Tηλεκατάνυξη και εξοµολόγηση ...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Αυθεντικό προϊόν της εποχής του και της τηλεόρασης που υπηρετεί, ένας λαϊκός σταρ συντονίζεται µε τους καιρούς και επιδίδεται σε λυτρωτική πλην φωτογενή αυτοκριτική
Ηµέρες κατάνυξης, εξοµολόγησης και ως εκ τούτου αυτοκριτικής οι µεγαλοβδοµαδιάτικες, ώστε αποκαθαρµένοι οι πιστοί να... δεχθούν το αναστάσιµοµήνυµα. Και ο Γρηγόρης Αρναούτογλου ουδέποτε έχει κρύψει ότι είναι θρήσκος. Ούτε ότι προσδοκά µια τηλεοπτική «ανάσταση» των αλλοτινών ποσοστών του τηλεθέασης. Ως εκ τούτου, βρέθηκε απολύτως στο πνεύµατων ηµερών και συνεπής µε τον δηµόσιο εαυτό του όταν επιδόθηκε καλεσµένος στο «Πρωινό» του Mega σε µια εξόχως φωτογενή αυτοκριτική.

Προϊόν της εποχής του, όπως όλοι οι τηλεαστέρες που έκανανσουξέ στα χρόνια της µεγάλης ευφορίας του τόπου, συνεπής επαγγελµατίας των µανιοκαταθλιπτικών σόου, όπου το ξέφρενο κέφι έπρεπενα «πουλήσει» έναν κόσµο ηδονικής αφασίας,την οποία υποσχόταν η ακατάπαυστη κατανάλωση, επιβεβαίωσε µε τον πιοτηλεοπτικό τρόπο ότι υπήρξε και παραµένει επίλεκτος εκπρόσωπος εκείνου του κόσµου. Του κόσµου που έµαθενα περιµένει τα πάντα από τοθέαµα, αποκλείοντας κάθε εσωτερικήεµπειρία. Το αποτέλεσµα; Ευάλωτες, ναρκισσιστικές προσωπικότητες σε µια υστερική αναζήτηση των υλικών αγαθών και της εφήµερης δόξας.

Εξοµολογούµενος ο Γρηγόρης Αρναούτογλου ότι «δεν µπορούσε να χαρεί την επιτυχία του. Είχε διαρκώς νεύρα», έγινε ο τηλεοπτικός καθρέφτης του κοινού που τον αποθέωνε και των εκποµπών που παρουσίασε. Με αποκορύφωµα εκείνο το βραδινό σόου στο οποίο έσπαγε σκρίνια και κρεβατοκάµαρες ακριβοπληρωµένες από µεροκάµατα και µισθούς για νατα αντικαταστήσει εν ριπή οφθαλµού, προσφέροντας τόσο περισσότερο χρήµα όσο πιο δεκτικοί της καταστροφής ήταν οι ιδιοκτήτες. Εκείνο το σόου ήταν η επιτοµή του καταναλωτισµού και ο πυρήνας του ψυχοδράµατος µιας κοινωνίας η οποία όφειλε να διασκεδάζει αντικαθιστώντας διαρκώς τα ίδια ακριβώς υλικά αγαθά, ήτοι κυνηγώντας την ουρά της. Φυσικά και έγινε συµπαθής ο παρουσιαστής εξοµολογούµενος αυτό που αποτέλεσε το πιο σκληρό «δώρο» της εποχής της µαζικής αφασίας: ότιτο χορτασµένο άτοµο θέλει πάντα κάτι άλλο από αυτό που του προσφέρεται, γιατί αυτό που θέλει δεν µπορείνα του το δώσει κανείς.

Είναι ακριβώςο κόσµος πουέκανε µόδα την ψυχανάλυση. Είναι ο κόσµος που γέµισε τα ντιβάνια των ψυχαναλυτών για να βρουν εκείτον εαυτό που δεν «έβλεπαν» στους ολόφωτους καθρέφτες του επαγγελµατικού καιπαντός είδους οικονοµικού σουξέ. Για να βρει εκείαυτό που η πνευµατική εµπειρία, η ελάχιστη σκέψη, η επαφή µε τη συνείδηση δεν επιτρέπει να χαθεί. Μόνο που αυτά δεν γίνονται θέαµα. Θέαµα γίνεται το ψυχόδραµα,η εξοµολόγηση, η έκθεση του εαυτού, ψυχοκαθαρτική και ψυχοεκτονωτική. Εξ ου και ουκ ολίγοι ψυχολόγοι υπηρέτησαν το τηλεοπτικό ριάλιτι, θεωρώντας ότι η ψυχοπαθολογία της κοινωνίας του καταναλωτισµού είναι πεδίο για κερδοσκοπία και ότι οι µέθοδοι βοήθειας των αποπροσανατολισµένων ψυχών είναι «συνταγές» ψυχικού fitness, όπως τα µαντζούνια για την κυτταρίτιδα.

∆υστυχώς και η αυτοκριτική του Γρηγόρη κάπως έτσι µας φάνηκε. Σαν δίαιτα ή ασκήσεις για σφιχτό στοµάχι από µια διασηµότητα που τα έχει δοκιµάσει και τα προτείνει από ένα πρωινάδικο. Ας είναι. Μικρή σηµασία έχει αν τα µαντζούνια και τα σκόρδα και τα ξόρκια για το ξεµάτιασµα που σε παλαιότερη εποχή αποτελούσαν συστατικά της τότε τηλεοπτικής του εικόνας έχουν αντικατασταθεί από µια βαθύτερη αναζήτηση του εσώτερου εαυτού του. Σηµασία έχει ότι αυτός ο «εαυτός» παραµένει η κύρια πηγή θεάµατος. Πολύ περισσότερο όταν διαρκώς κάτι αναζητεί – του ευχόµαστε να το βρει. Απλώς αποδεικνύει ότι oncamera δεν τοβρίσκει.

Εκεί υπάρχει µόνο το θέαµα και οι δικοί του χαλύβδινοι κανόνες.
TANEA