ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
«Είναι αργά» Μου λες ψιθυριστά Λες κι έχεις γίνει Ενα µε το σκοτάδι… Νίκος Παπάζογλου Η ΑΠΏΛΕΙΑ τού είχε µια πρωτόφαντη επίδραση σε ένανεν υπνώσει λαό!Ακόµα κι εµείς, οι «πιστοί του», εµείς που σκαρφαλώσαµε σε βουνά και λαγκάδια για τις συναυλίες του, εµείς που αγαπήσαµε, που σµίξαµε, που χωρίσαµε µε τα τραγούδια του… Ακόµα κι εµείς δεν περιµέναµε ότι µια... χώρα ολόκληρη θα θρηνούσε σαν να έχασε δικό της άνθρωπο… Γιατί ο Παπάζογλου κατάφερε να σπάσει το φράγµα την ηλικιών και να µιλήσει στις καρδιές της κάθε γενιάς.
Μου έστειλεµια νέα γυναίκα ένα e-mail που νοµίζω ότι τα συνοψίζει όλα όσα νιώθουµε:
«Εγώ χτες πέρασαένα ωραιότατο βράδυ µε τραγούδια στοyoutube, και εµένα να τραγουδάω δυνατά και να κλαίω. ∆εν έχεινα κάνει µε την αυθεντικότητα, µόνο… Εχει να κάνει - τουλάχιστον στην περίπτωσή µου - µε τοότι αυτός ο άνθρωπος έκανε τις εικόνες και τις στιγµές µου τραγούδι. Και µε αυτά τα τραγούδια ερωτεύτηκα, ονειρεύτηκα, πόνεσα, γέλασα, έκλαψα, χώρισα… Εζησα!
Χτεςτοβράδυσυνειδητοποίησα πως σε όλα τα τραγούδια του Παπάζογλου έχουν ακουµπήσει οι στιγµές µου, και αυτό είναι που πονάει. Μοιράστηκα, άθελά του, µαζί του, όλη µου τη ζωή. Από έρωτες που µε ζωντάνεψαν, από έρωτες που µε σκότωσαν, από τον πατέρα µου που έβαζε στα ταξίδια µας όταν ήµουν µικρή στο κασετόφωνο τα τραγούδιατου - πέρασα ολόκληρο καλοκαίρι στην Κρήτηνα κα ταλάβω πώς στο καλό πάτησε το τρένο τους µάγκες, τι στο καλό, πώς χώρεσαν όλοιδεµένοι στις ράγες;;;; (δε θέλωσχόλια ήµουν 6 χρονών), από τις παρέες µου που στα γλέντια και στις λύπες µας µουρµουράγαµε στο σκοπό τους. Είναι δυνατόν ναµην είναι δικός µου άνθρωπος, όταν τραγούδαγε τις λέξεις που δεν έβγαιναν από το στόµα µου;;;». τον Πρώτογνώριςα γύρω στα1986-87 που ήρθε στην εκποµπή «Κυριακάτικα». Φορούσε από τότε εκείνο το κόκκινο µαντίλι – όταν εµείς ούτε τη λέξη µπαντάνα δεν ξέραµε ακόµα… Τον ξαναείδα πριν δυο χρόνια, στα Νικιά, ένα µικρό χωριουδάκι της Νισύρου όπου είχε τοσπίτι του… Αύγουστος – σαν το τραγούδιτου – κι εκείνος καθόταν έξω και κάτι µαστόρευεστη µοτοσυκλέτα του. Χαιρετούσε πρώτοςτους άγνωστους τουρίστεςπου δεντολµούσαννα του µιλήσουν γιατίτον αναγνώριζαν… Και τους χαιρετούσε... πώςνα το πω; Οχιως Ο Παπάζογλου… Αλλά σαν ένας ντόπιος που τηρούσε παλιά, ξεχασµένα έθιµα, φιλοξενίας και ζεστασιάς!
Σίµωσε και κοιµήσου τώρα Εξω ζυγώνει το πρωί Κι ο ήλιος καµιά χαραµάδα Θα ζητάει µέσα να µπει… Εφυγε ένας δικός µας άνθρωπος… Ενας άνθρωπος που δεν µας ξεπούλησε σε πολιτικά παζάρια, που δεν µας «διαπραγµατεύτηκε» σε επικοινωνιακά παιχνίδια, που δεν µας χρησιµοποίησε για να κερδίσει χρήµατα ή οφίτσια… Εµείς που µες τα χρόνια – παρακολουθούσαµε τα ινδάλµατά µας να καταρρέουν το ένα µετά το άλλο, ναεµπορεύονται ταόνειρα µας, να δηµοπρατούν τις ακριβές µας µνήµες – εµείς, όλοι εµείς του χρωστάµε πολλά. Γι’αυτό που ήτανε,γι’ αυτό που µας έδωσε, γι’ αυτό που µας έταξε, γι’ αυτό που τήρησε! Γιατί µόνο εκείνος «τραγούδησε τις λέξεις που δεν έβγαιναν απ’ το στόµα µας»… Τα χείλη κρύωσαν Το κορµί χαλάρωσε Κι οι δυο κοιτάζουµε Την κάφτρα του τσιγάρου εφύγε ο νικος ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΎ του παρελθόντος, του παρόντος και του µέλλοντός µας… Νίκο… Με ροκ και τσιφτετέλια καλοτάξιδος στο νέο σου στέκι!
TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου