. Πού θα απορροφηθούν; Θα έχουν του χρόνου δουλειά; Κάποτε είχαν δύο-τρεις επιλογές, σκέφτονταν τι να διαλέξουν. Δεν θα υπάρχει ζωντανό πρόγραμμα, δεν υπάρχουν δημοσιογραφικές εκπομπές, δεν θα υπάρχει τίποτα».
- Τα περιγράφετε πιο δύσκολα απ΄ ό,τι οι υπεύθυνοι των καναλιών,οι οποίοι κάνουν λόγο για επιστροφή της τηλεόρασης μία δεκαετία πίσω...
«Πριν από δέκα χρόνια εγώ δεν θυμάμαι τέτοια προβλήματα! Κατ΄ αρχάς υπήρχαν πολλά κανάλια τα οποία έκαναν σενάρια ελλήνων δημιουργών. Τώρα, εγώ που έλεγα “περισσότεροι έλληνες δημιουργοί και ελληνικά σενάρια”, πλέον λέω “φέρτε μεξικάνικα, από τη Γη του Πυρός, από τη Γουαδελούπη, φτάνει να δουλεύουν σ΄ αυτά Ελληνες”».
- Εσείς δηλαδή με το τέλος των «Μυστικών της Εδέμ» σταματάτε και από την τηλεόραση;
«Με τα σενάρια σίγουρα. Αυτή τη στιγμή δεν συζητάω τίποτα. Είμαι τόσο αποκαρδιωμένη που ενώ πριν από τρεις μήνες μπορεί να σας έλεγα ότι θέλω να κάνω μια δημοσιογραφική εκπομπή, δεν θέλω καν να μιλήσω πλέον».
- Είναι τόσο καθοριστικός ο οικονομικός παράγοντας για να γίνουν καλά πράγματα στην τηλεόραση;
«Τα χρήματα που ξοδεύουμε στα “Μυστικά της Εδέμ” με αυτά που ξοδεύαμε στη “Βέρα στο δεξί” δεν συγκρίνονται. Είχαμε άλλες δυνατότητες τότε, αν και στο τελικό αποτέλεσμα δεν φαίνεται τόσο. Ομως, παρ΄ όλα αυτά, τα χρήματα πάντα βοηθούν να κάνεις κάτι καλύτερο. Κι εδώ δεν μιλάμε για καλύτερο και χειρότερο. Εδώ μπαίνουμε σε μια νέα σεζόν όπου κινδυνεύουμε να έχουμε το “τίποτα”. Οταν εγώ ακούω ότι ενδέχεται να καταργηθούν ολόκληρες ζώνες ζωντανού προγράμματος, είτε δημοσιογραφικές είτε ψυχαγωγικές, τότε τι να πω;».
- Η τηλεόραση τι γεύση σάς άφησε εφέτος;
«Για μένα ήταν η χειρότερη τηλεοπτική χρονιά που έχω ζήσει. Η χρονιά που ήμασταν με δεμένα τα χέρια, που είχαμε τεράστια οικονομικά προβλήματα και δεν ξέραμε αν θα πληρωθούμε εμείς και οι συνεργάτες μας, που στριμωχτήκαμε τόσο πολύ. Και αυτό το ζήσαμε σε όλα τα στάδια της δουλειάς μας. Είχαμε ιδέες που δεν μπορούσαμε να υλοποιήσουμε και μιλάω για ιδέες ρεαλιστικές. Για μένα ήταν η χρονιά που έλεγα να φύγει, να τσακιστεί και να μην ξαναγυρίσει! Κάθε χρονιά που τέλειωνε είχα μια νοσταλγία και μια συγκίνηση. Φέτος λέω να φύγει».
- Υπάρχει κάτι που σας προβλημάτισε ιδιαίτερα εκτός από το οικονομικό;
«Νομίζω ότι όλοι εμείς οι συνάδελφοι ένα θεμελιώδες γεγονός που έχει συμβεί το έχουμε προσπεράσει, και αναφέρομαι στο θέμα του Αlter. Είχα διαβάσει στο facebook, στον τοίχο του Στάθη Παπούλια, εργαζομένου στο κανάλι, κάτι που έγραψε κάποιος. Ελεγε λοιπόν ότι δεν τον ένοιαζε που έκλεινε το κανάλι και ότι λυπόταν μόνο για τους καμεραμέν, γιατί αφενός δεν του άρεσε το κανάλι, αφετέρου δεν τον ενδιέφεραν οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, ο οποίος μπορεί να μας κατηγορήσει για συντεχνιακή λογική, ότι εκεί υπάρχουν δημοσιογράφοι οι οποίοι αμείβονται με 700 ευρώ. Δεν είναι μόνο τα δύο-τρία εμβληματικά ονόματα σε κάθε κανάλι. Αυτό που έχει συμβεί στο Αlter δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει και να προχωράμε τη ζωή μας παρακάτω. Ούτε πιστεύω ότι είναι κάτι μεμονωμένο που δεν θα παρασύρει και άλλους. Πίστευα ότι θα λυνόταν και θα έπρεπε να έχουμε ασχοληθεί περισσότερο με αυτό και να αναλογιστούμε τις συνέπειες».
