Το 24ωρο ενός υπουργού...

Του Γιώργου Λακόπουλου

Αν υπήρχε ένα σύστηµα που να µετράει τον χρόνο απασχόλησης του κυβερνητικού µηχανισµού καθηµερινά – κάτι σαν αυτό που µετράει την κατοχή της µπάλας στο ποδόσφαιρο – τι αποτέλεσµα θα έβγαζε; ∆ηλαδή µε τι ασχολείται περισσότερο η κυβέρνηση; Απάντηση: η κυβέρνηση ασχολείται κατά κύριο λόγο µε τον... εαυτό της! Οι υπουργοί δαπανούν το µεγαλύτερο µέρος του χρόνου τους σε χειρισµούς µεταξύ εαυτών και αλλήλων. Μερικά παραδείγµατα. Πρώτον. Κάθε τόσο η κυβέρνηση, κατά υπουργείο ή και στο σύνολό της, µπαίνει σε κόκκινο συναγερµό για να κατευνάσει τους βουλευτές που τη στηρίζουν. Μέρες ολόκληρες, αν όχι και εβδοµάδες, υπουργοί και ειδικοί χειριστές από το Μέγαρο Μαξίµου προσπαθούν να λειάνουν τις γωνίες, να αποτρέψουν δηλώσεις και κινήσεις που βάζουν φωτιά στα τόπια, να ακυρώσουν διαθέσεις καταψήφισης νοµοσχεδίων. Αµέτρητες εργατοώρες γι’ αυτή την ιδιότυπη «κονσοµασιόν» στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Τέσσερις φορές ώς τώρα δεν πέτυχε.

∆εύτερον. Ενα µεγάλο µέρος του χρόνου τους οι υπουργοί το περνούν σε διεργασίες – προσοχή: όχι συνεργασίες – µε άλλους υπουργούς. Ακόµη και για να συµφωνήσουν σε κάτι χρειάζονται υπερβολικά πολύ χρόνο. Αλλά κυρίως διαφωνούν. Ο ένας µε τον άλλον, καθ’ οµάδες και ενίοτε όλοι εναντίον όλων.

Τροµερά χρονοβόρες είναι οι περιπτώσεις υπουργών που είναι συναρµόδιοι σε κάτι, αλλά… δεν µιλούν µεταξύ τους. Υπάρχει ζεύγος υπουργών, που ο καθένας δεν παρίσταται σε συσκέψεις αν είναι παρών και ο άλλος.

Τρίτον. Πολύς χρόνος χάνεται στην αυτοπροβολή των κυβερνητικών στελεχών. Οµάδες ορατές και αόρατες έχουν αναλάβει την επικοινωνιακή τους ψιµυθίωση. Μέρες και νύχτες ξεροσταλιάζουν σε µέσα ενηµέρωσης και σε τραπεζώµατα παραγόντων της ενηµέρωσης, καλλιεργώντας το καλύτερο δυνατό για τη δηµόσια παρουσία τους. Και την όσο το δυνατόν ισχυρότερη έξωθεν συνηγορία στις εσωτερικές διαµάχες τους.

Συµπέρασµα. Οταν αυτό είναι το συνηθισµένο 24ωρο ενός υπουργού – πλην εξαιρέσεων βεβαίως –, πότε προλαβαίνουν να κυβερνήσουν; Ματαίως ο Πρωθυπουργός τούς παροτρύνει για µία ακόµη φορά να οµονοούν, να συνεργάζονται και να µη δίνουν αφορµές για σχόλια. Είναι γνωστό ότι ορισµένοι επελέγησαν µε κριτήριο ανανέωσης, για να µην έχουν τα συνήθη ελαττώµατα των πολιτικών. Αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι στην πολική ισχύει αυτό που έλεγε ο Αβραάµ Λίνκολν: «Εκείνοι που δεν έχουν ελαττώµατα, έχουν και πολύ λίγες αρετές».
ΤΑΝΕΑ