Επιστροφή στους πιθηκανθρώπους...

Γράφει η Λώρη Κέζα

Aπό την υπόθεση της καμαριέρας καταλάβαμε ένα πράγμα και είναι σοβαρό: οι γυναίκες δεν καταγγέλλουν τον βιασμό τους, δεν κοινοποιούν τις πιέσεις για σεξ που δέχονται από ανωτέρους τους, δεν συζητούν θέματα παρενόχλησης γιατί θα τις περάσουν για τρελές. Τα θύματα δεν μπορούν να... αποδείξουν τα γεγονότα, παρεκτός αν έχουν μώλωπες, αν διατηρούν αρχείο SΜS, αν δέχονται να υποβληθούν σε ολόσωμη ιατρική εξέταση και ολόψυχο κοινωνικό ξετίναγμα. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου «Sofitel» και δεν θα μάθουμε ποτέ. Ακόμη και αν οι αστυνομικοί μαζέψουν τρίχες από ματοτσίνορα στη μοκέτα, ακόμη και αν αναλυθούν τα «ανθρώπινα στίγματα», όπως αποκαλεί ο Φίλιπ Ροθ τους λεκέδες του σπέρματος, δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε ανάμεσα στη γυναίκα και στον άνδρα. Ο λόγος της εναντίον του λόγου του.

Από την υπόθεση της καμαριέρας διαπιστώνουμε ότι η Ευρώπη ανησυχεί πολύ για το «τεκμήριο της αθωότητας» του φερόμενου ως βιαστή. Πιο πολύ ασχολήθηκαν οι εφημερίδες με τις χειροπέδες και την κάθοδο στην κόλαση ενός δημόσιου προσώπου παρά με την ίδια την υποθετική επίθεση. Ταυτόχρονα αναιρείται οποιοδήποτε «τεκμήριο αξιοπιστίας» της καταγγέλλουσας. Ολες αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τις προεδρικές εκλογές, με την τύχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με το μέλλον του ΔΝΤ, όλα αυτά τα σενάρια περί ξένου δακτύλου, περί μυθικού ποσού που καταβλήθηκε στην καμαριέρα, όλες αυτές οι αβάσιμες συζητήσεις για την παγίδα που έστησαν κάποιοι μυθικοί αντίπαλοι λειτουργούν ανασταλτικά στην κατανόηση των δεδομένων που ίσως αποδειχθούν πιο απλά. Επιστροφή στους πιθηκάνθρωπους.

Από την υπόθεση της καμαριέρας ανακυκλώνεται και νομιμοποιείται η παρανόηση μεταξύ γοητείας και παρενόχλησης. Με αφορμή όσα πιθανώς διαδραματίστηκαν στη σουίτα της Νέας Υόρκης οι φίλοι του DSΚ υποστηρίζουν ότι έχει αδυναμία στις γυναίκες, ότι είναι μέγας γητευτής και ότι η γυναίκα του τον καμαρώνει για τις επιτυχίες του. Με γεια τους, με χαρά τους- δεν μας αφορά. Στον αντίποδα υπάρχουν εκείνοι που μιλούν ευθέως πια για έναν αφόρητο τύπο που πίεζε και ενοχλούσε κάθε θηλυκό που περνούσε από μπροστά του. Μιλούν για έναν διευθυντή που δεν άφηνε περιθώριο επιλογής όταν έβαζε μια γυναίκα στο μάτι. Μιλούν για έναν άγριο τύπο που προσπάθησε να βιάσει νεαρή δημοσιογράφο, η οποία εξηγεί την επιλογή τής ομερτά: «Οταν κάνεις αγωγή ρισκάρεις να μη σε πιστέψουν και αυτό δεν θα το άντεχα».
ΒΗΜΑ