- Το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθούμε τα ίδια πρόσωπα να παρουσιάζουν τις τηλεοπτικές εκπομπές σάς ενοχλεί;
«Αφού δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, εγώ τι να κάνω; Δεν καταλαβαίνουν ότι όλα τα πράγματα έχουν ημερομηνία λήξης. Εχουν κυριολεκτικά αρπαχτεί αγκαλιά με μια κάμερα και δεν λένε να την αποχωριστούν. Αφού δεν αποφασίζουν να κάνουν άλλα πράγματα, τι να πω; Δημοσιογραφικές εκπομπές μπορεί να κάνει κάποιος μέχρι τα εβδομήντα του, γιατί δεν βγαίνει να το παίξει ωραίος. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους σε απόγνωση οι οποίοι δεν έχουν άλλον λόγο ύπαρξης από το να προσπαθούν να κάνουν αναπαραγωγή του εαυτού τους όπως τριάντα χρόνια πριν. Εμ, δεν γίνεται. Δεν μεγαλώνω μόνο εγώ! Με ενοχλεί όταν βλέπω γυναίκες συναδέλφους μας να βρίσκονται σε απόγνωση. Κάποια πράγματα ήταν ωραία στα είκοσι οκτώ μου και στα τριάντα μου, δεν μπορεί να είναι τώρα. Η εικόνα αυτών των ανθρώπων δεν αλλάζει, και αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί. Από μια ηλικία και έπειτα αν προσπαθείς δείχνεις τριαντάχρονη τότε δείχνεις μεγαλύτερη κι απ΄ ό,τι είσαι».
«TΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ»
- Στον κόσμο γύρω σας τι είναι αυτό που σας ενοχλεί;
«Με τρελαίνει όταν βλέπω στην παρέα του γιου μου,και μιλάω για ηλικίες των 18, αντί να μιλάνε για μουσική ή για κορίτσια να συζητούν όλοι για το τι θα κάνουν.Εχουν μπει σε έναν δικαιολογημένο μηδενισμό του τύπου “άντε και πήραμε το πτυχίο, ας διαλέξω και κορνίζα”. Με σοκάρισε η φράση του γιου μου, που είπε: “Το να κερδίζω 1.000 ευρώ τον μήνα μού φαίνεται βουνό και δεν ξέρω πώς θα το ανέβω”. Ολα αυτά τα πράγματα με θυμώνουν πάρα πολύ. Σε μια κατάσταση μάλιστα που όσο πάει γίνεται και χειρότερη. Δεν βλέπω λύση πουθενά. Ζούμε σε μια χώρα στην οποία μάς έχουν εκπαιδεύσει να μη μας λένε ποτέ την αλήθεια. Αυτός ο λαός νιώθει ότι πάλι ψέματα του λένε και δεν ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Είσαι στο απόλυτο σκοτάδι, σε χτυπάνε, αλλά δεν ξέρεις από πού σου έρχεται, για να βάλεις τουλάχιστον το χέρι σου να προφυλαχθείς».
- Εσείς φοβάστε;
«Πάρα πολύ! Φοβάμαι για το παιδί μου, φοβάμαι για το μέλλον του. Αντί να μπει στη διαδικασία να διαλέξει αυτό που του αρέσει να κάνει ως επάγγελμα, μπήκε στη διαδικασία να επιλέξει αυτό το οποίο δεν είναι τόσο κορεσμένο, ώστε να υπάρξει μια αμυδρή ελπίδα να του δώσει δουλειά. Εγώ μεγάλωσα σε μια γενιά όπου όποιος σπούδαζε νομικά γινόταν δικηγόρος, ιατρική- γιατρός. Οποιος ήθελε να πάρει το σουβλατζίδικο του πατέρα του ακολουθούσε αυτή τη δουλειά και ζούσε την οικογένειά του. Τώρα πια αυτό δεν υπάρχει. Ζούμε σε μια Ελλάδα όπου όταν στο εξωτερικό προκηρύσσονται 300 θέσεις εργασίας γίνονται 50.000 αιτήσεις από εδώ. Για να μπορέσουν πια τα παιδιά μας να βρουν δουλειά κρύβουν τα πτυχία τους, για να τα πάρουν και να μη θεωρήσουν ότι κοστίζουν ακριβά. Τι να κάνω; Να σφυρίζω αδιάφορα;».
- Δεν αισιοδοξείτε καθόλου;
«Αν δεν αισιοδοξήσουμε έστω λίγο, θα φουντάρουμε. Αν πιστέψουμε αυτό που λέμε ότι ο από μηχανής θεός της Ελλάδας θα εμφανιστεί κάποια στιγμή, αν και ανόητο ακούγεται, τότε ναι, αισιοδοξώ. Δεν έχω άλλη λύση».
BHMA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου