Η πίπα της Ειρήνης...

itsaousa
Χθες ήταν τα γενέθλια μιας ξαδέλφης μου και σύρθηκα με το ζόρι σπίτι της.

Σε γενέθλια και γιορτές δεν πατάω σόλα, αλλά στην ξαδέλφη μου την Ειρήνη αν δεν πάω τη βούρτσισα.
Είναι ικανή να μου τηλεφωνεί καθημερινά επί ένα μήνα και να παραπονιέται ότι την έχω γραμμένη με ανεξίτηλο, δεν την αγαπάω καθόλου και αδιαφορώ που δεν της κάθεται γκόμενος, γιατί αν τη φτύνω εγώ, πώς να μη τη φτύνουν και οι γκόμενοι;

Στην πραγματικότητα οι γκόμενοι τη φτύνουν επειδή τους... τσιμπουκώνει στο πρώτο ραντεβού αλλά αρνείται να πηδηχτεί μαζί τους πριν τους γνωρίσει καλύτερα.

Αν ιδρυθεί Μουσείο Πίπας, θα πάρει το όνομα της: «Η πίπα της Ειρήνης».

Φτάνω σπίτι της κατά τις 7. Μου ανοίγει, με αγκαλιάζει και μου σκάει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.
Εκείνη τη στιγμή είδα μπροστά μου όλες τις πούτσες που έχει τσιμπουκώσει φορτωμένες σε υπερωκεάνιο, να με χαιρετάνε απ΄ το κατάστρωμα.

Μπαίνω στο σπίτι και παθαίνω δεύτερο σοκ. Οι μόνοι άνθρωποι που είχαν έρθει να της ευχηθούν, ήταν η Κούλα και η Μέλπω.

-Καλώς την tsaousa!
-Τι δώρο ήφερες;

Αυτό που έχω εγώ δεν είναι σόι, το τσίρκο Medrano είναι.
Πάω κοντά, τις φιλάω –άφοβα αυτές - και κάθομαι στην πολυθρόνα έτοιμη να περάσω μια βραδιά τρελού σογιού.

-Ένα ουίσκι έφερα ρε Κούλα.
-Σαν τα μούτρα σου είναι η Ειρήνη μας, να πίνει;

Μακάριοι οι ζαβοί. Τι άλλο να της έφερνα; Η ξαδέλφη με ουίσκι απολυμαίνει το στόμα της.

Σε λίγο καθόμασταν όλες μαζί στο σαλόνι και κοιταζόμασταν. Από το cd ακουγόταν Νταλάρας και η Ειρήνη έδειχνε ικανοποιημένη που το σόι την τίμησε.
Έπινε και χαμογελούσε μουγκή. Τώρα το στόμα της δεν ήξερε να το ανοίξει.
Αν δεν έκανα παιχνίδι να περάσει η ώρα, θα αυτοκτονούσα δυναμώνοντας τον Νταλάρα. Πάω κάθομαι ανάμεσα στη Μέλπω και την Κούλα και μοιράζω.

-Μέλπω πότε γεννήθηκες;

-Είμαι γεννηθείς το 29.

-Ήταν ωραία χρόνια τότε;

-Σκατά ήντουνε.

-Αμπαρωμένες σπίτι μνήσκαμε, στην ερημιά και στη μόνωση.

-Και άντρες πού βρήκατε;

-Αμά, τι μου τονε θύμισες τον παλιάθρωπο τον άντρα μου;

-Γιατί τον λες έτσι;

-Ολημερίς πίσω από ένα φουστάνι ήντουνε.

-Σήμερις με τα παντελόνια εσείς σωθήκατε.
-Για ένα πιάτο φαγί τους ανεχτήκαμε, τι νομίζεις;

Το σιντί του Νταλάρα μόλις τέλειωσε ευτυχώς, αλλά η ξαδέλφη έβαλε το τελευταίο του Μητσιά. Ο οποίος, σε ένα στίχο λέει πως "δεν υπάρχει γυναίκα να της χαρίσει τη ζωή του". Τι να τις κάνει ρε άνθρωπε 2 βδομάδες ζωής η γυναίκα; Εκατόν πενήντα χρονών είσαι.

Το ίδιο και η ξαδέλφη μου. Όχι ότι εγώ είμαι πιτσιρίκα, αλλά εκείνη μου ρίχνει πάνω από δεκαετία. Με έναν αποτυχημένο γάμο στην πλάτη της επί Πλαστήρα, ψάχνει άντρα λέει για να πηγαίνουν μαζί Σούπερ Μάρκετ.
Ζει γι αυτή τη στιγμή. Να ψωνίζουν παρέα.

Ξέρω γυναίκες να θέλουν άντρα για το πήδημα, για τα λεφτά, για τη μόστρα, για το φαί όπως η Κούλα και η Μέλπω, αλλά άντρα για τον Σκλαβενίτη δεν είχα ξανακούσει.

Της εξηγώ ότι αν δεν κόψει τα τσιμπούκια άμα τη εμφανίσει, δεν θα βρει άντρα ούτε για το περίπτερο.

-Τι τον τσιμπουκώνεις μωρή στο αυτοκίνητο και μετά φεύγεις; Κάτσε και γαμήσου τουλάχιστον, δείχνει αλλιώς.
-Δε γίνεται να πηδιέμαι με αγνώστους.
-Και μπορείς να χώνεις στο στόμα σου το πουλί τους;
-Λάμπουν οι άνθρωποι καλέ!

-Ρε είσαι ένα και πενήντα κι εκτός από κοντή θα σε λένε και τσιμπουκλού.

-Με λένε εμένα κοντή;;

-Υπάρχει ταμπού για το θέμα, δεν καταλαβαίνεις;

-Που είμαι ένα και πενήντα;

-Που τσιμπουκώνεις κόσμο! Δε λέω, δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώττε, το γράφει και το Ευαγγέλιο, αλλά να έδινες κάτι άλλο καλύτερα; Δώστους μια ταμπακέρα στο πρώτο ραντεβού.

-Άλλη δουλειά δεν είχα.
-Και τι περιμένεις από τον τσιμπουκωμένο, μου λες;
-Να του αρέσει, να ξαναβγούμε και να κάνουμε σχέση.
-Για να τον τσιμπουκώνεις μετά στον Σκλαβενίτη;
-Άμα τα φτιάξουμε θα κοπούν αυτά.

Συμπέρασμα: Ο Νταλάρας και ο Μητσιάς ευνοούν τα τσιμπούκια, αλλά δεν κάνουν για σχέση. Ο δε Σκλαβενίτης, πρέπει να φτηνύνει τα Τζώννυ.