Τον είπαν Έλληνα "Σαρλό" . Λουί ντε Φινές. Ο Βέγγος, ίσως, είχε κάτι απ' αυτό το τέρας της έβδομης τέχνης, τον Τσάρλι Τσάπλιν. Αλλά και από το "χωροφύλακα του Σαιν Τροπέ" , που ήταν κωμικός κατώτερης στόφας απ' αυτόν.Ο δικός μας Βέγγος είχε...
και κάτι άλλο, μοναδικό. Το ύφος του. Εκείνο το φοβερό βλέμμα και τις γκριμάτσες που σε καθήλωναν. Όπως, όταν έλεγε στη Βουγιουκλάκη, στην ταινία "Μανταλένα" , τον ακριβή αριθμό των τριαντάφυλλων των εκατόφυλλων, που 'χε κλέψει για χάρη της. Ή, όπως κοίταγε αμήχανα την Τζένη Καρέζη, στο "Ποια είναι η Μαργαρίτα; " , όταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού (Φέρτης) τους έπιανε να την κοπανάνε μέσα στη νύχτα.
Ο Βέγγος είχε το πολύ μεγάλο προσόν να παίζει με το πρόσωπο. Το βλέμμα και τις γκριμάτσες, με τρόπο ανεπανάληπτο.
Εκεί ξεδιπλωνόταν το μεγάλο ταλέντο του και όχι, στον ανθρωπάκο, το βιοπαλαιστή, το Ρωμιό με τις δουλειές του ποδαριού, που τον 'βαζαν να τρέχει ακατάπαυστα.
Λίγοι Έλληνες σκηνοθέτες πρόσεξαν και αξιοποίησαν αυτό το τεράστιο υποκριτικό του προσόν. Όπως, ο Σακελλάριος στις ταινίες "Θα σε κάνω βασίλισσα" , "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης" και δυο τρεις άλλες, ή ο Ροβήρος Μανθούλης, στο "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ" .
Αν είχε την τύχη-που δεν την είχε-να έπαιζε με ξένους σκηνοθέτες, ίσως η πορεία της καριέρας του να 'ταν διαφορετική.
Ο Βέγγος, ατόφιο ταλέντο, ξεκίνησε, καρφώνοντας σανίδες στα σκηνικά του "Δράκου" και κάνοντας το βοηθό παραγωγής σε ταινίες, στις αρχές της δεκαετίας του '50. Κι ίσως, γι' αυτό τον υποτίμησαν και δεν του 'δωσαν από την αρχή αυτό που του άξιζε.
Αλλά και μέσα από τα πρώτα ρολάκια, τα "περάσματα" που έκανε, άφηνε το αποτύπωμα του σπάνιου ταλέντου του.
Μεγάλος κωμικός και-το 'πε ένας συνάδελφός του απόψε, ο Κώστας Βουτσάς-αναντικατάστατος...
Λυσίμαχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου